Tekst van Marieke van Kessel met beeld van Dim van den Heuvel

Kleuren van het bos

Het startpunt van de Schluchtensteig is Stühlingen, tegen de grens met Zwitserland. De aanloop naar de eerste kloof voert ons omhoog, door de Wutachflühen, een werkelijk prachtig bos met smalle, steenachtige paden over steile hellingen. We kunnen de Wutach zelf niet zien, maar horen steeds het geraas van water ergens in de diepte. We klimmen net zo lang tot we de op de Buchberg staan. Met 876 meter weliswaar geen hoge top, maar het uitzicht is fenomenaal. Het Groen-Geel-Rood-Bruine Woud ligt aan onze voeten en we kijken neer op de imposante rotswanden van de Wutachflühen. De afdaling van de Buchberg is nog een flinke uitdaging. Door de vele regen van de afgelopen dagen is het pad glibberig en met de smerigste wandelschoenen ooit stappen we het dorp Blumberg (inmiddels omgedoopt tot Blubberg) binnen.

Hoogtemeters maken

De route gaat verder door de Wutachschlucht, die maar liefst 33 kilometer lang is en tot wel 170 meter diep. Het is zo’n typische herfstochtend waarop de winter zich stukje bij beetje al aankondigt: met rijp op de bladeren en nevel tussen de bomen. Wat extra sfeer geeft aan een pad dat toch al bijzonder mooi is; het stijgt over smalle paden en daalt vervolgens weer steil af tot de oevers van de Wutach. Bijna missen we een bordje dat ons via een zigzagpad de diepte in voert, een sprookje in. Hoge grijze rotsen, kolkend bruinzwart water, overhangende takken vol baardmossen, enorme planten in de rivierbedding. En overal die overweldigende herfstkleuren... De wereld is volkomen verstild. De enige geluiden komen van het water dat voorbij raast en de krakende bladeren onder onze voeten.

Uitkijken op de Schluchsee

De Bildstein is met 1134 meter niet het hoogste, maar wél het fraaiste uitzichtpunt van de Schluchtensteig. Onder ons strekt de Schluchsee zich als een spiegel uit, waarbij de herfstkleuren weerkaatsen in het wateroppervlak. In de verte lonken de besneeuwde toppen van de Alpen. In nog geen half uur dalen we af naar het plaatsje Aha, met misschien wel een van de meest gefotografeerde plaatsnaamborden van Duitsland, en vandaar lopen we langs de oever van het stuwmeer tot aan Vesperstube Unterkrummenhof. Een vesper is een kleine (brood)maaltijd. Met een kom soep erbij is het bovendien een uitstekende lunch. Na deze welverdiende pauze gaan we over brede bospaden en -wegen omhoog langs het Krummenkreuz (1148 meter) en de Wittemle (1092 meter), en door de Windbergschlucht omlaag naar St. Blasien.

Elke schlucht is anders

Je vraagt je misschien af: lijken al die schluchten niet erg op elkaar? Nee, elke schlucht is verrassend anders. Eerder liepen we langs rustig kabbelend water, hier in de Windbergschlucht stort een waterval zo’n zes meter omlaag. Het donkere water klotst en kolkt en bruist en borrelt zich vervolgens een weg naar beneden, langs bemoste stenen, langs dode takken die her en der in de bedding liggen, langs groen-bruine varens. We zijn er zo door betoverd dat we de tijd vergeten en het al schemert als we in St. Blasien aankomen.

Uitzichttoren

Vanaf de houten uitzichttoren op de Lehenkopf (1039 meter) kijken we uit over het omringende landschap. Het Zwarte Woud in herfsttinten. De grijze lucht met kleine stukjes blauw. Mijn oog valt op een zin die iemand op de wand heeft gekalkt: Manchmal brauchen wir nicht viel um glücklich zu sein. Oftewel, soms hebben we niet veel nodig om gelukkig te zijn. En zo is het. Het prettige van een trektocht te voet is dat het leven voor een moment heerlijk eenvoudig is. Opstaan, ontbijten, wandelschoenen aan, rugzak om en lopen maar. Alle tijd om om je heen te kijken en na te denken terwijl je de ene voet voor de andere zet. De zon op je bol, of de regen. Het geluid van je voetstappen, knarsend op stenige paden, dof op bospaden. Gekwetter van vogels, geritsel van bladeren. De geur van de herfst. Kilometer na kilometer, totdat je op de plaats van bestemming bent.

Kleurenparadijs

Voor onze laatste wandeldag – van Todtmoos naar Wehr – wordt veel regen voorspeld, maar we zijn vastbesloten om tóch te gaan lopen. Weer of geen weer. En wat denk je? Verrassing! Als we opstaan is het droog en ook de rest van de dag kan, in tegenstelling tot de andere dagen, de regenkleding in de rugzakken blijven. Sterker nog, zodra de nevel is opgetrokken en het wolkendek door de wind aan flarden is geblazen, komt de zon tevoorschijn. En hoe! De lucht wordt blauwer dan blauw en het zonlicht kleurt de bladeren geler dan geel, roder dan rood en bruiner dan bruin.

De Schluchtensteig eindigt na zes dagen wandelen aan de Hauptstraße in Wehr. Bij vertrek uit Stühlingen hebben we een Wanderpass gekregen, die we braaf in elke overnachtingsplaats hebben laten stempelen. Nu mogen we onze beloning in ontvangst nemen: een oorkonde en een houten medaille met daarop het logo van de Schluchtensteig en de woorden herausfordernd, tiefgründig en aussichtsreich. Ik had het zelf niet beter kunnen omschrijven.