Back to the basics in Göschenen

Ik parkeer de auto naast de camping. Maël stapt uit en wijst enthousiast naar de granieten wanden die boven het dal uitrijzen. Er is hier geen elektriciteit, geen warm water en het wc-gebouw lijkt op een bouwkeet. De indrukwekkende omgeving bestaat uit groene alpenweiden die langzaam overgaan in gletsjers en hard graniet. Een prachtige setting waar ik erg gelukkig van word.

Ik zet mijn tent op en praat daarna met Jules in de zon. Hij is zenuwachtig voor wat de week gaat brengen. Dat gevoel deel ik, maar ik ben blij dat hij het als eerste durft uit te spreken. Mij kostte het moeite om het in de groep onder woorden te brengen. Later die avond rond het kampvuur blijkt ons sentiment gedeeld. Iedereen staat in de startblokken om mooie lange dagen met elkaar te klimmen, maar ervaart ook prestatiedruk.

Judith klimt geconcentreerd hoog boven de camping in Göschenen (Foto: Jan van der Meulen)

Een fijn gesprek

De volgende ochtend zitten we met de hele groep in de schaduw van dennenbomen op rotsblokken. Bas trapt de selectieweek af: "We starten de week met een serieus en emotioneel gesprek.”

Deze zomer zijn meerdere Nederlandse klimmers omgekomen en de coaches benadrukken dat veilig thuiskomen altijd het hoofddoel is. Plezier en prestatie volgen daarna. We gaan de groep af en iedereen krijgt de kans om zijn gevoel te delen. Sommigen delen rauw verdriet van omgekomen vrienden, anderen reflecteren met de worsteling van het willen klimmen ondanks dat familie en vrienden daar anders over denken. Het voelt verademend om dit gesprek te voeren, ook al kennen we elkaar pas net . De liefde voor bergsport en avontuur is bij iedereen zo groot. Na een goed uur, rode ogen en dapper gedeelde emoties gaan we over op de praktijk van de week. We gaan klimmen.

Aan het werk

Niek heeft een goed uitgedacht systeem opgezet waarbij elke coach deze week met alle deelnemers het touw deelt. We splitsen ons op in twee groepen. Mijn groep mag de tas inpakken en zich klaarmaken voor twee dagen rondom de Sustenhorn. De andere groep start morgenochtend vanuit het dal.

Tweeënhalf uur na het startgesprek lopen we al naar de Voralphütte. Morgenochtend beklimmen we vanuit daar de oostgraat van de Sustenhorn. Onderweg maak ik kennis met Laura. We hebben nog niet eerder samen geklommen. We praten over touwtechnieken en waar we ons comfortabel bij voelen. Vorig jaar volgde ze een C3-cursus, voor mij was dat langer geleden. Ze vertelt over nieuwe technieken die ik nog niet ken en we spreken af dat ze die morgen aan mij gaat leren.

Wouter onderweg naar de Voralphütte. Op de achtergrond de oostgraat van de Sustenhorn. (Foto: Joris Timmermans)

In de vroege ochtend klimmen we in de voorbouw van de route onder toeziend oog van Bas. De zon komt op. Achter ons kleurt een spel van schaduw en licht de zuidgraat van de Salbit. In de technische passages bewegen we snel en efficiënt, maar in makkelijker terrein zwakt het tempo af. We zijn als groep nog niet op elkaar ingespeeld. We overleggen uitgebreid over alle mogelijkheden, daarom duren beslismomenten lang. Toch staan we ruim binnen de geplande tijd op de top van de Sustenhorn. Vlot dalen we af naar de Tierberglihütte. Daar zit de andere touwgroep in ligstoelen voor de hut te genieten van de zon. Enthousiast vertellen ze over het hoogtepunt van hun dag: Niek struikelde over zijn stijgijzers en landde met zijn neus in de zachte sneeuw.

De opkomende zon speelt met licht en schaduw (Foto: Joris Timmermans)

Na een avond vol gezelligheid en goed eten vertrekken we de volgende ochtend met zonsopkomst naar de Gwächtenhorn. Vandaag gaan we een tocht maken door alle soorten terrein. Volgens de routebeschrijving zijn er weinig moeilijke stukken, maar wissel je vaak van touw, kortom veel keuzemomenten. Voor ons een geschikte route, want na de feedback van gister ligt vandaag de nadruk op efficiënt beslissingen nemen. Ik klim met Claartje en de samenwerking verloopt soepel. Ze stapt als eerste de graat in en voordat ik het doorheb staan we op de eerste top van de dag. We lopen vanuit de rots verder over de gletsjers en oefenen verschillende touwtechnieken. Als kers op de taart leert Niek ons abseilen over een sneeuwpeer.

