Tekst: Ico Kloppenburg. Beeld: Sophia Eerden.

Ideaal instapgebied

Het gebied ten zuiden van Innsbruck kennen wij inmiddels aardig, van zomer- en wintervakanties. Skitoeren maakten we hier ook al eerder: de zijdalen van het Wipptal lenen zich bij uitstek voor eenvoudige tochten, waarbij de risico’s te overzien zijn. Het recept hiervoor? Omcirkel in het gidsje met skitoeren alle tochten die gemakkelijk zijn (skitechnisch en alpien) én die een laag lawinerisico hebben. Dat zijn tochten waarvan de hellingen qua stijging onder de 30˚ blijven. Kijk dan goed naar het lawinebericht en de omstandigheden en zoek een leuke tocht uit.

Nu gaan we op pad met een gids en dat heeft de nodige voordelen: de gids neemt je veel denk- en regelwerk uit handen, vertelt vaak veel over het gebied en over wat je onderweg tegenkomt. En hij verlost je van veel twijfel. Hij geeft antwoord op vragen als: gaan we wel goed? Is het lawinegevaar echt acceptabel? Waar ligt de beste sneeuw? Ook komen we nu toe aan tochten die skitechnisch net dat stapje lastiger zijn. Maar het mooiste van deze tocht is dat we het hele Wipptal van noord naar zuid gaan doorkruisen!

Sneeuwcondities bepalen de tocht

Eerst het slechte nieuws: de sneeuwcondities waren in het voorjaar van 2023, toen we deze tocht maakten, om te huilen. Iets wat helaas steeds vaker voorkomt in gebieden onder de 2500 meter. Er valt best veel sneeuw, maar die dooit ook heel hard weg, waardoor de zuidhellingen steeds minder skiplezier opleveren. Nederlanders hebben daarbij een extra handicap: we zijn vaak minder flexibel dan de locals en moeten lang van tevoren onze plannen maken. Tóch lukte het om een mooie doorsteek te maken. Ik pik er een paar hoogtepunten uit.

1. Nösslachjoch en omlaag langs de piste

Dit is de derde dag van de Wipp-traverse, die eigenlijk over een bosweg vanuit Trins naar het Nösslachjoch moet voeren en dan via een afdaling naar het oosten, naar het hoofddal. Helaas blijkt de sneeuw van de bosweg geruimd, wat zou leiden tot een lange wandeling met ski’s op de rugzak. Daar hebben we weinig zin in, dus draaien we de route om: omhoog vanaf de parkeerplaats Nösslach op 1400 meter naar het joch op 2231 meter. Een prachtige beklimming door een lariksbos, dat steeds opener wordt. Uiteindelijk komen we in het golvende open terrein en zien we het doel van vandaag liggen. Tijdens de beklimming kijken we verlekkerd naar een paar velden met maagdelijke sneeuw. We zitten goed in de tijd en daarom besluiten we een stukje door de poeder af te dalen en voor een tweede keer omhoog te klimmen. Meteen een goede oefening in het ombouwen van de ski’s en het skiën in diepe sneeuw natuurlijk.

Als we allemaal weer boven zijn besluiten we te kiezen voor de praktische oplossing: we gaan terug naar het dal via de pistes aan de noordkant van het Nöslachjoch. Dat geeft iedereen de gelegenheid wat goede meters afdalen te maken. De skivaardigheid buiten de piste verschilt enorm binnen onze groep, van beginner tot expert. En vooral de beginners gebruiken een goede afdaling om hun zelfvertrouwen wat op te vijzelen. Als we beneden komen moeten we drie kwartier wachten op de bus naar onze standplaats, een hotel in Matrei am Brenner. Geen probleem: het après-ski terras is net geopend en een drankje in de zon smaakt best! Dit is een tocht die je als beginner heel goed zelfstandig kunt maken. Al ligt afdalen over de weg die je omhoog bent gekomen dan natuurlijk meer voor de hand.

2. Langs de Enzianhütte naar de Flatschspitze

De laatste volle dag van de tocht speelt zich af op Italiaanse bodem. Net voorbij de Brennerpas worden we afgezet aan de oostkant van de weg en lopen we over een oude piste omhoog. Oei, die is flink verijsd, zo ’s ochtends vroeg. Plotseling roetsjt iemand onderuit omdat de vellen onder de toerski’s geen grip meer hebben. Dat is het signaal om de harscheisen uit de rugzak te halen, aluminium stijgijzers voor onder de ski’s. Als we uit het bos komen breekt het zonnetje door en is het volop genieten. Langs een almhut steken we een golvende helling over richting de Enzianhütte (1894 meter). De Italiaanse koffie smaakt na zo’n tocht lekker hoor!

We klikken de ski’s weer onder en gaan door richting de Flatschspitze (2566 meter). De route is niet heel ingewikkeld en stijgt rustig verder omhoog. Hebben we te lang aan de koffie gezeten? Misschien, want de lucht betrekt en in een dichte mist bereiken we het graatje vlak voor de top. Hier zouden we zonder gids zijn omgedraaid, nu gaan we echter rustig verder. Maar het graatje wordt smaller en we zien totaal niet waar we heen gaan. Als iemand in de groep hardop uitspreekt dat hij zich niet heel comfortabel voelt is het voor gids Sebastian duidelijk: heel rustig draait hij om en helpt ons uit de ski’s, zodat we veilig de graat weer af kunnen lopen.

De mist verdwijnt dan ook plotseling weer en we maken een mooie afdaling naar de hut. Zo fijn kan toerskiën zijn, als je lekker naar beneden glijdt door de sneeuw en aanlandt in een authentieke berghut. Een gezellige avond met spelletjes volgt en niemand maakt zich nu al druk over de verijsde afdaling die morgenochtend in de vrieskou op ons wacht…

Bekijk de hele Wipp-traverse in Hoogtelijn