MENU

Met hoogtevrees op alpiene cursus

Als kind klom ik zonder problemen in bomen en ging ik op een klimwand zonder angst naar boven. Niets was mij te hoog of te gek. Zonder dat ik weet waarom of wanneer, kreeg ik hoogtevrees.

Wat ik wel weet, is dat ik daar vanaf wil. Dit heb ik al geprobeerd door te bungeejumpen in Nieuw Zeeland, skydiven in Australië en door te hanggliden in Brazilië. Toch bleef de hoogtevrees in mij zitten. Vooral in de bergen merk ik dat ik er veel last van heb, waardoor ik sommige prachtige tochten niet kon doen. Op het moment dat ik dicht bij een afgrond kom, raakt mijn evenwichtsorgaan in de war. Ik denk dat ik niet de enige ben die met dit probleem kampt. Kortom, ik wil op onderzoek uit en de reden achter mijn hoogtevrees vinden. En nog belangrijker: Hoe kom ik er nou van af? De bergcursus van de NKBV lijkt mij de uitgelezen mogelijkheid om mijn angst in de ogen te kijken. Ik kom er in deze spannende week achter of ik met hoogtevrees de basiscursus C1 kan doen. Hier ga ik namelijk de op twee na hoogste berg van Oostenrijk beklimmen: de Großvenediger (3.666m). Klim je mee?

De kennismaking

Om 09:00 uur kom ik aan op Camping Edengarten - Matrei in Osttirol. Hier zie ik voor het eerst de groep waarmee ik de week doorbreng. Onze instructeur Paul stelt zich voor en geeft ons de materialen die we deze week gebruiken. We krijgen allemaal een klimgordel, stijgijzers, helm en een ijsbijl. Eén iemand is de gelukkige die ook nog het zware touw mag meenemen de berg op. Gelukkig ben ik dat niet.
Hoewel de weersvoorspellingen van deze week slecht lijken, is het prachtig weer als we in de auto stappen richting Ströden. Hier parkeren we onze auto en gaan te voet verder. Het is twee uur lopen naar onze eerste hut, die op 2208 meter hoogte ligt. Direct een pittige klim van 800 meter stijging! Het is voor mij wennen op de C/D schoenen, aangezien ik, net als de rest van de groep, gewend ben aan lichtere schoenen. Tijdens deze wandeling leer ik voor het eerst de anderen kennen. Dit belooft een gezellig avontuur te worden.

De Essener- und Rostocker Hütte ligt in een prachtig dal omringt door hoge vergletsjerde bergen. Vlakbij de hut doen we een aantal basisoefeningen, zoals met onze schoenen over een gladde rots lopen, balans vinden op een boulder en een aantal eerste touwtechnieken. Zo krijgen we vertrouwen in onze nieuwe gear. Voldaan keren we terug naar de hut waar we twee nachten zullen slapen.

tochtenwiki dag 1

De eerste redding

Dag twee staat in het teken van oefenen met zekerings- en alpiene touwtechnieken. Vanaf de hut lopen we naar een plateau met een kleine rotswand. De wand is gelukkig niet zo hoog dus ik hoef nog niet aan iedereen te vertellen dat ik hoogtevrees heb. Ik besluit dit voor mezelf te houden tot het moment dat ik het echt niet meer kan verbergen. Bovenaan deze wand heb ik gelukkig geen last van de hoogte. Hier oefenen we een reddingstechniek om een groepsgenoot uit een denkbeeldige gletsjerspleet te trekken, een touwtechniek om jezelf te redden en oefenen we met abseilen. Ik was gelijk de eerste die naar beneden mocht, dus even kijken hoe de rest het deed zit er voor mij niet in. Dit is nu al een leerzame dag!

