Tekst: Elmar Teegelbeckers

Ik wandel deze tocht samen met mijn vriendin en het is eind juni als we de eerste tocht van het seizoen lopen. Omdat er in de Alpen veel sneeuw is gevallen de afgelopen maanden, was het best lastig om een geschikte tocht te vinden zo vroeg in het seizoen. De Palaronda Trek bood uitkomst. Het is een uitstekende tocht voor beginnende wandelaars, en daarom gevrijwaard van moeilijke en steile passages. We hebben er vertrouwen in dat we deze tocht ook met een paar sneeuwvelden kunnen voltooien.

Info & Cijfers

• Land: Italië

• Begin- en eindpunt: San Martino di Castrozza

• Afstand: 36 kilometer

• Duur: 4 dagen

• Zwaarte: makkelijk

• Beste reistijd: eind juni t/m september

Etappe 1

• San Martino di Castrozza – Rifugio Rosetta (6 km)

In het dal kijken we vanuit ons skihotel – iets vergane glorie, zoals hier zo veel – met een voldane blik naar de bergen. Geen sneeuw! De zon schijnt flink en het is zeker 25 graden. De volgende morgen beginnen we vroeg aan de klim. Vanuit het dal heb je twee opties: omhoog richting de eerste berghut en het plateau van de Pale di San Martino. De eerste is de kabelbaan nemen om zo vanaf grotere hoogte naar de hut te lopen, wat dit een korte en makkelijke etappe maakt. De andere is drie à vier uur klimmen en zo de hut bereiken. Wij laten ons natuurlijk niet kennen en gaan voor de tweede optie.

Een lange zigzag in de hitte brengt ons langzaam naar boven. We hebben het zwaar en onze benen moeten nog een beetje warm worden, maar we zijn ook heel blij om weer de bergen in te gaan en kunnen niet wachten tot we het plateau bereiken. Het laatste stuk, gezekerd met stalen kabels op niet te moeilijke paden, geeft ons wat houvast tijdens het klimmen. Het pad is niet technisch, maar conditioneel wel pittig. Als ik bijna boven ben, kan ik mijn ogen niet geloven.

Ik kijk voorzichtig achterom naar mijn vriendin, die nog niets kan zien en iets onder mij loopt, en roep: ‘Dit geloof je niet, sneeuw!’. Een witte bergwereld spreidt zich uit tot zover ons oog reikt, met hier en daar een stukje rots. Het pad is al aangestampt door andere wandelaars en we testen met onze stokken hoe diep het is. Zeker een meter! We lachen ons suf, want hoewel we toch redelijk ervaren zijn, hebben we ons hier flink op verkeken. We zijn maar wat blij dat we onze microspikes – een licht soort mini-stijgijzers die je om je schoenen kunt klikken – hebben meegenomen. We doen ze meteen aan om naar de eerste hut en onze slaapplek te lopen die we al in de verte zien liggen: Rifugio Rosetta. Na bijna vier uur komen we op de eerste dag aan bij de berghut; prachtig gelegen met een panoramisch uitzicht is het een waar pareltje. Het is een luxe hut, weliswaar zonder douche, maar van alle andere gemakken voorzien. We hebben geluk, want we slapen met slechts twee andere wandelaars op de kamer, een leuk stel uit Denemarken dat op wereldreis is en nu dwars door de Dolomieten trekt. We kletsen heel wat af, wisselen telefoonnummers uit en na het eten, een typisch Italiaans driegangenmenu met pasta, polenta en panna cotta, gaan we voldaan naar bed.

Etappe 2

• Rifugio Rosetta – Rifugio Pradidali (10 km)

Uitgerust van een heerlijke nacht in de berghut staat de eerste ‘echte’ etappe op de planning. Vandaag lopen we tien kilometer naar Rifugio Pradidali langs de machtige toppen van de Pale di San Martino, maar ook de Cima di Ball en Cima Fradusta. Die laatste kun je zelfs beklimmen op de route, wat een aantal extra kilometers oplevert. We trekken onze microspikes aan en zetten de eerste stappen in de sneeuw. Omdat het nog vroeg in de ochtend is, hebben we veel grip. Het lopen op sneeuw is echt wat pittiger, omdat je bij elke stap een beetje wegzakt en je je benen wat hoger moet optillen. We lopen naar de Cima Fradusta en merken dat veel wandelaars omkeren omdat het pad te glad is en ze geen microspikes hebben. Gelukkig kunnen wij wel verder en haasten ons toch richting de top. De zon staat namelijk al hoog en de warmte zorgt ervoor dat de sneeuw erg zacht en papperig wordt. Zeker op wat steile stukken kan dit uitdagend worden, zelfs met microspikes en wandelstokken. Wat een fantastisch uitzicht hebben we wanneer we op de top staan. We kijken onze ogen uit en besluiten hier te pauzeren. In de berghut hebben we een lunchpakket gekocht waar wat energierepen en een sandwich in zitten, en we lunchen op de beste plek die we kunnen bedenken.

