Tekst & beeld: Karlijn de Wit

Een val die alles verandert

Het is mijn twaalfde poging in deze boulder. Alle beginpassen heb ik uitgewerkt en ken ik goed. De eindpassen heb ik één keer eerder gedaan en ik ben al eens uit de voorlaatste pas gevallen. Dit keer zal het me wel lukken.

Achter me staan vijf sterke, grote jongens te kijken hoe ik zorgvuldig de passen maak die ik al goed ken. Ik heb met één hand de eindgreep vast en voel mijn vingers langzaam open gaan. Snel probeer ik nog met mijn tweede hand de eindgreep te matchen, maar het is te laat en ik val. Zodra ik de bouldermat raak, hoor ik een knak en voel ik een scherpe pijn. Het eerste wat door mijn hoofd gaat is: “Nee, niet dit, niet nu, niet midden in het Expeditie Academie traject.” Ik blijf even liggen en na vijf minuten zitten probeer ik een stap te maken. Ik zak direct door mijn been en mijn angst wordt bevestigd: dit is niet goed.

Van een fitte zomer naar een geblesseerde herfst

Minder dan een maand eerder, in september 2024, is mijn lichaam weer uitgerust en hersteld na een zomer vol alpineren en sportklimmen. We zijn nu al bijna anderhalf jaar met het Expeditie Academie team onderweg. Ik heb veel geleerd en een sterke band ontwikkeld met het team.

Om in Nederland te trainen, vulde ik mijn weken met hardlopen, klimmen en lichte krachttraining voor de benen. Die avond besluit ik te gaan boulderen, maar ik kom verkeerd terecht in een val. Al mijn plannen voor het komende jaar worden in drie seconden van tafel geveegd.

Die avond wordt al duidelijk dat er schade in mijn knie is. Ik krijg een brace en krukken. Op de MRI-scan drie weken later blijkt dat er vijf structuren in mijn knie beschadigd zijn, waaronder beide menisci en een volledig gescheurde voorste kruisband. Een operatie is onvermijdelijk.

Revalidatie: een lange weg

Ondanks mijn medische achtergrond weet ik maar weinig van knie-revalidatie. In de eerste paar weken wordt mijn been stijf en zie ik elke dag de spiermassa afnemen, tot er een dun en stijf beentje overblijft. Pas dan ziet het er echt ‘ziek en beschadigd’ uit. Van altijd volle weken gaat mijn leven opeens in de pauzestand; ik zit bijna elke dag thuis. Mijn uitjes zijn de afspraken bij de fysiotherapeut voor massage. Thuis doe ik mobiliteitsoefeningen. Ik probeer me te focussen op de positieve dingen, zoals het moment dat ik weer voor het eerst zelf mijn sokken kan aantrekken of de eerste keer dat ik zelfstandig boodschappen kan doen.

Een onverwachte tegenslag

In de weken voor de operatie voel ik me langzaam weer normaal. Ik kan fietsen, langere stukken lopen en probeer zelfs weer een 5b te klimmen. Wat is het leven toch heerlijk als je die vrijheid ervaart. Maar dan krijg ik een telefoontje: de operatie wordt met twee weken verzet. Een flinke domper, want in mijn hoofd voelt het alsof elke week telt. De 'deadline' van de expeditie zit me op de hielen: die is negen maanden na de operatie, terwijl er twaalf maanden staat voor volledig herstel.

Na de operatie blijkt alles nog zwaarder dan verwacht. Dingen die simpel lijken, zoals het aanspannen van mijn bovenbeenspier, lukken niet meer. Mijn been optillen op de bank? Onmogelijk. Omdat ik zes weken op krukken loop, kan ik niet eens een kopje thee meenemen naar een andere plek in huis. Al vier dagen na de operatie begint het revalidatie- en trainingsschema. Bijna drie uur per dag oefeningen houden me bezig. Mijn motivatie? De stip op de horizon: de expeditie in september 2025.

Een mentale strijd

Mijn team steunt me onvoorwaardelijk, wat hartverwarmend is. Maar tegelijkertijd worstel ik met mijn identiteit. Openbaar vervoer wordt afgeraden, ik kan niet verder dan 700 meter lopen. Mijn wereld krimpt tot de vier muren van mijn kamer. De dagen vliegen voorbij, gevuld met revalidatie en eindeloos filmpjes streamen. Aan het eind van de dag heb ik geen verhaal om te delen aan de eettafel. Na vier weken keert mijn energie terug en stort ik me een week lang op de expeditievoorbereiding. Ik verdiep me in het dal waar we mogelijk naartoe gaan. Ik klim niet meer, maar voel me nog steeds een klimmer. Je kunt de aard niet uit het beestje halen.

Ondanks mijn studievrije periode ervaar ik allesbehalve vrijheid. Ik had dit jaar meters willen maken in toerskiën, mixed- en ijsklimmen. Het missen van deze kans is mentaal misschien wel het moeilijkst. Toch ga ik mee met het team naar de ijsklimweek in de Dolomieten. Voor het eerst in lange tijd ervaar ik weer oprechte waardering voor simpele dingen: een warm zonnetje op mijn gezicht en een berg op de achtergrond is al genoeg om echt te genieten.

De eerste stappen terug

Acht weken na de operatie loop ik, tijdens de ijsklimweek, eindelijk zonder krukken. Maar het blijft een uitdaging. Iets wat ooit vanzelfsprekend was, voelt nu als een onmogelijke opgave. Kan iemand mij de 'beta' geven voor het aflopen van een trap?

Ik ben dankbaar dat ik, ook zonder te klimmen, nog steeds een onderdeel van het team ben. Maar het blijft slikken als ze weer op avontuur gaan zonder mij. Gelukkig hebben we alvast afgesproken dat we deze week volgend jaar zullen overdoen. Dan klim ik wél mee!

Alles over de Expeditie Academie