Cresta Signal

Vanaf de Weissmieshütte kijken we tijdens de acclimatisatietocht recht tegen de Signalkuppe aan met prachtig ochtendlicht, de Cresta Signal is de graat helemaal links. (Fotograaf: Bas Visscher)

Hoogste hut van Europa

In de klimweek van september kiezen we er als Expeditie Academie team voor om 'grote' routes te proberen. Dit zijn afgelegen en hoge routes. Een onderneming van meerdere dagen achter elkaar. We splitsen op in twee teams. Samen met Jeffrey, Martin en Bas is het doel van ons team om de Cresta Signal naar de Signalkuppe, 4554 meter, te klimmen. Bovenop de Signalkuppe staat de hoogste hut van Europa, Capanna Margeritha. Waar je in de zomer boven de 4500 meter heerlijk spaghetti eet en de mogelijkheid hebt om te overnachten. Volgens de topo is de Cresta Signal voor geroutineerde alpinisten in zijn wildheid en grootsheid ‘een ware bron van vreugde’. Gezien de oostelijke expositie van de route verwachten we dat de aan het begin van de week gevallen sneeuw weg gedooid of goed gezet is. Daarom besluiten we vanuit het Zwitserse Wallis de lange reis te ondernemen naar het Italiaanse Alagna Valsesia.

Martin tijdens de aanloop, met achter hem de Wolkenzee boven het Italiaanse vlakke land. (Fotograaf: Bas Visscher)

2500 meter stijgen

De route start vanaf Rifugio Luigana Resigotti op 3600 meter. We besluiten de lange aanloop van ongeveer 2500 hoogtemeters vanuit Alagna in tweeën te delen. In het donker lopen we naar Rifugio Barba-Ferero waar we overnachten in het winterraum. In het lager hangt de geur van de laatste kaas die na het afgelopen zomerseizoen nog is achtergebleven. De volgende ochtend vervolgen we onze aanloop. De hele weg hebben we uitzicht op de route die we gaan klimmen. Aan de andere kant kijken we uit op een wolkenzee die boven het Italiaanse vlakke land hangt.

Na zo’n 6 uur lopen komen we aan bij Rifugio Luigana Resigotti. Deze onbemande hut is een prachtig rood doosje, midden op de graat. In het laatste zonlicht bereiden we ons voor op de route van morgen, waarna we in de warmte en de rook van de houtkachel onze gevriesdroogde maaltijden eten en vroeg ons bed in duiken.

Rifugio Luigana Resigotti, met daar achter de Signalkuppe. (Fotograaf: Bas Visscher)

Een prachtige zonsopgang

Om 3 uur ’s nachts gaat de wekker en om 4 uur klimmen we weg, onder een hemel bezaaid met sterren, en in het licht van de maan. Het eerste deel van de route volgt de scherpe graat waar sneeuw- en rotspassages zich afwisselen. Af en toe is de graat flink geëxponeerd en klim ik voorzichtig op de voorpunten van mijn stijgijzers opzij, terwijl Martin me zekert. De sneeuw van afgelopen week is aan de noordkant van de graat nog poederig, terwijl de zon er aan de zuidkant van de graat voor heeft gezorgd dat de sneeuw stevig gezet is. We worden getrakteerd op een adembenemende zonsopgang. Wat een natuurspektakel. Ik voel me dankbaar om in zo’n prachtige omgeving deze uitdagende route te mogen klimmen.

Anniek en Martin aan lopende zekering onderweg over de sneeuwgraat naar het begin van de wand. (Fotograaf: Bas Visscher)

Goed zoeken

Langzaam gaat de graat over in de scheidingslijn tussen de oostelijke en zuidelijke wand van het Monte Rosa massief. Nu we niet meer op de graat zitten is het zoeken naar de meest logische route. De rots is losser en we bewegen voorzichtig om geen stenen naar beneden te laten rollen. Na een couloir waarin losse rots zich afwisselt met zachte sneeuw, staan we onder een spletensysteem met een paar passen vierdegraads klimmen door vaste rots. Door de spleten is het gemakkelijk om tussenzekeringen te plaatsen en met een paar handverklemmingen staan we weer op een stukje graat.

Hogerop pakken we de topo er nog eens bij om te controleren of we een sneeuwlijn volgen richting een kleine verijsde waterval, of verder rechts door een sneeuwveld onze weg omhoog zoeken. Bas en Jeffrey klimmen voorop, kiezen de sneeuwlijn richting de waterval om kort daarvoor de rotsen weer in te gaan. Een oude mephaak, een van de weinige die we onderweg tegenkomen, bevestigt dat we de goede kant opgaan.

De route op de Cresta Signal (Fotograaf: Martin Platteschor)

IJsklimmen boven de 4000m

Martin vraagt me of ik de volgende lengte voor wil klimmen. Onder de sneeuw waar hij in staat komt hogerop ijs tevoorschijn. Na een winter waarin ik vanwege alle reisbeperkingen alleen op de ijsklimwand van Mountain Network heb kunnen ijsklimmen, maakt mijn hart een klein sprongetje van blijdschap en spanning. Ja! Rustig, maar met kracht sla ik mijn bijlen in het ijs en met een goede schop vind ik houvast met de voorpunten van mijn stijgijzers. Binnen in een oogwenk staan mijn kuiten in brand. Dit ben ik niet meer gewend. We zitten inmiddels ruim boven de 4000 meter en mijn ademhaling is zwaar terwijl ik langzaam de lengte klim. Ik kan zowel ijsboren in het ijsdraaien als tussenzekeringen in de rots plaatsen. Ondertussen geniet ik volop van de prachtige omgeving. De lijn van sneeuw en ijs die tussen de door de zon verwarmde rotsen ligt, met in het noorden de hoge toppen van Wallis en in het zuiden het Italiaanse vlakke land dat zich uitstrekt.

Anniek in de ijslengte

De laatste meters

De laatste klimlengte gaat opnieuw door steile rots en hier gaat Martin sterk voorop. Ik zie hem om de hoek verdwijnen en hoor even later dat hij stand gemaakt heeft en ik kan gaan klimmen. Deze laatste klimmeters brengen ons op de sneeuwgraat die bij de Margarithahut eindigt. De topo heeft gelijk, het is een fantastische route die de lange aanloop om in dit wilde gebied te komen helemaal waard is.

Op de top bij Cappana Margaritha - Fotograaf: Martin Platteschor

Na een pauze om te eten en te drinken, gaan de mannen op weg om nog een paar makkelijke vierduizenders mee te pakken die ik eerder al heb geklommen. Met de laatste zonnestralen op de gletsjer wacht ik, nagenietend van de dag, met uitzicht op onder andere de Breithorn waar het andere deel van het team vandaag ook een parel van een route klimt. Wat boffen we toch dat we weer op pad kunnen met ons fijne team in uitdagende en leerzame routes.