Vroeg op pad naar de Gwächtenhorn (Foto: Karlijn de Wit)

Koufront-disco

Terug in het dal nemen we een duik in het koude meer naast de camping. Sybe duikt als eerste het water in en verstoort het gladde wateroppervlak. Bezweet en plakkerig spring ik hem achterna. Op de oever steelt Court de show met zijn rode speedo. Iedereen praat enthousiast over de afgelopen klimdagen en zakken chips verdwijnen als sneeuw voor de zon. Het zenuwachtige gevoel van eerste dag ligt ver in het verleden.

Die avond komt een groot koufront over. Terwijl tenten wegwaaien en hagelstenen een wcbezoek onmogelijk maken, zitten we dicht op elkaar in een grote, felgekleurde basiskamptent. Wouter zweept de sfeer op en we zingen met zijn allen mee met foute Hollandse hits. Bij gebrek aan pollepels koken Court en Laura met pickel en stijgerhout.

Courts jarenlange expeditiekennis in actie: koken met pickels en stijgerhout (Foto: Sybe Gratama) Koufront-disco (Foto: Claartje Meijs)

Snelkookpan

Woensdag nemen de coaches de groepen apart. Ze zijn onder de indruk van het niveau van de afgelopen dagen. We gaan langere en uitdagendere tochten ondernemen. Op vrijdag staat voor mijn groep de overschrijding van de Fünffingerstöck op het programma. We klauteren over gladde rotsen naar het begin van de route. Ik denk aan de andere groep. Ze sliepen vannacht op de gletsjer om vandaag de zuid-zuid/westgraat van de Gwächtenhorn te beklimmen. Een wilde route en een hele mooie uitdaging, zeker met zware rugzakken en een koude bivaknacht. Met een beetje geluk staat de ochtendzon nu op de eerste touwlengtes en warmen ze langzaam op.

Met zonsondergang arriveert de kou en zoeken de deelnemers hun warme slaapzakken op (Foto: Judith Meskers)

Onze weg naar de top van de Fünffingerstöck verloopt soepel. Beheerst klimt Alex de moeilijkste lengte voor en aan mij de eer om daarna het routezoeken uit te vogelen. Al snel staan we met de groep weer op de gletsjer. De afdaling blijkt lastiger dan de klim. Door klimaatverandering verdwijnt de gletsjer hier snel. De overgebleven resten zijn steil en bevatten veel onoverbrugbare spleten. We maken in hoog tempo meer dan vijf abseils. Om dit veilig te doen begraven we onze pickels en gebruiken we dit punt als abseil. Later dan verwacht staan we onderaan de gletsjer.

Routezoeken in de mist op de zuid-zuidoostgraat van de Gwächtenhorn (Foto: Peter Jager)

Hier neem ik afscheid van de groep. Ik moet me haasten naar de Alpiene Instructeurs-opleiding in Oostenrijk en heb nog een lange autorit voor de boeg. De rest van de groep slaapt in het afgelegen Biwak am Grassen en gaat nog één dag klimmen. Daarna rest gezamenlijk afsluiten met pizza. Boris en Alex zetten me af onder de laatste gletsjerspleten. Het is al bijna zeven uur. We nemen snel afscheid en ik ren door de sneeuwvelden richting de parkeerplaats. Daar aangekomen komt het langzaam binnen: deze snelkookpan zit erop. Dit is de het eerste moment in zeven dagen dat ik echt alleen ben. Zoveel indrukken, zoveel verschillende klimstijlen, persoonlijkheden en goede gesprekken. Het voelt alsof ik jaren aan kennis en ervaring heb opgedaan in één week.

Afsluitende pizza-borrel (Foto: Karlijn de Wit)

Het nieuwe team

Nieuwsgierig naar de geselecteerde deelnemers van Expeditie Academie IV? Binnenkort stellen we ons voor op social media. Als je niet kunt wachten, kun je alvast een kijkje nemen op onze teampagina.

Volg de Expeditie Academie IV