Ik heb aardig wat ‘lifegoals’, waarvan veel - grote verrassing - binnen de klimsport. Sommige (de World Cup winnen, El Capitan vrijklimmen) zijn al gelukt, andere (8c on sight klimmen, een keer op 8.000 meter staan) nog niet. Het doel dat de afgelopen jaren mijn klimlevel heeft gedicteerd is het klimmen van 9b. Het is een interessante reis geworden, vol ‘ups-and-downs’, die, voor zover het er naar uit ziet, nog best een tijdje zou kunnen duren.

Het tikken van de sportklim klok

Eigenlijk begon het anders. In de vijftien jaar dat ik met wedstrijdsport ben bezig geweest, lag de focus vrijwel altijd op het wedstrijdseizoen. De jaarlijkse trainingscyclussen hadden echter het voordeel dat het ook effectief was voor het rotsklimmen. Het enige nadeel was dat klimtrips altijd aan het begin van de trainingscyclus waren. Of na een vermoeiend seizoen. Daardoor was ik eigenlijk nooit echt in topvorm. Dat maakte me op zich niet veel uit, omdat rotsklimmen zeker niet altijd gepaard gaat met de gedachte van prestatie en het verleggen van grenzen.

Toch kwam het idee naar boven dat het wel eens leuk zou zijn om al die training een keer op het rotsklimmen te focusseren. Wat zouden dan de mogelijkheden zijn? Een kruistocht door de Spaanse 9a routes?! Ik realiseerde me langzaam dat ik niet meer de jongste was, en als ik de grens naar boven wilde verkennen, ik daar niet meer enorm veel tijd voor had. De lange to-do-list aan 9a’s veranderde in de vraag: Hoe moeilijk kan ik eigenlijk klimmen?

Foto: Reinhard Fichtinger

Waarom eigenlijk 9b?

De Franse waardering voor het sportklimmen reikt tegenwoordig van 3 tot 9c. De grenzen naar boven zijn de afgelopen decennia voortdurend verlegd door klim iconen zoals Wolfgang Güllich, Chris Sharma en Adam Ondra. Als je de statistieken bekijkt, is er slechts een persoon die 9c heeft geklommen, vier die 9b+ konden klimmen, rond de vijftien met 9b, bijna honderd met 9a+, en zo exponentieel verder.

Toen ik me voor het eerst de vraag stelde waar mijn grens zou liggen, was 9b+ de absolute top, en ik had al besloten dat me dat te ver was gegrepen. Aan de andere kant had ik 9a routes geklommen zonder daar meer als een paar dagen aan te besteden, dus leek me 9b de perfecte uitdaging. Ook het idee van een meerjarig project leek me interessant, vooral ook om te kijken hoe ik er zelf mee om zou leren gaan, of mijn motivatie en doorzettingsvermogen zoiets aankonden. Ik wist natuurlijk niet half waar ik aan begon…

De juiste route vinden

Stap één was misschien wel de leukste; een passende route vinden voor het project. Ik zocht een route die a) natuurlijk, b) leuk om te klimmen, c) niet te ver van me vandaan, en d) 9b is. Dat bleek niet al te makkelijk, vooral omdat er maar krap dertig 9b routes ter wereld zijn. Het idee was om er zoveel mogelijk te proberen, en er dan twee of drie uit te zoeken. Het was behoorlijk interessant om de moeilijkste routes ter wereld te proberen, waarvan sommigen absoluut onmogelijk aanvoelden, en anderen juist weer verrassend mogelijk. Ik besloot op twee routes in Italië (praktisch dichtbij), en vooral op een route in Spanje te focusseren.

Voorbereiding

Een goede voorbereiding was natuurlijk stap twee. Het belangrijkste leek me om blessures te voorkomen, waar ik in het verleden aardig wat problemen mee heb gehad. Het moeilijkste van training is om er zoveel mogelijk uit te halen, maar niet teveel te doen en geblesseerd te raken. Hoe dichter het trainingsdoel aan je grens ligt, des te moeilijker wordt het deze balans te vinden. Motivatie bleek geen enkel probleem, vooral omdat ik voor het eerst in vijftien jaar eindelijk weer een nieuw doel had.

Foto: Tobias Lanzanasto

Mijn fitness was het grote probleem, vooral omdat die de afgelopen jaren toch aardig was afgezwakt. Er miste nogal wat op een hoop vlakken, zoals pure kracht, vingerkracht, duur, en ga zo maar door. Ik besloot mijn training online te documenteren, voor mezelf en voor die paar mensen die daar om hadden gevraagd, dus sleutelde ik een website in elkaar. Dag in dag uit was ik in het stoffige boulderhok te vinden om sterker te worden. Voordat ik het wist was ik dusdanig op het project gericht, en daar zo diep in verzonken, dat ik aan mijn vrouw en vrienden merkte dat ik een stapje terug moest doen. Uiteindelijk vond ik een goede middenweg en na een paar maanden training stond ik het project positief tegenover.

Succes en tegenslagen

Twee tweeweekse trips naar Catalonië had ik gepland voor stap drie: De route uitwerken en daadwerkelijk klimmen. Het leuke aan het ‘projecten’ van een route zijn de kleine stappen naar voren. Ik merkte al gauw dat ik genoegen vond aan het eindeloos verbeteren en optimaliseren van de ‘beta’ (de volgorde van bewegingen). Ik kwam telkens iets verder, stokte dan, zocht naar een betere mogelijkheid, kwam weer iets verder, en zo ging dat twee weken. Aan het einde van mijn trip leek het bijna te lukken, maar het was niet genoeg. De tweede trip viel in het water door een blessure aan mijn knie, en zo eindigde seizoen nummer één.

Begin dit jaar pakte ik het proces weer met nieuwe motivatie op, met de hoop elk jaar een beetje sterker te worden. De eerste trip naar Catalonië in maart bleek al een stuk beter als vorig jaar. Er zat weer wat vooruitgang in, en die reddende greep aan het einde van de route was nog maar een meter of twee weg. Een paar weken terug naar de ‘gewone’ wereld thuis, en nu zit ik opnieuw in zonnig Catalonië, en hoop op perfecte klim condities: 15 graden, harde wind, geen luchtvochtigheid, al die wensen van elke klimmer die zijn project wil klimmen…  

Hoe gaat de reis verder?

Daar heb ik al aardig wat over nagedacht, en ben erachter gekomen, dat ik maar gewoon kijk waar het heen gaat. Als professioneel klimmer heb ik de luxe om in zo’n project enorm veel tijd te besteden, en zolang ik nog motivatie heb, ga ik gewoon door. Mijn broer beschreef het kort maar krachtig: de aanhouder wint!

Foto header: William Barchelo