Huttentochten en basiskampen

Marian ontdekte de klim- en bergsport dankzij een collega van haar man. "Samen met hem en een kleine groep zijn we naar een camping in het Duitse Blens gegaan om te rotsklimmen", vertelt Marian. "Dat was een leuke ervaring. Vooral mijn man raakte enthousiast. In 1973 zijn we lid geworden van de toenmalige NBV en besloten we dat onze vakanties voortaan in de bergen zouden plaatsvinden." Hun eerste bergvakantie bracht hen naar de Dolomieten, waar ze als onervaren Nederlanders begonnen met bergwandelen. "In de eerste dagen liepen we veel te snel. Op een ochtend bevonden we ons achter een Duitse gids, en aanvankelijk vroegen we ons af waarom hij niet wat sneller liep. Maar al snel realiseerden we ons dat dit het juiste tempo was voor bergwandelingen. Vooral in het begin brachten we veel tijd door in de Dolomieten en namen deel aan basiskampen georganiseerd door Bergsportreizen."

In de jaren die volgden, maakte Marian met haar man en kinderen vier- of vijfdaagse huttentochten in Frankrijk, Italië, Oostenrijk en Zwitserland. "Ik kan nog steeds volledig in vervoering raken door bepaalde ervaringen. Ooit hebben we wildgekampeerd in de Franse Pyreneeën. Op een bepaald moment zagen we grote kuddes gemzen oversteken van Spanje naar Frankrijk. Het was adembenemend. Elk jaar nemen we wel de tijd om een stukje berglandschap te bewonderen. De bergen zijn een onderdeel van ons leven, en dat geldt ook voor twee van onze kinderen. Ik zou graag een keer willen kamperen in Schotland, met zijn munro's en betoverende inhammen."

De grootsheid van de Himalaya

Toen de kinderen eenmaal uit huis waren, hebben ze samen meerdere reizen naar de Himalaya gemaakt. "We hebben tochten ondernomen naar het Everest Base Camp, een trektocht rondom de Annapurna gemaakt en een drie weken durende trekking van Darcha naar Lamayuru volbracht. Voor deze laatste reis moesten we drie weken aan eten meenemen en hadden we alles zorgvuldig gepland met behulp van diverse forums. We moesten een paardenman regelen en hadden iemand om ons te helpen met inkopen. We berekenden precies hoeveel kilo rijst en wortels we nodig hadden en kozen voor voedsel met een lange houdbaarheid, zoals noedels, havermout en melk. Alles kochten we ter plaatse in, terwijl we in onze eigen tenten sliepen en nog behoorlijk wat bagage zelf droegen. Tijdens onze trektocht hadden we afgesproken met de paardenman dat hij voor zichzelf zou zorgen, en wij zouden hetzelfde doen."

"Het was een veeleisende tocht, niet alleen vanwege het wandelen, maar ook vanwege het zoeken naar water en de beperkte uren met daglicht, waardoor het bereiden van het avondeten extra aandacht vereiste. Achteraf vroegen we ons af of we wel voldoende calorieën hadden binnengekregen." De drie weken in de Himalaya waren een onvergetelijke ervaring voor Marian, hoewel het uitdagend en inspannend was. "De Himalaya is qua omvang gewoon niet te vergelijken met de Alpen, hoe prachtig de Mont Blanc en Matterhorn ook zijn. Het laat een diepe indruk achter. Gedurende de tocht raakten we bevriend met medewandelaars en leerden we de lokale bevolking kennen. We kampeerden op hun grond of bij hun huizen, wat voor hen een bron van inkomsten was en interactie met de lokale gemeenschap bevorderde."

Overgang van NBV naar NKBV

Tijdens de overgang van de NBV naar de NKBV, waren Marian en haar man zelf bestuurlijk actief. "Destijds waren we actief in NBV-Regio Nijmegen. Nijmegen had geen KNAV-regio. Later werd dit NKBV-Regio Maashoek. Mijn man, Adri Klaassen, vervulde zelfs de rol van voorzitter van de NBV tot aan de fusie. Na de fusie nam ik de functie van secretaris op me bij NKBV-Regio Maashoek. Ook heb ik jarenlang het activiteitenboekje gemaakt." Binnen de regio werden er maandelijkse wandelingen georganiseerd en tijdens carnaval was het een traditie om een weekendje weg te gaan naar Eiffelheim ‘zu den Felsen’. "Dit was altijd een gezellige gelegenheid waar veel gezinnen met kinderen samenkwamen. Het was erg leuk om te zien hoe de kinderen samen wandelden en onderweg spelletjes speelden. In het najaar, meestal in oktober, gingen we altijd naar de Tukhut (nu: HerBerg)." Hoewel Marian en haar man tegenwoordig niet meer actief zijn binnen de regio, komen ze nog weleens oude bekenden tegen, wat mooie herinneringen oproept aan deze tijd.

Navigeren in de bergen

Wat Marian andere bergliefhebbers zou willen adviseren, is: investeer in een goede wandelkaart. "Het is opmerkelijk hoeveel mensen onvoorbereid de bergen intrekken, vaak in de veronderstelling dat hun telefoon overal werkt. Het aanleren van kaartlezen en navigeren met een kompas is van onschatbare waarde. We hebben een keer met onze kinderen in dichte mist gelopen. We wisten dat we bij de berghut waren, maar we konden hem niet zien. Het weer in de bergen kan plotseling omslaan. Dit benadrukt het belang van het meenemen van warme kleding, inclusief een muts en handschoenen. Denk altijd eerst aan je eigen veiligheid en dan pas aan die van de ander. Vaak voelen ervaren wandelaars de verantwoordelijkheid voor minder ervaren wandelaars, vooral degenen met veel kennis, zoals mijn man, die instructeur was. Je moet je bewust zijn van wat je kunt verwachten en waar je aan begint, aangezien mensen soms onderschatten wat bergwandelen werkelijk inhoudt."

Verhalen van leden

Lees ook de verhalen van Annabel Leideman en Patrick Beterams.