Na een afdaling komen we aan bij Rifugio Pradidali, een van de mooist gelegen berghutten waar ik ooit heb geslapen. Een echt oude berghut, gelegen tegen de bergwand met uitzicht op de prachtige pieken van de Dolomieten. Beter kan niet! De slaapzaal is wat minder luxe met tien stapelbedden, en ze zijn vandaag allemaal bezet. Gezellig druk noemen we dat!

Etappe 3

• Rifugio Pradidali – Rifugio Treviso (9 km)

We vervolgen de Palaronda Trek naar de volgende – en laatste – berghut. Op deze derde dag dalen we vooral, eerst langs een ietwat smal en technisch pad waar op de moeilijke stukken staalkabels zijn bevestigd aan de wand, waardoor het goed te doen is. Daarna wordt het pad een stuk makkelijker en langzamerhand wandelen we weer onder de boomgrens langs verschillende malga’s, die wij beter kennen als almen, oftewel Alpenweiden. We lopen door boerenland waar de koeien staan te grazen, en het pad loopt langs de Malga Canali, waar je ook kunt lunchen. Een populaire spot waar de meeste tafels zlefs al gereserveerd zijn. Als we binnen een kijkje nemen, snappen we meteen waarom. De chef roert in een grote pan boven de houtkachel, waar hij verse polenta maakt. Onze honger is aangewakkerd, maar na een drankje lopen we snel door naar Rifugio Treviso. We zien namelijk toch wat donkere wolken onze kant op komen.

Vanaf de malga is het een klein stuk vlak, en dan volgt een steile klim door het bos, over boomstronken in een zigzag naar de hut. De hut, midden in de bossen, is weer heel anders dan de hoger gelegen hutten waar we de afgelopen dagen hebben geslapen, maar zeker niet minder bijzonder. Omdat je elke avond steeds dezelfde mensen tegenkomt die dezelfde route lopen, leer je je medewandelaars steeds beter kennen. Twee Nederlandse broers zijn ook aangeschoven bij het avondmaal, en we genieten van de heerlijke keuken met lokale specialiteiten en goede wijn. Dit maakt onze laatste avond in de Dolomieten bijzonder.

Etappe 4

• Rifugio Treviso – San Martino di Castrozza (11 km)

Vanwege de sneeuwcondities en het lawinegevaar is de laatste etappe afgesloten: het is te gevaarlijk om deze route nu te lopen. De huttenwaard vertelt dit aan de wandelaars die de Palaronda Trek lopen en heeft een alternatieve route uitgestippeld. Dat is fijn, want hij kent het gebied immers als geen ander. We vervolgen onze weg op de Alta Via 2, een andere bijzondere huttentocht in deze regio, en dalen af naar het dal. Het is een wat kortere dag en we komen al vroeg in de middag aan in San Martino di Castrozza, waar we bij een café neerploffen voor een laatste heerlijke Italiaanse koffie. Dit keer met een dikke plak cake om te vieren dat we de Palaronda Trek hebben voltooid. Ciao!

Goed om te weten

• De Palaronda Trek is zeer geliefd, en geschikt voor beginnende bergwandelaars.

• Boek de berghutten ruim van tevoren, zodat je zeker bent van een slaapplek.

• Neem altijd genoeg water en eten mee en bereid je voor op wisselende weersomstandigheden.

• Je loopt tijdens deze tocht op een plateau waar zeker vroeg in het seizoen nog flink wat sneeuw kan liggen; wees daarop voorbereid door onder andere wandelstokken en microspikes mee te nemen, of ga in augustus op pad.

Bekijk deze tocht

Je vindt deze tocht ook in het boek Huttentochten - dwars door de Alpen en Pyreneeën die je in de nkbvwebshop kunt bestellen.

Veilig bergwandelen Voor het eerst op huttentocht Huttenkorting