Wie wil sneeuwschoenwandelen in de Brenta, kan slim zijn. Vanuit Madonna die Campiglio laten we ons in tien minuten comfortabel optillen naar de 2103 meter hoge Monte Spinale voor onze start in goddelijke poedersneeuw.
Door: Rixt van de Wal
De zon piept zo nu en dan al achter de omringende toppen vandaan. Het is kraakhelder, de sneeuw is vederlicht, de kristallen weerkaatsen de aarzelende zonnestralen. De sneeuwschoenen worden snel onder gebonden en we dwalen af in het landschap met grillig gevormde steile rotswanden en platgeslagen toppen die achteloos lijken te zijn bestrooid met poedersuiker.
We zijn in het hart van de Brenta Dolomieten; onze uitvalsbasis is Madonna di Campiglio op 1522 meter. Het dorp ligt in het Noord-Italiaanse Val Rendena ingeklemd tussen de drieduizenders. In de negentiende eeuw was het een populaire verblijfplaats voor de Oostenrijkse adel, niet raar, want destijds behoorde de regio nog tot het Habsburgse rijk. Keizerin Sisi en keizer Franz Joseph kwamen er graag. Ze hadden smaak, constateren we, als we samen met de vele skiërs naar boven gaan. Mooie vergezichten kijken ons tegemoet.
Op zoek naar een mooie wandeling in Trentino? Of wil je alles weten over dit gebied? Neem een kijkje op de gebiedsinformatiepagina!
Een Italiaan is geen Italiaan zonder koffie. Allesandro, onze gids, staat erop dat we nog even een espresso doppio naar binnen gieten in het toprestaurant, voordat we echt op pad gaan. Waren we nog niet wakker, dan zijn we dat nu wel. We vergapen ons aan het uitzicht op de omringende massieven met de zo typerende steile rotswanden. Ze zijn gevormd door erosie van het kalkachtig gesteente dolomiet.
Afdalend laten we al snel de drukke skipistes achter ons. Door de hoogte is de temperatuur laag en begeef je je de verse poedersneeuw. Met de sneeuwschoenen blijven we als het ware drijven op de sneeuw. Voor ons zien we de loodrechte rotswanden van de Punte di Campiglio (2876 m) en de afgeplatte Cima Falkner (2990 m). De laatste is vernoemd naar Alberto Falkner, die in 1882 de officiële eerstbeklimming op zijn naam zette. Waarschijnlijker is het dat plaatselijke jagers al veel eerder op de top stonden, maar zij hebben nooit de moeite genomen dat te laten vastleggen.
Als we omkijken, zien we in noordelijke richting de Alpen, de bergen hebben er een heel ander silhouet dan die in de Dolomieten. In het oog springt het vergletsjerde Ortlermassief dat tot 3905 meter rijkt. Aan de ene kant de Dolomieten die qua gesteente vrij poreus zijn en veel vocht opnemen. Aan de andere kant de Alpen dat uit hardere gesteenten is opgebouwd. In de zomer is het contrast nog veel beter zichtbaar. Naar het zuiden zie je de droge dolomieten, met lichtgekleurd kalksteen en veel erosie. Naar het noorden de Alpen, met groenere weides, bossen en bergmeertjes. In Madonna di Campiglio loop je te midden van deze twee rotsformaties.
De NKBV is er om jou alles te laten halen uit je bergwandelactiviteiten. We helpen je alvast goed voor te bereiden voor je komende sneeuwschoenwandelingen.
De sneeuwschoenroute is gemarkeerd met paaltjes. Af en toe neemt Alessandro ons mee voor een kleine omweg. Dan banjeren we door de diepe sneeuw omhoog en staan we opeens op een prachtig plekje met uitzicht op imposante toppen. Zo belanden we op een perfecte plek voor een kop warme thee uit de thermoskan, een stukje chocolade en een goed verhaal.
We hebben begrepen dat er in de Brenta zo’n negentig bruine beren leven. Moeten we ons zorgen maken, vragen we Allesandro. Gelukkig antwoordt hij ontkennend. Als het goed is genieten de Bruintjes Beer van hun winterslaap, vertelt hij. “Bovendien zijn ze erg schuw en proberen ze elk contact met de mens te voorkomen. Dus ook in de zomer kun je hier veilig wandelen.”. Tenzij ze hongerig zijn. Zo scharrelde een beer rond het huis van Allesandro, op zoek naar eten. Dieren treffen we hierboven in de witte wereld overigens helemaal niet. Zo nu en dan stuiten we op een spoor van een muis, vos of konijn. De andere dieren wagen hun kans lager in de berg op zoek naar voedsel.
Nadat we zo’n drie uur rondstappen in een oorverdovende stilte, ontwaren we weer de geluiden van de skipiste: het gerammel van de liften, het gezoef van de carveski’s die door de sneeuw snijden en het gelach van mensen die plezier hebben. Tijdens onze tocht hadden we niet in de gaten dat we er zo dicht bij waren. We waanden ons alleen op de wereld. Het heeft zo zijn voordelen, die nabijheid. Zonder ver te hoeven lopen, ploffen we neer in de Rifugio Boch voor een typisch Italiaanse lunch van gnocchi met truffel en pancetta. La dolce vita!
Als NKBV-lid draag je bij aan het onderhoud van paden en hutten. Elk jaar dragen de leden gezamelijk €400.000,- bij aan het Gegenrechtfonds. En wist je dat je als NKBV-lid korting krijgt in de meeste berghutten in de Alpen?
.jpg)
Wandelen in een winters landschap onder een prachtig blauwe hemel in glinsterende poedersneeuw. Ver weg van de bewoonde wereld. De sneeuw dempt alle geluiden. Het enige dat we horen is het knisperen van de sneeuw. Bergwandelen, maar dan met sneeuwschoenen aan.
Ga naar bergsportreizen
