Khumbu Expeditie

Na zijn succes op Denali wilde de Nederlandse klimmer Roeland van Oss opnieuw een technische route klimmen. Samen met zijn Zweedse klimpartner Mike Abrahamsson koos hij voor de 1400 meter hoge noordwand van de Cholatse (6440 m) in Nepal. Ze zetten hun zinnen op de Franse route naar de top. Afhankelijk van de condities is de route voornamelijk 90º steil ijs, met soms een kleine passage mixed (M4/5).

Over Cholatse

De Cholatse ligt in de Khumbu regio, vlakbij de beroemde trail naar Everest basecamp. De noordwand werd meerdere malen beklommen, onder andere door de beroemde Zwitserse alpinist Ueli Steck. Op het moment dat Roeland aan de expeditie begint is er nog geen Nederlander die de noordwand heeft beklommen.

Acclimatiseren

Om te acclimatiseren beklom het team de top aan de andere kant van de vallei, Lobuche East (6119m). Na de afdaling zag het weerbericht er goed uit, dus neemt het team een paar dagen rust en pakt de rugzakken in. Het plan was om de volgende dag zo lang mogelijk te klimmen en dan op de berg te slapen. De tweede dag klimmen en dalen ze aan de andere kant af, via de zuidwestgraat.

Bivak

De klimcondities waren niet slecht: de sneeuw is hard en het team maakt in de firn snel progressie. Het nadeel is dat in firn slecht ijsboren gedraaid kunnen worden en er dus weinig tussenzekeringen kunnen worden geplaatst. Op ongeveer 6200 meter stopt het team voor de nacht en hakken ze een richel uit voor het bivak. Ze zijn positief gestemd, want de top is niet meer ver weg.

Ongeluk

De volgende ochtend blijkt dat de sneeuw hogerop zeer slecht is. Roeland en Mike doen verschillende pogingen om de topgraat te bereiken. Tijdens de derde poging beklimt Roeland een besneeuwde richel. Het terrein is steil en bestaat vooral uit losse poeder. Dan maakt hij plotseling een val van 50 meter, voorbij de standplaats waar Mike staat, verder naar beneden. Na enige tijd geeft hij teken van leven en klimt hij terug naar Mike. Maar hij heeft veel pijn in zijn rug, heupen en ribben. Het is duidelijk dat ze niet verder kunnen.

Het team wil via de satelliettelefoon hulp inschakelen, maar krijgt geen signaal en begint daarom met beschadigde touwen aan de afdaling. Dat gaat moeilijk. Na ongeveer 400 meter dalen maken ze een bivak. ‘s Nachts seinen ze lichtsignalen uit in de hoop opgemerkt te worden. Rond 9 uur ‘s ochtends blijkt het signaal opgepikt te zijn als een helikopter ze op komt halen.