Vent du Dragon – Aiguille du Midi (TD-)

Chamonix – Mont Blanc, 17-04-2017

Line van den Berg, Wout Martens

(Tekst: Wout)

Ik volg diverse blogs om de condities in de gaten te houden, maar de condities voor moderne mixed routes zijn algeheel droog. Toch verleiden we ons om te gaan mixed klimmen, omdat we hier het meest naar uitkijken. In een opwelling besef ik me weer eens dat je soms gewoon moet gaan klimmen om zelf de condities te beoordelen.

Even lak aan het internet-alpinisme van tegenwoordig en zelf pionieren. De keuze om uiteindelijk ‘Vent du Dragon’, een mixed lijn die uitkomt op de Cosmiques graat en de Midi, te klimmen is commited maar de advocaat van de duivel stemt toe. Omdat ik vaker verhalen gehoord heb van mensen die de laatste lift naar het dal niet halen maken we een ski-materiaal depot op de Midi.

De approach van de route is bijzonder kort. Nadat je de lift neemt tot een hoogte van 3842 m. maak je 5 abseils vanaf de brug die de twee toppen van de Aiguille du Midi verbindt. Ik prepareer de abseil onder ogen van toeristen. Het lesje abseilen voor dummies pakt niet zo goed uit. Halverwege de abseil blijven de touwen door de harde wind vastzitten aan de rotsen aan de andere kant van de brug. Gelukkig krijg ik de touwen na een tijdje los. Alsof dit nog niet genoeg ellende is voor zo’n makkelijke approach blijven de touwen bij de volgende abseil definitief vastzitten bij het doortrekken. Ik klim de pitch (welke bezaaid is met materialen die men van de brug laat vallen) terug en bevrijd het touw uit de granieten scheur. De volgende abseils gaan vooral door de sneeuw van het Cunningham couloir en gaan soepel.

Te laat in de ochtend beginnen we aan het klimmen van de route. It’s on, want the only way is up bij deze route. De eerste pitches zijn relatief eenvoudig ondanks de matige gebondenheid van de sneeuw, maar het klimmen is leuk. Vanaf de derde pitch komt Line haar specialisme echt tot recht, technisch toolen. Het is één van de crux pitches die Line mag voorklimmen en wat voor één… De goot is oogstrelend! Line klimt de goot vooral door gebruik te maken van de rots. Ikzelf klim de goot vooral met mijn bijlen in het ijs. Het is gaaf om te zien dat beide manieren werken en onze disciplines samenkomen. Na de goot klimt Line soepel door de eerste rots crux.

De volgende lengte is voor mij. Ik noem de belangrijkste termen uit de topo nogeens hardop, omdat ik de pitch niet kan overzien. Droge move tot op een blok, een versnijding door, mantelpas linksom, rechtswaards leunende sneeuwgeul, onder een blok door, maar bovenal mezelf niet verleiden tot een te vroege geul. Ik klim de eerste 30 meter van de nu gortdroge pitch en zie het voor me; een rechtswaards leunende geul waar een blok klem ligt. Ik weet het zeker, ik zit goed. Ik klim vol vertrouwen verder maar ineens heb ik al 20 meter geen zekering kunnen plaatsen. Ik besef me dat ik alsnog verkeerd zit en maak zelf een stand en Line komt na.

Lang baal ik niet. Het is nog maar een pitch tot de uitklim en het lijkt te doen. Ik klim de willekeurige lengte uit en voel wat de topo bedoelt met de beschrijving van de verkeerde gully: ‘It’s harder than it looks’. Line komt na en we zijn door de koude tot het bot gemotiveerd om de laatste lift te halen. Maar helaas, we zijn een half uur te laat.

Soms trekt het weer weer bij en zijn we hoopvol gestemd om naar het dal te skiën, maar het wordt uiteindelijk een nachtje doorbrengen bij Mama Midi. Ik loop naar de liftbediende toe om te melden dat we willen overnachten op de Midi. ”Do you think this is a Refuge here?” “Do you know the Meteo Blue website?” “Do you think you are an alpinist?” “You have to walk down to sleep at the Cosmiques Refuge.” De beste man heeft gelijk en ik schaam me. Toch lopen we niet naar de Cosmiques en komen we tot een compromis, want de liftbediende geeft een dweil om s’ ochtends de boel schoon te maken.

Mijn voorraad aan paracetamols gaat eraan waardoor we weinig last hebben van de hoogte. We plakken de bewegingssensor van de verlichting in de wc’s af met sport-tape in de illusie dat onze hartslag genoeg daalt en we in slaap zullen vallen. We genieten midden in de nacht van de sterrenhemel boven de Vallee Blanche en zijn blij als Line een reddingsdeken uit haar tas tevoorschijn tovert om de kou te trotseren. Rond 5.00 uur in de nacht ga ik een stukje lopen door het tunnelnetwerk van de Midi. Ik raak in gesprek met de liftbediende als hij een peuk aan het roken is. Nu hij mijn vermoeide ogen ziet en blij is dat hij ons een lesje heeft geleerd is hij relaxt en blijkt hij een aardige Chamoniard. We genieten nog van de zonsopkomst en de unieke stilte op de Midi voordat we aan de langverwachte Pain au chocolats beginnen in het dal.

Wout wordt naast de vaste sponsoren van de Expeditie Academie ondersteund door Klimwinkel.nl

Bekijk hieronder ook het videoverslag van Line

Happy climbing!