De 1600 meter lange Phantom Direct, ook wel de 'Via in memoria di Gianni Comino' genoemd, werd in 1985 voor het eerste beklommen door Giancarlo Grassi, Renzo Luzi en Mauro Rossi. Pas 35 jaar later, in 2020, werd de beklimming weer herhaald. Sindsdien zijn er 3 beklimmingen geweest, waarvan de beklimming van Line van den Berg en Fay Manners de eerste vrouwelijke is.

Hoe kwamen ze op het idee? Wat waren de uitdagingen onderweg? We nemen je mee op hun reis naar de top.

Zaadje geplant

De weg naar de beklimming ontstond door een bepaald verlangen. Het verlangen naar avontuur, een zoektocht naar de tegenhanger van het ‘tijdperk van het Internet-alpinisme’. Zelf proberen, zien, leren en falen, zoals Line dat beschrijft. ‘Toen ik hoorde van twee vrienden (Thomas Wuyts en Carlo Filippi) dat de condities op de zuidwand van de Grandes Jorasses er veelbelovend uitzagen, waren Fay en ik de route Ice is Nice nabij de Requin hut aan het klimmen. Ik had nog nooit van een route op dit deel van de wand gehoord en wat ik via Google te weten kwam, beangstigde me: met 1600 meter hoogteverschil werd het de 'langste ijsroute' van het Mont Blanc-massief genoemd. De blog geschreven door Yann Borgner, de eerste herhaling, een kort gesprek met een groep Spanjaarden die de tweede herhaling een week eerder hadden gedaan en foto's die Carlo van de route maakte om een idee te krijgen van de hoeveelheid ijs, waren de enige informatie die we over de route hadden - geen gidsje, geen gedetailleerde topo. Het zaadje was geplant. Avontuur, check. Onbekend, check.’

Drie keer is scheepsrecht

Met slechts 4 uur slaap beginnen Line en Fay aan hun avontuur. Ze vertrekken midden in de nacht vanuit het dal en hebben als plan om tot ongeveer het middaguur de technische lengtes te klimmen om daarna te evalueren voordat ze de traverse in gaan. Voor de traverse kunnen ze nog terugtrekken, daarna wordt het lastiger. Iets meer dan 3 uur later komen ze bij de Bergschrund waarna ze de nodige wilskracht nodig hebben om door te zetten, zo beschrijft Line in haar blog:

“IJsbijl voor ijsbijl, Fay gaat naar links, haar voeten balancerend op kleine randjes. Ze plaatst een tussenzekering in de enige spleet in de rots en gaat verder. Plots glijden haar ijsbijlen uit. De sneeuwbrug waarop ze landt, begeeft het. Ze bungelt in de lucht achterlatend in de witte vlek van mijn hoofdlamp. Fay toont geen twijfel: ze is al klaar voor een nieuwe poging. Ik kijk toe hoe ze weer omhoog klimt naar de serac, dezelfde truc weer probeert, haar ijsbijl één voor één naar links beweegt. Net als ik denk dat het haar deze keer wel lukt, glijdt haar ijsbijl weg. Nu is het aan mij”.

Terwijl Fay en Line gestaag in het donker naar boven klimmen, piept de zon achter de bergtoppen vandaan. Een welkome verwarming. Ze trotseren diverse geulsystemen om rond 13:45 uur, later dan gepland, aan te komen bij hun afgesproken ‘point of no return’. Nadat ze hun strategie en de risico’s uitvoerig besproken hebben besluiten ze om door te zetten.

Lange adem

Nu is het een kwestie van een lange adem hebben. Het laatste stuk naar de top gaat aanzienlijk langzamer. Vermoeidheid steekt de kop op en de genadeloze koude wind zorgt ervoor dat ze in beweging moeten blijven. Fay toont tekenen van onderkoeling, die het team enorm vertragen. Maar ondanks deze ontberingen bereiken ze rond middernacht dan eindelijk de top, de Pointe Walker. Tijd voor de afdaling. Ze doen nog ongeveer 7 uur over de afdaling van 2600 meter om de Refugio Boccalette te bereiken, en later het dal. Hier kunnen ze opwarmen en eindelijk aan hun slaap toegeven. Want dat hebben ze ongeveer 30 uur (!) nadat ze aan hun avontuur begonnen wel verdiend.

Ontlading

Bij het genieten van een pizza in Courmayeur dringt pas echt tot ze door welke prestatie ze hebben neergezet: ‘Niet alleen hebben we de, waarschijnlijk, 4e herhaling gedaan van wat de langste ijsroute van het Mont Blanc massief zou zijn, in een single push vanuit de vallei (2600m stijgen en dalen), we zijn ook de eersten die dit gedaan hebben in een volledig vrouwenteam. Het onbekende, het avontuur, op de zuidwand van de Grand Jorasses, met mijn Britse vriendin Fay. De rest van de dag leef ik op adrenaline, in een roes van onze ervaring. We slapen de volgende nacht als baby's, ondanks dat we allebei wakker worden met tintelende, gevoelloze vingers. De koude wind op de top heeft ze een beetje beschadigd, maar we kunnen cake eten dus we zijn in orde. Zin in meer.’, aldus Line.

Haar gedetailleerde blog over de beklimming vind je hier.

Over Line van den Berg

De 29-jarige Line van den Berg uit Nederland voltooide in 2021 haar PhD in de logica in Grenoble en begint in april 2022 aan een baan als onderzoeker in Bern. In de Alpen richt ze zich vooral op technische gemengde beklimmingen zoals het Supercouloir en Rebuffat-Terray, en hoogtepunten zijn onder meer de Peuterey Integral, evenals drie nieuwe routes in Kirgizië in 2018 met de NKBV Expeditie Academie. Afgelopen weekend vond je een reportage van Line in de Telegraaf over haar liefde voor ijsklimmen.

Over Fay Manners

De 35-jarige Fay Manners uit Groot-Brittannië woont in Chamonix en werkt als een onafhankelijke data consultant. Ondanks het gebrek aan lifttoegang vorig jaar, slaagde ze erin om verschillende prachtige alpiene routes te beklimmen vanuit de vallei van Chamonix, waaronder Lagarde direct op Les Droites, de Frendo Spur op Aiguille du Midi en Goulotte Charlet-Couturier op Mont Dolent.