Tekst: Nicole Pijpers

Dag 1: Een stroef begin

• Lengte: 8,1 kilometer
• Duur: 3,15 uur
• Stijgen: 453 meter
• Dalen: 601 meter

Rond lunchtijd komen we aan in Latschau en staan we onderaan de gondelbaan te twijfelen. Te voet omhoog of toch met lift? We besluiten, met enige tegenzin, de lift te nemen. Nogmaals kijken we naar de lucht en checken we de weersvoorspelling. Dit is de beste keuze. Er komt onweer aan en we willen op tijd in de hut zijn. Eenmaal boven start ons nieuwe wandelavontuur, de vijfde editie van onze jaarlijks terugkerende huttentocht.

Al na 5 meter stuiten we onverwacht op een kleine omleiding. Recht voor ons wordt het pad vernieuwd. We moeten er dus met een kleine boog omheen. De start valt tegen. We merken dat er minder zuurstof in de lucht zit, de benen nog wat stroef voelen en de rugzak wordt hier en daar toch nog iets beter afgesteld. Na een uurtje klimmen staan we op de eerste top, de Golmer Joch (2124 meter).

Ons doel vandaag is de Lindauer Hütte. De route die we volgen om daar te komen is nog geen onderdeel van de Montafoner Hüttenrunde, maar de eerste helft van de Golmer Höhenweg. Een wandeling vol prachtige uitzichten en panorama’s over de bergtoppen van de Rätikon. Helaas is het bewolkt en lijkt het alsof de mist het landschap langzaam opslokt. Halverwege dient zich een alternatief aan. Van uitzichten genieten komt toch weinig terecht, dus besluiten we deze kortere variant te nemen. Via het pad wandelen we door groene weiden met heide terwijl het geluid van beekjes en fluitende bergmarmotten ons vergezellen.

Na drie uur vragen we ons een beetje ongeduldig af waar de hut nou blijft. Geen enkel bordje met tijdsindicatie blijkt bij ons wandeltempo te passen. We passeren een hek met een bord dat aangeeft dat we loslopend vee tegen kunnen komen. Na 10 meter is het al raak. Drie grote koeien met hoorns staren ons aan en claimen de doorgang. Ik begin al aan de omweg, want ik ken verhalen die bewijzen dat hun aaibaarheid geen garantie voor een vriendelijke knuffel is. We staren nog eens terug en de grootste koe geeft zich gewonnen, de rest volgt gelukkig. Met een veilige boog lopen we om hen heen en vervolgen het pad.

Dan zien we in de verte eindelijk de Lindauer Hütte liggen. Nog tien minuutjes en de rugzak kan af, de huttensloffen aan. Na het eten pakken we de kaart er nog even bij om de route van de volgende dag door te nemen en daarna is het tijd om de lakenzak in te kruipen.

Dag 2: Immer gerade aus!

• Lengte: 10,6 kilometer
• Duur: 4,5 uur
• Stijgen: 1152 meter
• Dalen: 511 meter

Vandaag lopen we etappe 10 van de Montafoner Hüttenrunde: van de Lindauer Hütte naar de Totalphütte. Een tocht van ongeveer 10 kilometer. Als je op de kaart kijkt lijkt het alsof we slechts in één rechte lijn vooruit hoeven te lopen: Immer gerade aus! Maar schijn bedriegt. We stijgen en dalen, trotseren twee bergtoppen (de Öfapass, 2291 meter, en Verajoch, 2333 meter) en pauzeren onderweg op de trap bij een onbemande hut in het meest geweldige landschap dat we tot nu gezien hebben.

De dagen ervoor is het noodweer geweest in de Alpen en daar zien we de sporen van. Waar we afdalen heeft het regenwater diepe groeven en gaten in het pad geslagen. Onderweg lopen we door grasvlaktes waaruit indrukwekkende rotswanden oprijzen. Hier en daar zien we zelfs nog een klein beetje sneeuw liggen.

Al wandelend fantaseren we over het uitzicht dat ons op de Verajoch te wachten staat: na een fikse klim beloond worden met uitzicht over de prachtige Lünersee. Maar dat valt vies tegen. Geen turkooizen en glinsterende begroeting. We moeten eerst nog afdalen en om de heuvel heen lopen die het zicht op het meer belemmert. Ietwat teleurgesteld zetten we de daling in, terwijl een vriendin enthousiast omhoog wijst. ‘Kijk daar in de verte, helemaal bovenop die rotsige bergtop ligt onze volgende hut’, roept ze enthousiast. Met grote ogen kijken we haar aan. Moeten we nog zo ver? Oké, nog even volhouden dus.

