Dyneema bandlussen zijn licht en smal, en hebben minder rek dan nylon. Breken ze sneller?
Regelmatig duiken er video's op social media op zoals deze van DMM die waarschuwen over de breeksterkte van bandlussen. In die video's zie je bandlussen breken omdat een stalen valgewicht een relatief kleine factor 2 val in de bandlus maakt. Veel reactie's zijn in trant van 'dit is volkomen nieuw voor me', of 'hoe kunnen fabrikanten in vredesnaam zulke gevaarlijke bandlussen op de markt brengen'. De video's laten echter niets nieuws zien. Het is al sinds mensenheugenis bekend dat je niet in een bandlus moet vallen. Niet zozeer omdat deze dan gelijk breekt, maar wel omdat de klap die dan optreedt niet goed is voor je lichaam.
Waar moet je op letten bij bandmateriaal, of het nu Dyneema, nylon of een mengweefsel is:
Gelukkig voor klim- en bergsporters overheersen de positieve eigenschappen van UHMWPE ten opzichte van nylon de negatieve eigenschappen. En omdat 'elk nadeel z'n voordeel heb' is kan zelfs het gladder zijn van Dyneema als voordeel worden uitgelegd. Zo zal een hele mastworp gelegd in een UHMWPE bandlus bij belasting eerder doorlopen dan een hele mastworp die in een nylon bandlus is gelegd. De piekbelastingen die optreden zullen door het doorslippen afgetopt worden. Het belangrijkste voordeel van UHMWPE bandlussen is echter dat ze licht en smal zijn. Je kan er daardoor meer va meenemen en ze in kleinere gaten als zandloper gebruiken.
Een valgewicht is geen menselijk lichaam
Het is belangrijk om bij het bekijken van de video's zoals die van DMM te beseffen dat de praktijk anders is dan de meetopstelling van DMM. Een menselijk lichaam is namelijk geen statisch valgewicht. Het zal vervormen bij het opvangen van een val en de piekbelasting zal daardoor fors lager zijn. Iedereen die wel eens een val heeft gehouden van een stalen of houten valdummy of zandzak zal kunnen beamen dat de klap die je dan ondervindt veel groter en plotselinger is dan wanneer je je klimmaatje opvangt. Het is in de praktijk simpelweg niet mogelijk om een nieuwe bandlus te breken bij een val op de standplaats. Een menselijk lichaam kan die piekbelasting niet genereren. Dit neemt niet weg dat het maken van een zelfzekering met het (dynamische) klimtouw en/of het gebruik van een dynamische standslinge (bijv. Beal Dynaclip of Petzl Connect) wel degelijk veiliger is dan het gebruik van niet-dynamische bandlussen. Het niet alleen veiliger maar ook comfortabeler, want elke beweging wordt iets gedempt door het elastische touw. En daarnaast kunnen dergelijke standplaatsslinges ook nog een makkelijk in de lengte versteld worden.
Ultralichtgewicht? Korte levensduur
Veel UHMWPE bandlussen zijn ultralichtgewicht uitgevoerd. Het is tegelijkertijd het unique selling point als het grootste nadeel. De breedte van een bandlusis vaak maar 8 of soms zelfs maar 6 mm. Gekoppeld aan de materiaaleigenschappen van Dyneema leidt dat er toe dat dergelijke bandlussen in het gebruik snel slijten. De vezels van de bandlus schuren zichzelf door, de bandlus wordt pluizig en verliest aan breeksterkte. Natuurwetten gaan dus ook voor bandlussen op; ultralichtgewicht staat gelijk aan een korte levensduur. Wie dat begrijpt en z'n UHMWPE bandlussen op tijd in de kliko gooit kan veilig op pad met deze ultralichte producten.
Conclusies
Meer lezen?
Voor wie meer wilt weten over het gebruik van UHMWPE en polyamide bandlussen zijn onderstaande artikelen van BergundSteigen en de DAV Sicherheitsforschung een aanrader (Duitstalig). Het artikel 'Schlingenrisse an Standplätzen' handelt over een ongeval waarbij een UHMWPE hulptouwtje op een standplaats brak. De oorzaak was echter niet zozeer het feit dat UHMWPE materiaal gebruikt is, maar de wijze waarop de standplaats opgebouwd was, namelijk als enkele steng met een knoop in de hanger van een ijsboor.