Door Line van den Berg

Zonder verwachtingen

Vrijdagochtend gaat om 5:00 de wekker en na een snel ontbijt vertrekken we richting de ijstoren. Het is nog donker en koud als we aankomen en snel verdwijnen we in de warme isolatiezone. Tussen alle atleten is de wedstrijdspanning voelbaar. Vergeleken met twee jaar geleden, toen we hier met een groot Nederlands team aan de start stonden, heb ik dit keer niet veel last van de spanning. Waar ik de vorige keer al mijn trainingen in het teken van het WK had gezet, had nu (sinds mijn verhuizing naar Grenoble afgelopen oktober) mijn prioriteit veel meer gelegen bij het ontdekken van het ‘echte’ ijs in mijn nieuwe achtertuin. Meedoen aan deze World Cup was vooral voor de fun en om te zien waar ik dit jaar sta.

Line in de eerste kwalificatie route. Foto: Jean-Marc Frénée

Tactisch clippen

De leadkwalificatie bestond uit het klimmen van twee routes die begonnen met een 15 meter hoge ijswand en daarna overgingen in een steil drytoolgedeelte. We kregen 4 minuten per route en al snel bleek dat niet de moeilijkheid van de passen, maar deze 4 minuten bepalend zouden zijn. In de eerste route hoorde ik Aniek “Nog 3!” en “Nog 2!” schreeuwen terwijl ik nog in het ijs zat en al halverwege het drytoolgedeelte was mijn tijd op. Voor Aniek, die in de andere startgroep zat en dus eerst de andere route klom, gold precies hetzelfde verhaal. Ze wist net niet setje 8 te clippen – het setje dat later bepalend bleek te zijn.

Na de eerste ronde staken we de koppen bij elkaar en smeedden we een plan: doorklimmen en vooral veel setjes clippen (bij het ijsklimmen tellen eerst de setjes voor je score en daarna pas de greep). Onder luide aanmoedigen van Aniek probeerde ik snelheid te maken en bij het horen van “Nog 1!” wist ik meteen dat ik hoe dan ook setje 8 moest clippen. Ik probeer nog een pas te maken en dan is mijn tijd op. Aniek klimt haar tweede route met dezelfde motivatie maar ook haar tijd is voorbij halverwege de drytoolwand.

Mijn hoofd zit al helemaal bij het volgende onderdeel speed als ik besef dat precies dat 8^e setje het verschil heeft gemaakt: ik ga als 16^e door naar de halve finale! Voor Aniek was het helaas net niet genoeg, ze eindigt als 19^e.

Aniek in haar eerste kwalificatieroute. Foto: Line van den Berg

Speed

’s Middags staat speed op het programma en moeten we laten zien dat we het stuk ijs dat we tijdens de leadkwalificaties in 2 minuten klommen ook in 30 seconden kunnen doen – of 10 in het geval van de Russische dames. Het blijft een apart onderdeel waar toch stiekem erg veel techniek bij komt kijken: je moet een ritme pakken, vooral blijven bewegen, benen wijd houden, niet kruisen, en ga zo maar door. Mijn techniek blijft hangen bij ‘ik doe maar wat’ maar ik weet toch in 23.34 en 25.37 seconden omhoog te rennen en plaats ik me als 13^e voor de halve finale. Aan Aniek is speed niet zo weggelegd en helaas haalt ze de halve finales niet.

Semi’s

Heel Nederland is inmiddels op de hoogte gebracht van mijn kwalificatie naar de halve finale lead en zit om 20:30 voor de buis om mij op afstand te kunnen aanmoedigen. Tot teleurstelling van de atleten loopt onze halve finale route weer over dezelfde 15 meter hoge ijswand en begint het ‘echte’ klimmen daarna pas. Voor een buitenstaander is het moeilijk uit te leggen dat we tijdens de World Cup ijsklimmen eigenlijk liever op het hout klimmen dan op het ijs: met de agressieve bijlen die we gebruiken om zoveel mogelijk grip te hebben op de kleine randjes is het ijs onzeker en bovendien zijn de passen in het ijs verre van de technische kwaliteiten die de atleten bezitten - het drytoolen is veel technischer, overhangender en atletischer dan het klimmen van een verticale ijswand.

Ik klim als tweede en de speedtraining van de middag werpt duidelijk zijn vruchten af: ik ga snel door het ijs en kom met nog veel tijd op de klok aan bij de drytool passen. Met steinpuls (een ondergreep waarbij je de kop van de bijl verklemd tegen de wand) en figure fours (waarbij je je been over je arm legt om zo hoogte te maken of juist je bijl te stabiliseren) klim ik omhoog. Ik kan alleen maar genieten en het is dan ook onverwacht als opeens mijn bijl van een greep af glijdt en ik in het touw hang. Toch kan ik alleen maar lachen en ben ik zo ontzettend blij dat ik zo ver gekomen ben!

Line in de halve finale. Foto: Felix Chermette

Als ik beneden ben, vertelt Aniek dat ik snel de drytool whatsappgroep moet checken. De livestream was blijkbaar precies tijdens mijn klim uitgevallen waardoor alle Nederlandse fans zich hierover aan het beklagen waren. Jammer! Ik vind het tof dat er zo veel mensen klaar zaten om mij te supporten en voor wie wil: mijn klim staat op film. Ik eindig uiteindelijk 14^e en ben dik tevreden!

The biggest smile

Na een lange avond gaat het zaterdagochtend vrolijk verder met de halve finales speed. Tijdens de twee trainingsruns die vooraf gaan aan de halve finales doet de timer het niet en dus heb ik geen idee hoe ik ervoor sta. Ik voel me snel, maar dat zegt niks. Als de halve finales eenmaal beginnen wordt dit gevoel bevestigd: in de eerste run ren ik in 16.14 omhoog. Ik had niet gedacht dat ik onder de 20 seconden kon klimmen, laat staat 16.14! Een persoonlijk record!

Met een grote glimlach begin ik aan de tweede run en bij de derde piep ga ik van start. Ik heb een goed ritme te pakken als ik opeens wegslip, val en tijdens mijn val met één van de messcherpe speedbijlen in mijn vinger sla. Ik heb niet meteen door wat er gebeurt en zie als ik op de grond sta veel bloed. Ik word meteen meegenomen naar de eerste hulp en vervoerd naar de dokter in Champagny. Daar wordt vrijwel meteen besloten dat ik naar het ziekenhuis in Albertville moet omdat de wond erg diep is en er gecheckt moet worden of ik geen pezen of zenuwen geraakt heb. In een brandweerwagen word ik naar Albertville gebracht waar na lang wachten de dokter mij de grootste glimlach van het hele weekend bezorgd: ik heb niks ernstigs geraakt en kom er met vijf hechtingen vanaf. Wat heb ik geluk gehad!

Denver

De World Cup gaat over twee weken verder met een laatste wedstrijd in Denver, VS. Hieraan doen Marianne van der Steen en Dennis van Hoek mee doen namens Nederland. Het ijsklimduo verblijft nu een maand in de Verenigde Staten. Dennis en Marianne werken aan hun 'Jeff Lowe' project als eerbetoon aan de onlangs overleden ijsklimmer.