Solobeklimming van de Himalayareus Chaukhamba

Op 10 mei stond Boris Textor op de top van de Chaukhamba (7138m). De eerste geslaagde beklimming sinds 20 jaar en hij deed dit ook nog solo. Daarbij opende hij een nieuwe route, die op 5700m samenkomt met de originele route.

Over Chaukhamba

Chaukhamba is een bergmassief in de Gangotri-groep van de Garhwal Himalaya. Het is gelegen in de Noord-Indiase deelstaat Uttarakhand, ten westen van de hindoeïstische heilige stad Badrinath. Chaukhamba heeft vier toppen. De belangrijkste top, Chaukhamba I, is de hoogste piek in de groep.

Na mislukte pogingen in 1938 en 1939, werd Chaukhamba I voor het eerst beklommen op 13 juni 1952 door Lucien George en Victor Russenberger (Zwitserse leden van een Franse expeditie) via de noordflank. De andere leden van de expeditie waren de Franse alpinist en reiziger Marie-Louise Plovier Chapelle en de bekende Franse alpinist en klimmer Edouard Frendo.

Documentaire over Franse klimster

De Belgische filmmaker Ellen Vermeulen maakt een documentaire over Plovier Chapelle. Jarenlang verdiepte Vermeulen zich in het archief van een Franse vrouw die deel uitmaakte van de expeditie van 1952. In kamp 1, op een hoogte van 5.200m, werd het Plovier Chapelle verboden verder te klimmen. Een vrouw op de top van een berg reduceert die tot une montagne à vaches, zo dacht men.

De tocht van Plovier Chapelle eindigde in kamp 1 maar is nu aanleiding voor een documentaire. Samen met twee andere gidsen begeleidt Boris Textor, een Nederlandse berggids, Ellen en Gert (de geluidsman) bij het draaien van de documentaire op Chaukhamba..

Nieuwe soloroute naar de top

Vanuit het basiskamp op de Satopanth glacier blijken de twee bestaande routes naar de top onmogelijk te beklimmen. Het is dezelfde berg als in 1952 maar de condities zijn anders door het veranderende klimaat. Boris ziet een nieuwe mogelijkheid via een ijswaterval van circa 60 meter, een route die op een hoogte van 5700m overgaat in de oude, originele route.

De filmmakers blijven beneden en de drie gidsen vertrekken. .Wanneer de twee andere gidsen op 6350m besluiten om terug te keren, blijft Boris alleen achter. Hij voelt zich sterk en wil nog niet opgeven. In plaats van een derde tussenkamp te installeren, klimt hij rustig verder. Op 10 mei staat hij op de top van Chaukhamba. Boris:

“Wanneer ik moederziel alleen op de top sta, omringd door enkel lagere toppen, dan voel ik me uitgeput en alleen. Ik had me de tocht op voorhand eigen gemaakt, me de beklimming ingebeeld maar kon dit moment, dit gevoel niet voorzien. Nadien kan je het moment wel delen maar op het moment zelf beleef je het alleen. De vreugde vanuit het basiskamp bereikt me via de portofoon. De laatste meters was ik aan hun oog onttrokken maar het was alsof ze elke stap hadden mee beleefd. Denkend aan de beklimming in 1952, aan al die beklimmingen, pogingen, aan de tragedies en vreugden, en kijkend naar de andere toppen dan weet ik het wel: hier ben je niet alleen.”