Toch zijn er wel een aantal handigheidjes waardoor je zo min mogelijk energie verbruikt. Anders gezegd: een slechte techniek maakt het lopen onnodig zwaard. Ga je met een professional op pad, dan leert die je alle trucjes. Ga je zelf op pad, dan is het interessant om verder te lezen, dan zullen we je uitleggen waar je allemaal aan kunt denken. Maar uiteindelijk is techniek natuurlijk iets dat je vooral in de praktijk leert.

De eerste meters

Soms loop je eerst een stuk over paden, voor je bij de sneeuw bent. Als dat een paar meter is, dan houd je je sneeuwschoenen in de hand. Loop je wat langer, dan is het fijn om de sneeuwschoenen even aan je rugzak vast te maken. Probeer in Nederland of je de sneeuwschoenen makkelijk kunt vastmaken aan je rugzak. Neem anders een set spanbandjes mee, zodat je je sneeuwschoenen makkelijk op de rugzak bindt.

De sneeuwschoen

De sneeuwschoen zit aan de voorkant vast aan je schoen. Daar zit een kantelpunt, zodat je voeten vrij kunnen bewegen. De sneeuwschoen sleept als het ware achter je voet aan. De grootte van het oppervlak van een sneeuwschoen bepaalt het drijfvermogen. Een sneeuwschoen is al snel zo’n 20 centimeter breed en daarmee dus een stuk breder dan je voet. Een sneeuwschoen heeft een linker- en een rechterschoen. Wissel je die om, dan zitten de riempjes aan de binnenkant tegen elkaar aan, waardoor je snel blijft haken achter je eigen schoen. Ook als je te smal loopt kan dat gebeuren. Het is in het begin even wennen om te lopen met van die grote dingen onder je voeten. Soms ga je op je eigen sneeuwschoenen staan en kukel je om. De riempjes van sneeuwschoenen zijn vrij grof, zodat je ze ook met handschoenen aan nog vast kan maken.

De basis

De basisloop met sneeuwschoenen is tamelijk breed. Er zijn modellen die zo breed zijn, dat je vrij precies moet lopen. Deze modellen gebruik je niet in de bergen, maar eerder op vlaktes zoals in Scandinavië of Canada. Bij het lopen op sneeuwschoenen gebruik je wandelstokken. De stokken geven ritme en balans. Op steile stukken steun je op de stokken of duw je jezelf ermee omhoog. Je loopt verder relatief normaal. Je hoeft je voeten bijvoorbeeld niet hoog op te tillen. De sneeuwschoen sleept gewoon over de grond. Iets om even goed op te letten is het achteruit lopen. Vooral als je pauze houdt en een beetje rondhangt, kan het zijn, dat je per ongeluk achteruit stapt. Daarbij moet je je voeten heel hoog optillen, anders lig je geheid op de grond.

Stijgen

Als je omhoog loopt over een helling, krijg je meer te maken met techniek. Je routekeuze bepaalt of het lopen zwaar wordt of dat je rustig kunt doorwandelen. Het is verleidelijk om een helling frontaal, recht op te willen stampen. Maar het is een stuk aangenamer om rustige zig-zags te maken. Die zig-zags kun je steiler of minder steil maken. Als je hier wat mee oefent voel je wat een fijne hellingshoek is. Meestal ligt dat rond de 14°. Door zig-zag omhoog te gaan stijg je makkelijk en gelijkmatig, dat is het minst vermoeiend.

Recht omhoog

Soms kun je niet anders en moet je recht omhoog. Bijvoorbeeld op een smal pad in een bos. In dat geval stamp je je punten recht naar voren. Aan de achterkant van de sneeuwschoen zit een stijghulp. Die klap je op de steilste stukken uit om je kuiten te ontlasten. Dit kan met losse sneeuw. Is het sneeuwdek hard en bevroren, dan zul je technieken toepassen die lijken op lopen met stijgijzers. Onder je sneeuwschoen zitten ijzers die je grip geven. Je kunt in een soort eendenpas omhoog, of, als je schuin kunt lopen, met één voet omhoog en één voet horizontaal om balans vinden.

Dalen

Bij het dalen begint het echte spelen in de sneeuw. Is de sneeuw heel hard of zelfs ijzig, dan beleef je niet veel lol aan een afdaling. Vertrouw op je punten en ga met kleine passen naar beneden. Maar in een laag poedersneeuw begint de pret. Je kunt je onderste been naar voren zetten en na het neerzetten laten doorglijden. Dat voelt dynamischer en noem je een glijpas. Het is heerlijk om naar beneden te rennen en de sneeuw flink op te stuiven achter je. Maar het leukste is misschien wel om naar beneden te sleeën. Ofwel op je broek, ofwel op een meegebracht sleetje, een vuilniszak of je schep, glij je zo de hele helling af. Kies hiervoor een slimme plek. Dit doe je natuurlijk niet boven een afgrond, bij bomen of op een te steile helling.

Je eigen spoor of een bestaand spoor?

Soms liggen er al sporen in de sneeuw. Volg je dan het bestaande spoor of maak je een eigen spoor? Vaak is het makkelijker lopen om een bestaand spoor te volgen. Zelfs als dat spoor niet zo goed is aangelegd. Naar beneden ga je natuurlijk niet zig-zaggen, maar trek je een spoor recht naar beneden. Daarmee blijft het stijgspoor voor anderen nog beschikbaar. Ook voor de natuur is het vaak beter om niet een eind verderop nog een spoor te maken. Het nadeel van een bestaand spoor is dat je de sneeuw niet meer voelt of hoort. De sneeuw geeft geluiden en tekens, waaraan je kunt aflezen hoe het sneeuwdek is. Dat zul je dat niet merken in het oude spoor.

Traverseren

Het traverseren van een helling is technisch nog het meest lastig. Als het heel steil is, zet je je voeten daarbij min of meer recht voor elkaar. Dan ben je minder in balans. Wordt het nog steiler, dan kun je er zelfs voor kiezen om met je gezicht naar de helling zijwaarts te lopen. De punten van je sneeuwschoenen zet je dan stevig in de sneeuw. Als beginner kun je je hier beter nog niet aan wagen. Al is het maar dat als de helling zo steil is dat dit nodig is, je zeker weet dat je in lawinegevaarlijk terrein bent.