Gebukt bijpraten

Eeuwen later, september loopt op zijn einde, wandel ik de laatste etappe van deze route, van Peguera naar Berga. De ‘Bons Homes’ kozen voor een relatief lage doorsteek over de Pyreneeën en je loopt dus met enige regelmaat onder de boomgrens, over prachtige bospaden langs de flanken van de bergen. Deze laatste etappe van de Camí is een makkelijk begaanbaar pad met weinig hoogteverschil en een beetje afdalen, geheel onder de boomgrens.

Tijdens deze vier uur durende wandeling komen we regelmatig andere mensen tegen. Het zijn geen in Gore-Tex gehulde wandelaars op bergschoenen, maar oudere mannen, meestal in groepjes van twee, soms van drie, bijna altijd gekromd en met een wandelstok, en met een rieten mand aan de arm. Als ik het later aan Ragna Debats vraag, de Nederlandse trailrunner die in Catalonië woont met haar Catalaanse vriend, antwoordt zij: “Het is een soort oergevoel dat bij de Catalanen bovenkomt als de herfstmaanden zijn aangebroken.” Ook haar vriend Pere ontkomt er niet aan. “Zodra de eerste paddenstoelen boven de grond komen, wordt er iets in de Catalanen losgemaakt dat beantwoord moet worden. Ze groeien ermee op en weten precies welke je kunt eten en welke je vooral moet laten staan.” En geef deze mannen eens ongelijk! Zo ben je heerlijk uren buiten en neem je gebukt en met je vingers in de grond het leven door met je vader, zoon, of beste vriend.

Zevengangenlunch

Ik word steeds nieuwsgieriger naar de vele soorten paddenstoelen die je hier kunt vinden. Mijn wandelmaatje neemt me daarom mee naar La Cabana in Berga, een restaurant dat is gespecialiseerd in gerechten met paddenstoelen. We eten flinterdunne carpaccio van cep (eekhoorntjesbrood), een soepje van cep, maar ook de paddenstoelensoorten rossinyol, girgola en camagrocs komen voorbij. In een pannetje zitten rovello, die ik herken van onze wandeling in het bos en die ik in menig mandje zag liggen. Ze zijn heerlijk, klaargemaakt met knoflook en peterselie. Ze smaken naar escargots, maar dan zonder het dierenleed. Dan volgen rovello met zalm en bramen, nog meer paddenstoelen met roodbaars, en een empañada van paddenstoelen. De gerechten zijn verfijnd, prachtig opgemaakt en zeer smakelijk. En het leuke is dat je hier gewoon in je bergsportkloffie kunt binnenwandelen en niemand raar opkijkt.

Zuid-Catalonië in de herfst

Als je overweegt om te wandelen in Zuid-Catalonië, raad ik je aan om voor de maanden september of oktober te kiezen. En blijf dan onder de boomgrens. Lees over de verschillende soorten paddenstoelen, ontwikkel er een oog voor tijdens je wandeling, maak een praatje met de plukkers en ga vooral uit eten! Duik in volle overgave in het Catalaanse oerbestaan en raak zo de kern van het Catalaanse leven. Puur, eerlijk, prachtig en boordevol smaak.

En wie zich nog afvraagt of vlees noodzakelijk is tijdens een uitgebreide lunch of diner, kan ik antwoorden: ga naar de bossen in de Spaanse Pyreneeën! Want nee, er zijn zoveel soorten eetbare en smakelijke paddenstoelen, dat elk stukje vlees overbodig is. Ook de vis die ik erbij geserveerd kreeg, had niet gehoeven. Maar ik zou niet zomaar zelf gaan plukken. Vraag een gids of een local met kennis van zaken en neem geen enkel risico. De lekkerste paddenstoelen kunnen een zeer giftig broertje hebben, die sprekend op hen lijkt. Dus wandel, kijk en ruik, en ga ze vervolgens proeven bij iemand die er verstand van heeft.

Wat een lunch. En nu rollend bergaf, het laatste stukje naar huis.

Lees meer over de Cami dels bons Homes

Lees meer over lunchen met paddenstoelen