Door Aart Markies

De Vallée

De Vallée ligt ingeklemd tussen het natuurpark van de Écrins en de Italiaanse grens. Mont Thabor is met zijn 3178 meter de blikvanger in dit gebied. In de winter kom je er enkel (sneeuwschoen)wandelaars, langlaufers en toerskiërs tegen.

Elke dag een ander gezicht

Wij schrijven geschiedenis als deelnemers van de eerste NKBV sneeuwschoenreis met de leeftijdsgrens 50 plus. Ik was me niet eerder gewaar dat ik al ruim binnen die doelgroep val. Ter geruststelling vertelt onze IML-gids Peter Mienes dat hij deze prachtige en pittige tochten op dezelfde manier had uitgevoerd met een groep zonder leeftijdsgrens.

De Vallée toont elke dag een ander gezicht. Het kan ijzig koud zijn door de harde noordenwind en het zicht beperkt door stuifsneeuw. Een andere dag is vol van sneeuwkunst als we langs de bevroren oever van de beek La Clarée lopen. We krijgen verse sneeuw en flinke nachtvorst.
De zon speelt met de wolken en strooit allerlei schaduwvormen in het rond: een scala aan grijstinten op de besneeuwde hellingen en pieken. Op die zonnige dagen spelen wij als jonge kinderen. We glijden van veilige sneeuwhellingen, beklimmen overhangen, schoppen de crampons van onze sneeuwschoenen stevig in de wand en gebruiken onze telescoopstokken omgekeerd om grip te houden. Regelmatig vliegen er sneeuwballen door de lucht.

Lawinekunde

Op de koudste middag met veel nevel, blijven we in de hut en krijgen van Peter Mienes een lesje lawinekunde. Die theorie sluit goed aan op de praktijkoefeningen die we de eerste dagen deden met onze lawine-veiligheidsuitrusting: lawinepieper, sonde en schep en gehuurde airbag rugzakken. Door leren en doen begrijpen wij nu goed hoe belangrijk kennis en voorbereiding is bij sneeuwschoenwandelen in alpien terrein. Het blijft een risicosport, maar wel met een lage instapdrempel.

Pic du Lac Blanc

Omdat we in de Refuge de Ricou twee nachten verblijven kunnen we op de tussenliggende dagtocht een deel van onze uitrusting in de hut achterlaten. Ons doel is Pic du Lac Blanc, op 2980 meter, het hoogste punt van onze tocht.
Met een lichte rugzak beginnen we aan de bijna 900 hoogtemeters. We maken ons eigen zigzaggende spoor door enkele langgerekte ‘hangende dalen’ vol met bultjes en enkele meertjes. We banjeren in ons treintje omhoog naar de Pas du Lac Blanc (2935 meter). Via een brede kam, met volop tegenwind maar in de volle zon bereiken we de Pic. Door deze krachtsinspanning wanen we ons dubbel zo hoog. Het piekgevoel wordt versterkt door de stuifsneeuw die maar om ons heen blijft bewegen in de snijdend koude wind en de oneindige vergezichten naar alle kanten. In zuidwestelijke richting een indrukwekkend uitzicht op het hele Nationale park Écrins, met daarin o.a. de Barre des Écrins (4102 meter) en de bekende klimberg La Meije (3983 meter). Oostelijk een blik op de Italiaanse drieduizenders rondom de wintersportplaats Bardonecchia. In het noorden zien we Mont Thabor (3178 meter). We maken snel een topfoto.

Bij de afdaling hebben we de zon vol in ons gezicht. Ons treintje valt uiteen als de helling uitnodigt om te roetsjen of de ren-glij-techniek te oefenen. Vallen in het dikke sneeuwdek gaat gemakkelijk en opstaan inmiddels ook door juist stokgebruik en gewichtsverplaatsing.

Een sneeuwhaas schrikt als we passeren en rent snel en soepel weg. Wat een contrast met onze knisperende platvoeten.