Door: Regien Winnubst

Zon bij de Biberalm

Uitgezwaaid door Taxi Rudi

Ik zit met Adam aan het ontbijt in de Biberalm. Op tafel staat huisgemaakte jam, verse melk, roomboter en kaas van de koeien uit de weide boven de Alm. Ik kan m’n ogen niet afhouden van de houten constructie waarmee de alm gemaakt is: grote houten stammen die als een Rietveld ontwerp in elkaar passen. Opeens zie ik zonnestralen op de tafel vallen. “Adam!” roep ik, “De zon!!”, ik zet met een kop koffie in mijn hand de sprint in naar buiten. We worden getrakteerd op de eerste zonnestralen in drie dagen. Wat een heerlijk gevoel die warmte op je gezicht. De wolken in het dal hangen laag en hoog en laten ons met een soort kiekeboe flarden van het Gastein dal zien.

Drie dagen geleden zijn we door taxi Rudi afgezet bij de start van de Gastein trail. In 6 dagen van tussen de 4 tot 8 uur wandelen loop je door bossen, over heide, alpenweides en bergkammen. De eerste twee dagen liepen we in de stromende regen maar de rest van de dagen werden we beloond met zon, zon en nog eens zon.

Regenkleding, donsjas, korte broek en pet: het gaat alle kanten op!

Dag 1: Goretexpak

Na een kritische blik op onze lichte A-schoenen en lachend commentaar “dat wordt natte voeten!” van Taxi Rudi worden we afgezet bij Unterberg, de start van de Gastein Trail. Gehuld in volledig Goretex pak, alles in de rugzak in drybags en een regenhoes zetten we de eerste stappen. De dag ervoor zijn we in de watten gelegd in Aktivhotel Gasteiner Einkehr. Als we bij aankomst mensen in dirndl, lederhose en indrukwekkende krulsnor zien weten we dat we in Oostenrijk zijn. We voelen ons koningen te rijk met halfpension en we kijken met gezonde spanning uit naar onze 6-daagse wandeling.

Door dichte, modderige bossen komen we hoger en hoger op de heuvel. We zien de wolken woest door het dal bewegen, het houdt niet op met regenen. Van te voren twijfelde ik heel erg: gaan we een brandertje meenemen voor koffie en thee? Dat is wel heel luxe! Maar nu het zo nat en koud is ben ik blij met het besluit om het gewoon mee te nemen! Na twee uur lopen komen we aan bij de Drei Waller Kapelle. Een ienieminie kerkje, met bel, bovenop de heuvel. Groot genoeg voor ons om even op de warmen met een warme kop thee en koffie.

Bovenop de Rauchkögel

Het lukt ons om moed te verzamelen om weer de regen in te stappen. De dichte bossen veranderen langzaam in bloeiende heide. De route leidt ons langs het eerste topje van de trail: de Rauchkögel. Met een gipfelbuch waarin we onze namen schrijven en harde wind voelt het alsof we op een bergtop van 3000 meter staan in plaats van 1800 meter. Precies als we op de top staan lijkt het een beetje open te trekken en hebben we zicht op het Salzachtal. Eindelijk wat uitzicht! Het is meteen ook het laatste uitzicht van de dag want de laatste 3 uur naar de Heinreichalm waar we zullen overnachten is een en al modder en regen. In het bos wisten we onze voeten nog redelijk droog te houden maar op de almen soppen onze sokken in de schoenen. Wij zijn van mening dat de wandelpaden voor wandelaars zijn, de koeien zijn het daar niet mee eens en hebben van grote delen van het pad een modderbad gemaakt.

Modder & hüttejause

Druipend, met een modderspoor achter ons, lopen we de Heinreichalm binnen. We worden hartelijk begroet door de familie die hier 3 maanden per jaar woont. De houtkachel heeft de eetzaal heerlijk warm gemaakt en binnen no time liggen onze schoenen te drogen, staat er een Weizen voor onze neus en wordt er Käsespätzle en soep voor ons gemaakt op de houtkachel. Dit is het goede leven! Die avond maken we kennis met de Jause. In de almen is het niet gebruikelijk om s’avonds een driegangenmenu te eten, zoals ik dat ken van de Oostenrijkse berghutten waar ik ben geweest tijdens mijn alpiene curssusen, maar eten ze hier ’s avonds een Jause. Dat is een plank vol met lekkernijen die ze in de Alm maken: verschillende soorten kaas en (gerookt vlees) met wat brood erbij.

Dag 2: Koeien op ons pad

Met droge schoenen en veel zin om weer een avontuur te beleven stappen we de volgende ochtend alweer de regen in. Het pad gaat direct steil omhoog dus we kunnen meteen warmlopen. Waar we gister genoten van het modderbad van de koeien op de wandelpaden, komen we ze deze ochtend in levende lijve tegen. Met grote getalen, op het smalle pad, moeder met kalf. Hoewel ik over het algemeen niet heel bang ben voor koeien ben ik na het lezen van de ‘hoe om te gaan met weidevieh’ regels in het Gasteintrailboekje wel op mijn hoede. ‘Wenn Weidevieh den Weg versperrt, mit möglichst grossen Abstand umgehen!’ staat er. Makkelijker gezegd dan gedaan op deze steile alm. Aangezien wij te gast zijn tarten we het lot niet en weten we ons een weg te vinden over de helling via koeienpaadjes terwijl de koeien rustig verder herkauwen op het wandelpad.

Warme chocomelk in de Präau Hochalm

Onze dromen worden waarheid als we iets later in de Präau Hochalm aankomen: warme chocomelk van verse melk. De Präau Hochalm is een 150 jaar oude hut waar nog steeds elke zomer kaas, yoghurt en boter wordt gemaakt. Terwijl wij onze warme choco drinken is de huttenwaardin druk bezig met het maken van kaas. We mogen we even over haar schouder meekijken en ze vertelt ons over het reilen en zeilen van de alm. We voelen ons ontzettend welkom. De rest van de dag teren we op deze ervaring want veel tijd voor pauze nemen we niet. Het blijft regenen en waaien dus we stappen flink door naar ons doel van de dag: de Biberalm.

Over de bergkam en dan naar beneden

Terwijl we de laatste afdaling van de dag inzetten over een wat meer technisch rotsig pad stopt het met regenen. We hobbelen het laatste stuk vrolijk kletsend naar beneden.

In de Bibleralm worden we warm verwelkomd en geprezen voor onze dag in de regen. We voelen ons stoer en voldaan terwijl we de menukaart in onze handen geschoven krijgen. Huisgemaakte Kaspressknödelsuppe en Zirbensnaps maakt onze buiken vol en onze hoofden rozig.

Benieuwd naar de rest van het verhaal?

Lees hier deel 2

Meer informatie over Gastein:

Gastein Tourismus