Na vijftien minuten staan we dan eindelijk oog in oog met de Lünersee. Het is betoverend mooi. Maar hoe dichterbij we komen, hoe drukker het wordt. Het is een populair uitstapje voor toeristen om te bezoeken en hier mooie dagwandelingen te maken. Desalniettemin kijk ik mijn ogen uit. We lopen door tot Alpe Lünersee, een berghut waar je kunt overnachten, maar waar wij enkel een welverdiende pauze houden en genieten van verse karnemelk met vanillesmaak, voordat we aan onze laatste klim beginnen.

Weer pakken we de wandelkaart erbij. Er zijn namelijk twee mogelijke routes om bij de Totalphütte te komen. Linksom loopt via de begroeide, groene kant van de berg. Van de route rechtsom zien we het pad vanaf een afstand goed lopen, grotendeels door puinlandschap. Niet bepaald bevorderlijk voor het vermoeide humeur, dus kiezen we ervoor linksom te gaan. Die kant lijkt ons afwisselender en mooier. Het is een zware klim, maar met de mooiste uitzichten op het meer, langs kleine watervallen en koude beekjes. Het laatste stukje nog tussen de rosten door en dan komen we eindelijk aan bij de Totalphütte. Wat op papier slechts vierenhalf uur hoeft te duren werd voor ons een wandeling van bijna acht uur. Niet geheel verrassend, het was prachtig weer en we hebben extra lang gepauzeerd.

Dag 3: Nog net niet op slippers

• Lengte: 4,6 kilometer
• Duur: 2 uur
• Stijgen: 0 meter
• Dalen: 817 meter

Iedereen wordt vlak voor zonsopgang al wakker. Dus hup, kleding aan en naar buiten. De zon piept over de bergrand om ons te begroeten en een mooie laatste dag te wensen. En dat wordt het! We lopen vanuit de Totalphütte naar het dalstation van de Lünerseebahn om aan het einde van de middag weer richting huis te reizen.

Vandaag lopen we etappe 11 tot aan de Douglass Hütte, waarna we afsteken richting het dalstation van de Lünerseebahn. Het eerste stuk lopen we door het puinlandschap dat we de dag ervoor hebben genegeerd. Zigzaggend tussen het puin door, gevolgd door een lang bergpad dat ons weer naar de oever van de Lünersee leidt. Na een kopje koffie beginnen we aan het laatste stukje afdalen. Onderweg worden we gepasseerd door ontzettend veel dagjesmensen, nog net niet op slippers, maar het scheelt weinig. Op gewone dagelijkse gympen, gekleed in spijkerbroek, niet of nauwelijks water mee en we zien zelfs iemand in een jurk..... Nietsvermoedend denken ze dat uurtje wel even omhoog te wandelen. Niet wetende dat het een beste klim is en er halverwege een spannende passage in zit met staalkabels en stromend water waar je overheen moet manoeuvreren. We hopen maar dat iedereen veilig bovenkomt.

Na een spannende busrit staan we weer veilig op het treinstation van Bludenz. Tijd om naar huis te gaan en onze volgende tocht te plannen, zodat we op tijd de hutten kunnen reserveren.

Over de Montafoner Hüttenrunde

De Montafoner Hüttenrunde is een huttentocht van in totaal 131,1 kilometer. In dertien etappes wandel je door de Silvretta, het Verwall- en het Rätikongebergte. Handig is dat je elke etappe vanuit het dal kunt starten en eindigen en zo helemaal je eigen plan kan trekken. Je hoeft dus niet alle etappes aan elkaar te rijgen, je kunt ook kiezen om er slechts een paar te doen. Je slaapt in gemoedelijke hutten langs de route, waar je een eenvoudig ontbijt en avondeten geserveerd krijgt. Omdat we redelijk laat waren bleken veel hutten in het weekend al helemaal vol te zitten. Na een beetje puzzelen besloten we om etappe tien en elf in omgekeerde richting te wandelen.

Alle etappes

Hoe kom je er?

Vanuit Nederland pak je gemakkelijk de dag- of nachttrein naar Feldkirch (Vorarlberg). Vanaf Feldkirch Bahnhof neem je de regionale trein naar Tschagguns Bahnhof. Met buslijn 601 sta je in vijftien minuten in Latschau bij de Golmerbahn.