Sjoerd in La Compagnie des Glaces. Foto: Bas Visscher

Tochtenplanning in de zuiderzon

De ochtend na aankomst in de Ecrins zitten we in ons t-shirtje op de slotmuren van Mont Dauphin (1100m). We plannen de tocht en bespreken welke uitrusting we mee gaan nemen. De grote vraag die ons allemaal bezighoudt is of we ijs gaan vinden. Het is erg warm met een 0-gradengrens die op 3600 meter ligt. Het grote gevaar dat dan op de loer ligt is dat er water onder het ijs kan gaan stromen, waardoor het ijs loskomt van de rots en kan leiden naar het instorten van de waterval. We nemen de gok en besluiten met tent en klimmaterialen het dal bij Casset in te gaan, om zo gebruik te kunnen maken van de koelere temperaturen ’s nachts. Het doel: de route Canaille de Gauche op de noordwand van de Têtes de Sainte-Marguerite.

Vroeg opstaan of uitslapen?

La Canaille de Gauche

Om vier uur gaat de wekker en al snel koken we water voor ons gevriesdroogde ontbijt en een bakje koffie. Als we de tenten hebben ingepakt en op een verdekte plek hebben neergelegd, gaan we op pad naar de instap. Eenmaal ingebonden begin ik met hoofdlamp aan te klimmen. Ik merk in de eerste paar meters al dat het ijs behoorlijk te lijden heeft gehad onder de hoge temperaturen. Ik besluit om na een aantal meter via een kleine geul, waar ik zekeringen in de rots kwijt kan, omhoog te klimmen, maar het ijs in de geul is van slechte kwaliteit en valt naar beneden bij de eerste aanraking met mijn bijl. Ik klim een stuk af en ga om de hoek verder op ijs. Dat zorgt voor grote touwwrijving totdat ik voorbij mijn zekeringen ben en het touw rond de rots slingeren kan. Het listige begin van de klim in combinatie met het duister maakt dat het vrij lang duurt.

Als ik een standplaats heb gebouw en Dennis heb nagezekerd is het zijn beurt om voor te klimmen. Het is nog een korte ijspassage en daarna een stuk door de sneeuw, naar een standplaats op een boorhaak en mephaken. Daarna ga ik een stuk op kop aan lopende zekering tot de volgende ijspassage. Hier gaat onze route naar links (er bestaat ook een Canaille de Droit) via een mooie ijspassage. Dennis klimt deze voor en daarna staat voor mij de mixed-crux op het menu. Er ligt veel sneeuw in de route waardoor het passeren van het klemblok in de geul op deze dag de crux niet is. We klimmen hem zelfs aan lopende zekering tot het einde van de route. Ook de andere touwgroep was verbaasd toen we later in het gidsje zagen dat die passage de crux zou moeten vormen.

Nieuwe plannen maken

Nadat we zijn afgedaald uit Canaille de Gauche gaan we op onderzoek uit om te kijken of er nog andere routes in conditie zijn op de wand. Naar onze mening zien zowel de Retour aux Sources en La Compagnie des Glaces er goed uit.

Anniek en Jeffrey klimmen de volgende dag met gids Boris Textor de route Retour aux Sources. Bas, Dennis en ik besluiten voor La Compagnie des Glaces te gaan. Aangezien onze route uittopt en de makkelijkste retour via de andere kant van de berg verloopt, besluiten we om de tent af te breken en dichter bij de auto te slapen, zodat we de tent en slaapspullen niet mee de route in hoeven te nemen.

La Compagnie des Glaces

De wekker gaat weer om 4 uur en we lopen samen met Boris naar de overnachtingsplek van Anniek en Jeffrey. Na ze een fijne dag te wensen lopen we door naar de instap van onze route. De sneeuwcondities zijn ideaal en we klimmen vlotjes door de geul heen. Bij een mixed passage aangekomen besluiten we uit te zekeren en Dennis klimt, dankzij veelvuldige training bij Olympos, stijlvol door zijn eerste mixed passen heen. We gaan nog een stuk door aan lopende zekering en komen aan bij een volledige ijslengte.

Dennis in La Compagnie des Glaces. Foto: Bas Visscher

Snelle meters in het ijs

Nu is het mijn beurt om voor te klimmen. Na een onzekere start de voorgaande dag in het donker, is het fijn om nu bij licht te kunnen klimmen en stukje bij beetje kom ik in de lekkere flow van het ijsklimmen: bijl – voeten verplaatsen – andere bijl – en opnieuw weer de voeten verplaatsen. Eenmaal boven zie ik dat de moeilijkheden van het terrein afnemen en met de solide klimpartners met wie ik onderweg ben, besluit ik een microtraxion te plaatsen zodat we direct aan lopende zekering door kunnen. Na nog enige lengtes sneeuw toppen we uit op de col tussen de Noordelijke en Zuidelijke Tête. We genieten in het zonnetje van de twee mooie routes van afgelopen dagen en dalen even later af richting Monêtier-les-Bains. Daarbij zakken we af en toe tot onze heupen in de natte sneeuw, wat voor lachwekkende taferelen zorgt.

Sjoerd in La Compagnie des Glaces. Foto: Bas Visscher

De eeuwige vraag

In Monêtier aangekomen voelen we ons in een andere wereld aangekomen: met nog een ijsbijl in de hand lopen we het dorp in waar veel vakantiegangers in de thermen aan het zwemmen zijn. We zijn iets eerder terug dan de andere touwgroep (die onze auto komt brengen) en besluiten op een terrasje op ze te wachten. Onder het genot van een drankje horen we de avonturen van Anniek, Jeffrey en Boris aan en bespreken we onze tochten na. Even later rijden we terug naar Mont Dauphin en eenmaal in het huis zullen we (opnieuw!) antwoord moeten vinden op de vraag: ‘Wat gaan we morgen doen?’

Genietend op de top. Foto: Bas Visscher