Chamlang Oost: Eerste Nederlandse Vrouwenexpeditie

In het voorjaar van 1988 beklommen Frederike Bloemers, Gerda de Groene, Janka van Leeuwen, Marjolein Meere en Myra de Rooy zonder hulp van Sherpa’s of andere klimmers in Nepal met succes de 7290 meter hoge oosttop van de Chamlang. Een Nederlands expeditieteam dat volledig uit vrouwelijke deelnemers bestaat: het was destijds een primeur. De beklimming was niet zonder gevaar: onstuimig weer, lawines, gletsjerspleten, steenslag en hard ijs moesten worden doorstaan en overwonnen. Maar door goed samen te werken bereikten ze de top.

Klimmen met alleen maar vrouwen

De eerste Nederlandse expeditie met een team dat bestaat uit alleen vrouwen is een initiatief van Myra de Rooij, Frederike Bloemers en Janka van Leeuwen. Tijdens de jaarlijkse internationale vrouwenklimbijeenkomst van Rendez-vous Hautes Montagnes in Paklenica (voormalig Joegoslavië) in het voorjaar van 1987 horen ze verhalen over vrouwenexpedities. In Oost-Europa was dat heel gewoon, maar in Nederland was zoiets nog nooit georganiseerd. Ze besluiten ervoor te gaan en zoeken een team bij elkaar. Na een zoektocht en verschillende tochten samen om te kijken of er een klik is, sluiten ook Gerda de Groene en Marjolein Meere zich aan. Annet Boom sluit aan als expeditiearts.

Over Chamlang

Na een zoektocht van een paar maanden naar een geschikt expeditiedoel, komen de klimmers uit op de Nepalese berg Chamlang. De 7.319 meter hoge hooftop werd in 1962 voor het eerst beklommen door Japanners en Nepalese Sherpa’s. De oosttop (7.290m) werd in 1984 voor het eerst beklommen door de bekende Britse klimmer Doug Scott en zijn team. Latere expedities naar de oosttop mislukten. In Scott’s tijd was de berg nog geclassificeerd als een ‘A-top’ en mocht alleen samen met Sherpa’s beklommen worden. Maar die regel geldt in 1987 niet meer. Het Nederlandse vrouwenteam kiest daarom voor dit doel.

Naar basiskamp

Na maanden van voorbereiding vertrekt het team op 3 april 1988 naar Kathmandu, Nepal, vanwaar ze de reis richting basiskamp beginnen. Op 17 april werd het basiskamp op 4850 meter hoogte opgericht. Omdat er geen water was, droegen de sherpa's het vanaf de gletsjer zo'n 100 meter lager.

Hevige sneeuwval en steenslag

Tijdens verschillende verkennings- en acclimatisatietochten zet het team Advanced Base Camp (Vooruitgeschoven Basiskamp) op 5465 meter aan de voet van de Barung-gletsjer. Dit kamp fungeerde voornamelijk als depot. Kamp I werd op 5750 meter hoogte geplaatst. Twee sherpa's hielpen het team met het dragen van ladingen naar kamp I. Een tent in dit winderige kamp werd verwoest door vallende stenen. Gedurende de expeditie werd het team vaak geconfronteerd met steenslag en ijslawines. Door hevige sneeuwval neemt het lawinegevaar flink toe en moet het team meermaals pogingen staken.

Op 29 april werd Kamp II werd op 6130 meter hoogte in de noordwand opgezet, net onder de moeilijkste touwlengtes van de wand. Kamp III, op 6720 meter hoogte, bestond uit slechts één tweepersoonstent.

Naar de top

Hogerop bestond de noordwand uit hard, steil ijs tot 80° met weinig of geen sneeuw erop. Op 10 mei 1988 bereikten Gerda, Janka en Marjolein als eersten de oosttop. Het kostte ze ruim vijf uur om van Kamp III naar de oosttop te klimmen en drie uur om weer af te dalen. Frederike en Myra ontmoetten hen in Kamp III, waar ze die nacht alle vijf in het tweepersoonstentje slapen. De volgende dag klimmen ook Frederike en Myra naar de top. Beide ‘topdagen’ was het weer goed, maar zeer winderig. Na 12 mei werd het weer zo slecht dat het team de top waarschijnlijk niet hadden kunnen halen.