Foto door: Martin Platteschor

Expeditie Academie weer op pad

Op 26 juni verzamelden we als team op de camping Aiguille Noire, aan de Italiaanse kant van het Mont Blancmassief. Voor het eerst sinds lange tijd waren we weer als team samen en na dit jaar voelde dat als een overwinning. Geen scherm en geen haperende verbinding dit keer. Voor de gelegenheid had iedereen een broek aangetrokken en we konden zonder dat de we werden “gemute” door de virtuele organisator door elkaar heen praten! Het zijn de kleine dingen die het mooi maken.

Vol enthousiasme wisselden we meteen allerlei ideeën uit en smeedden we de eerste grote plannen. “Als we de eerste dagen gebruiken voor inklimmen en acclimatisatie, dan gebruiken we de tweede week om grote touren te maken…” De enige factor die we in deze formule even buiten beschouwing lieten, was het weer… en liet nou juist het weer andere plannen voor ons in petto te hebben.

Een kleine kans... Maar pakken wat je pakken kan

Maandag was er een klein kans dat de zon zelfs tevoorschijn kwam. Het nieuwe motto: Acclimatiseren is ook mogelijk tijdens het klimmen. Aan het eind van de zondagmiddag liepen we met een deel van de groep de Torinohut binnen. Het doel was om de volgende morgen vroeg de oversteek van de Vallée Blanche te maken naar de zuidoostwand van de Pointe Lachenal voor de beroemde Contamine-route en de route Harold et Maud.

Toen we in de ochtend uit het raam van de hut keken leek de hoop meteen al verloren. Compleet dichtgetrokken, ijzig, sneeuwend en om het af te maken een gierende wind. Onder het mom van ‘acclimatiseren moeten we toch’ besloten we ons warm aan te kleden en toch de oversteek over de gletsjer te maken. Wie weet trekt het nog even open en kunnen we een glimp opvangen van de condities van de routes. Iets wat waardevolle informatie voor de rest van de week kon opleveren. Dat we nog gingen klimmen was eigenlijk al uitgesloten.

Foto door: Martin Platteschor

Door weer en wind

Navigeren in een witte wereld bleek nog een uitdaging, af en toe trok het even open en vingen we een glimp op van de omgeving, net genoeg om ons te oriënteren. Maar toen… gebeurde het ondenkbare: de wolken trokken weg en het beloofde zonnetje verscheen ineens aan de hemel. Tot onze grote verbazing zag de wand van de Lachenal er nog helemaal niet zo slecht uit. Tijd om te schakelen! Vol gas naar de instap, bergschoenen omwisselen voor klimschoentjes, handen tapen en los!

Trotseren route Contamine en Harold et Maud

Niet veel later begonnen wij, Martin en Jeffrey, aan de eerste lengte van de Contamine route. Een mooie “perfect hands” handcrack waar je gedwongen wordt met handverklemmingen je weg omhoog te vinden. De rots was ijskoud en niet veel later onze beide handen ook. Halverwege de lengte was een van ons, Martin, het gevoel al kwijt. Martin probeerde zo goed mogelijk zijn gevoelloze ledenmaten in de spleet te proppen om vervolgens met de andere gevoelloze hand de juiste maat cam van de gordel te peuteren. Geen gevoel heeft als voordeel dat je ook geen (of minder) pijn voelt. Het nadeel is dat je niet voelt dat je hand langzaam grip verliest en je uit de spleet glijdt. Niet veel later hing Martin in het touw, de cam nog in zijn hand… gevallen! Nouja, dan is de onsight-druk er tenminste af! Met iets minder ethiek klom Martin snel naar de standplaats waar de handen weer ingepakt werden in warme handschoenen. Nu was het tijd voor Jeffrey om zijn handen uit de mouwen te steken!

Jeffrey, die zichzelf de ‘middle name’ the Legend heeft toebedeeld, maakte zijn naam uiteraard waar en klom soepeltjes door de eerste lengte waarna hij meteen de tweede lengte omhoog doorstoomde. Gelukkig kwam de zon niet veel later in de wand en klommen we lengte na lengte prachtige spleten.

Foto door: Bas Visscher

Bas en Noor klommen parallel en simultaan aan ons de route “Harold et Maud”. Pitch na pitch zagen we elkaar en moedigden we elkaar aan. Twee pareltjes die we als een cadeautje in de schoot kregen geworpen doordat het weer ons toch nog goed gezind bleek. Met zijn vieren kwamen we vrijwel tegelijk op de top!