Door Regien Winnubst

Poedersneeuw en plaat

Ik probeer een hogere tree te vinden maar zak steeds weer terug. Met mijn linkervoet zwem ik door de poedersneeuw, met mijn rechtervoet schraap ik over een plaat met ijs erop. Ik zie net boven mij een kleine scheur en plaats tot mijn vreugde de kleinste cam die ik bij me heb. Oké, ik ga ervoor.
Linksom door de bodemloze poeder of rechtsom over de ijzige plaat? Met mijn bijl vind ik houvast net naast de geplaaste cam. Ik zie een miniscuul randje op de plaat. Zou het werken? Ik plaats mijn linkerstijgijzer hoog op het randje en duw mezelf met al mijn kracht uit. Het houdt! Met mijn rechtervoet schraap ik over de plaat en in twee passen ben ik erdoorheen. Wat een opluchting! Een snelle blik achterom zorgt voor een glimlach op mijn gezicht. Court en Robert staan in de zon, leunend tegen de rots terwijl ze mij zekeren en aanmoedigen. Het weinige beetje zon dat we die dag in de route zien zorgt voor een oranje gloed.

Herfstig uitzicht op de Matterhorn

Twee dagen eerder ben ik met Noor, Court, Boris en Robert vertrokken vanuit Zermatt met als doel de Young-graat naar de oosttop van de Breithorn. Terwijl het andere deel van het team vanuit Italië omhoogloopt om de Cresta Signal te beklimmen, pakken wij het liftje naar de Klein Matterhorn. Met een mooi herfstig uitzicht op de Matterhorn lopen we naar ons bivakhutje Bivacco Rossi e Volante.

Bivacco Rossi e Volante

Vanuit de lift heeft Boris een paar weken eerder de route gespot. Het is een markante noordgraat met afwisselend sneeuw en rots. De route wordt niet vaak meer geklommen omdat hij lastig te bereiken is door het terugtrekken van de gletsjer. Wij kiezen voor de instap die wordt aangeraden in het voorjaar. We lopen niet aan vanuit de Gandegghütte, die lager ligt dan de instap, maar vanuit Bivacco Rossi e Volante, die hoger ligt. Via een rotsband zouden we in het Chli Triftsattel moeten komen waar de route start. Wel zouden we mogelijk een abseil moeten maken om via de wilde Schwärzegletsjer de rotsband te kunnen bereiken.

Verkenning in expeditiestijl

Door de onzekerheid of we überhaupt in de route kunnen komen besluiten we de resterende tijd van de dag te gebruiken om de instap te verkennen en eventueel de abseil in te richten. Dat blijkt zijn vruchten af te werpen! Het is een wilde gletsjer waar we in het daglicht een mooi spoor kunnen trekken. We graven een diepe dode man met het stuk hout dat we in onze voorbereiding vanuit het dal hebben meegenomen en verkennen de abseil en instap. De abseil blijkt 45 meter te zijn recht de diepte in. Dat redden we net met onze twee touwen! De rotsband ziet er spannend maar goed uit met wat aangevroren sneeuw erop. Met gezonde spanning in onze buik voor het avontuur van de volgende dag lopen we voldaan terug naar het bivak.

Geen weg terug

De wekker gaat vroeg. Na een warme kop thee bereiden we ons voor op een koude dag in de noordgraat. Onder een heldere sterrenhemel volgen we onze eigen sporen naar de abseil. We zijn blij met het verrichte werk van de dag ervoor en we hebben er vertrouwen in. Als we het touw uit de abseil trekken is er geen makkelijke weg terug. We gaan ervoor.

Steile poeder

De rotsband blijkt minder spannend dan verwacht en we bewegen snel aan kort touw omhoog. Aangekomen in het Chli Triftsattel blijkt het ook warmer dan verwacht. Truien en themoleggings gaan uit voordat we aan het zware sneeuwploeteren beginnen. De sneeuw blijkt allesbehalve gezet en we waden ons in een steile poederbak omhoog. Noor en Boris maken in een rap tempo een goed spoor en Court, Robert en ik zijn blij dat we daarvan gebruik kunnen maken. Al is voorzichtigheid geboden bij elke stap, want voordat je het weet zak je twee stappen omlaag.

‘À cheval’

Als we bij de rots aankomen halen we het materiaal uit onze tassen en verlengen we het touw. Geconcentreerd klimmen we door de rotsen omhoog met onze stijgijzers en ijsbijlen. De rots is verassend goed af te zekeren. Hoogtepunt is een scherpe rotsgraat waar we ‘à cheval’ overheen gaan: paardrijden met een been aan elke kant.

Wanneer ik weer met beide benen op de sneeuw sta, ben ik opgelucht dat dit rotsgedeelte zo goed ging. Wat ik toen nog niet wist is dat mij nog die gemene cruxpas te wachten stond. Over de plaat en door de poeder, met mjin kleinste cam als tussenzekering, werk ik mezelf omhoog. Yes, gelukt!

Vanaf daar is het weer ploeteren over een smalle graat met diepe sneeuw. Noor en Boris zien we voor ons door een volgend stuk rots met sneeuw erop klimmen. Robert neemt het van me over en klimt behendig door een rots/mixed passage. Zijn specialiteit. De niet-gezette sneeuw met platen eronder maakt het spannend om houvast te vinden.

Kuitenbijter als toetje

Het toetje van de route is een echte kuitenbijter. Het laatste stuk naar de Breithornzwillinge is smal en verijst. Het voordeel is wel dat we ijsboren kunnen plaatsen als tussenzekeringen. Blij komen we aan op de top waar Boris en Noor heerlijk van het zonnetje genieten. De laatste lift naar beneden halen we helaas niet maar we vinden het allemaal geen straf om nog een nacht door te brengen in het idyllische bivak. We worden wederom beloond met een prachtige zonsondergang.