Frendo-pijler in Kirgizië

Wij blijven een dag langer in het basiskamp dan de rest van het team, om de vers gevallen sneeuw in ‘onze’ rotswand zoveel mogelijk te laten smelten. Maar na een extra dag rust en zon gaan ook Jeffrey en ik op pad. Ons doel: een onbeklommen top van ongeveer 5000 meter, die vanuit het basiskamp goed zichtbaar is. We noemen de berg ‘Frendo’, omdat we de berg lijkt op de beroemde Frendo-pijler in Chamonix. Voor onze beoogde route moeten we net als in de Franse Frendo-pijler eerst een lange rotswand beklimmen, die daarna uitkomt op een sneeuwgraat die rechtstreeks naar de top voert.

De ‘Kirgizische Frendo-pijler’: een rotstriangel met een lange sneeuwgraat. Foto: Bas Visscher.

Pannenkoeken voor onderweg

Na nog een laatste materiaalcheck en een veel te groot ontbijt met door de kokkin speciaal voor ons gebakken pannenkoekjes (waarvan we de rest meenemen voor onderweg), gaan we op pad. Het weer is prachtig, de lunch overheerlijk en voor we er erg in hebben komen we aan bij de gletsjer. Van de teams die er al geweest zijn, weten we dat de route door dit doolhof van ijs even zoeken wordt. Maar zo'n langdurende zoektocht hadden we niet verwacht.

Route zoeken door een doolhof van ijs

Een ander team is al een keer rechts door de ijsval gegaan, dus gaan wij ook die kant op. Eerst zijn er nog duidelijke sporen te volgen, maar gaandeweg worden deze sporen toch ietwat vaag, tot ze eigenlijk helemaal verdwijnen. Of wij zijn ze kwijt geraakt, dat kan natuurlijk ook. Na toch een doorgang gevonden te hebben, moeten we nog schuin naar links om de gletsjer over te steken - ook weer makkelijker gezegd dan gedaan - om bij de instap van onze wand te komen.

Groter dan verwacht

Na de eerste nacht op de gletsjer is het dan eindelijk zover en lopen we de laatste meters naar de rotswand. Op het moment dat we onder de wand staan, blijkt deze een stuk groter dan gedacht. Volgens onze planning klimmen we één dag in de rots en bereiken dan de sneeuw. Maar of we dat gaan halen?

Michiel nadert de rotswand. Zicht op basiskamp vanuit de wand. Foto’s: Jeffrey Meesters

Steile passages en listige traverses

Eenmaal ingebonden en onderweg gaat het klimmen redelijk soepel. De rotskwaliteit is wisselend. En we besluiten om de tassen te ‘haulen’ (optrekken aan touwen in plaats van op de rug dragen), aangezien ze bij elkaar toch snel 40 kilo wegen. Van veraf zagen we dat er een grote diagonale scheur door de wand loopt. Dit is de route waar we voor hebben gekozen. Het klimmen wisselde zich af met steile stukken en veel traverses, wat niet bepaald ideaal is met een haulbag achter je aan…

Wisselende rotskwaliteit

Aan het einde van de eerste dag klimmen wordt de rotskwaliteit zoveel slechter dat we beginnen te twijfelen of we wel door moeten gaan. Maar na de eerste nacht op een klein richeltje te slapen, worden we wakker met solide rots boven ons met daarin mooie cracks. Doorgaan dus.

Routekeuze

De tweede dag is vooral leuk en solide klimmen. Het moeilijke van een eerstbeklimming, blijkt wel, is dat je nooit precies weet hoe lang of ver het nog is. Daarom kiezen we op het eind voor de makkelijke weg, en laten we de gave cracks boven ons voor wat ze zijn. Maar als we via de makkelijkere route de hoek om klimmen, zien we echter dat we al bovenop de rotspilaar zijn!

De steile cracks van de tweede dag Michiel geniet van zijn avondmaaltijd in het bivak. Foto’s: Jeffrey Meesters

Bivak op 4500 meter

We zijn nu op twee derde van de route, op een mooi plateau vanaf waar we het basiskamp goed zien liggen. Hier hebben we ons tentje opgezet. Later horen we dat de rest van het team ons heeft kunnen volgen met de verrekijker vanuit het basiskamp.

Weer twijfel

Met 600 meter rots achter de rug, ligt nu de laatste 400 meter ijs voor ons. Die begint met een vlakke graat, maar hoe dichter we bij de top komen, hoe steiler deze wordt. Net voor de top wordt het ijs nog even wat slechter, om het spannend te houden. Gaandeweg verandert het ijs in ongebonden grote sneeuw- en ijskorrels, waardoor we net voor de top nog een keer twijfelen om door te gaan, omdat er in deze sneeuw geen zekeringen te plaatsen zijn en het ook moeilijk afdalen is. Gelukkig is er meer naar rechts tussen de rotsen goed ijs te vinden om af en toe in te zekeren.

Zicht op de sneeuw- en ijsgraat. Michiel in de steile ijspassages. Foto’s: Jeffrey Meesters

Klimmers spotten door de verrekijker vanuit basiskamp. Foto: Dennis Hendrikx

De top van Pik Luis

Net als met alles op expeditie is ook deze berg veel hoger en groter dan dat je vooraf denkt. Desalniettemin staan we rond de middag van dag drie op de top! Onze camera is op dit moment helaas leeg. Gelukkig kunnen we een bericht met de Garmin Inreach versturen, waardoor we de exacte hoogte en coördinaten van de top weten. De berg heeft nog geen naam, want hij is zeer waarschijnlijk nog nooit eerder beklommen, en we besluiten hem ‘Pik Luis’ te noemen, naar een overleden klimvriend en -mentor van Michiel.

Lange terugweg

Na nog één keer van het uitzicht genoten te hebben, begint de terugweg. Bij de eerste abseil blijft het touw vastzitten, maar na wat gesjor, getrek en heen en weer klimmen kunnen we weer verder. Als we bij de tent op het sneeuwcolletje aankomen, is het al laat in de avond. Omdat onze afdaalroute steenslaggevoellig is, besluiten we nog een nachtje te slapen en dan in de ochtendkou verder ab te seilen.

De volgende ochtend is al het materiaal ingepakt en na 10 of 12 abalakovs staan we weer onderaan de wand op de gletsjer. Moe en voldaan sjokken we richting het basiskamp, waar we warm onthaald worden en meteen bij het avondeten aan kunnen sluiten. En die maaltijd gaat er uitermate goed in.

Twee blije gezichten na terugkeer in basiskamp (links Michiel en rechts Jeffrey). Foto: Bas Visscher

De geklommen lijn met bivakplaatsen. Foto: Jeffrey Meesters

• Berg: Pik Luis, 5010 meter (voorheen onbeklommen voor zover bekend)
• Duur beklimming: 3 dagen (5 dagen onderweg incl. aanloop en afdaling)
• Route: 1000m 6c, 70º ijs