Na de lunch lopen we terug naar de hut via een beklimming van de Rostocker Eck (2.749m): een prachtige berg met een fantastisch uitzicht op onze hut. De afdaling gaat over een mooie richel die uitkijkt op een meer omringd door vergletsjerde bergen. Eén iemand in de groep heeft een kleine blessure opgelopen waardoor de plannen voor de volgende dag aangepast worden. De instructeur heeft drie ideeën in zijn hoofd, waaronder ‘via ferrata’. Hier was ik al bang voor, dat is namelijk een met staalkabels uitgezet parcours langs een hoge rotswand. Ik heb het voorgevoel dat het morgen spannend gaat worden.

tochtenwiki dag 2

Je angsten onder ogen zien

De volgende ochtend laten we de Essener- und Rostocker Hütte achter ons en lopen we met volle bepakking richting de Johannishütte (2.121m), onze tweede en tevens laatste hut van de cursus.
Ik heb nog steeds geen idee wat de planning van de dag is, want dat houdt de instructeur nog geheim. Hij zegt wel dat we vandaag rustig aan doen, omdat morgen dé grote dag wordt: de beklimming van de Großvenediger. Er komt slechter weer aan dus we gaan die beklimming een dag eerder doen.

Ik ben nog steeds nerveus en dat wordt alleen maar erger als ik, terwijl we omhoog lopen, een gigantische rotswand voor me zie. We moeten toch niet die wand beklimmen? Ik sta voor de Türmljoch (2.790m), die loodrecht omhoog gaat. Dat ziet er veel te heftig uit voor een basiscursus, maar niets in minder waar. Voor de rotswand zegt Paul dat we onze rugzakken af mogen doen en onze klimgordels en helmen moeten pakken. Een gigantische rotswand met staalkabels staren me aan terwijl ik op de grond mezelf mentaal aan het voorbereiden ben. Nu moet ik het toch echt zeggen tegen de groep.

‘Ik ga niet mee,’ zeg ik tegen Paul en de groep. De anderen reageren verbaasd, maar positief. Paul zegt tegen me dat ik wel mee moet gaan. Zijn woorden zullen me altijd bijblijven: ‘Je bent hier om te leren en je moet niet verwachten dat je dit nu al alleen kan. Daarom ben ik hier. Ik ga je leren hoe je omhoog komt en we gaan dit samen doen.’. Mijn besluit wankelt, want dit was uiteindelijk toch de reden dat ik op deze cursus ben gegaan? Ik wil en zal die hoogtevrees overwinnen. De eerste kabel gaat gelijk recht omhoog en ik klim via stalen treden die in de rots zijn geplaatst stapje voor stapje naar boven. Het eerste stuk vind ik super spannend en merk dat mijn hartslag sneller gaat. Paul zegt tegen mij: ‘Angst heeft iedereen.’

Ik probeer vanaf nu ‘angst’ om te zetten in ‘spannend’ en hoop dat ik daardoor niet verstijf. Het is toch spannend om hier omhoog te klimmen? Deze gedachte helpt mij en maakt mij enthousiast. Naarmate ik hoger kom, kijk ik af en toe bewust de afgrond in om te kijken hoe ik hier op reageer. Gek genoeg merk ik een verandering in mijn zicht. Ik zie alles heel erg helder en heb helemaal geen last van de hoogte. Ik merk dat ik echt aan het genieten ben van de klim. Een gigantische glimlach heb ik op mijn gezicht terwijl ik over de wand omhoog klauter. Doe ik dit nou echt? Ik kom als tweede op de top aan, achter Paul. Mijn gigantische glimlach verandert al snel in een gezicht met tranen. Tranen van geluk! Een gigantische ontlading en het lijkt net alsof ik die hoogtevrees van me af heb gegooid. Die laat ik hier op de berg achter en zie ik nooit meer terug.

Tochtenwiki dag 3

Naar de top

De wekker gaat om 03:45 uur, er is onweer voorspeld. Een flinke tocht staat ons te wachten met een 1600 meter klim naar de top. Als alles volgens plan verloopt staan we om 10:00 uur op de top! De ervaring van gisteren heeft mij zo een vertrouwensboost gegeven dat ik weet dat ik vandaag alles aan kan. We lopen onder een prachtige sterrenhemel omhoog en zijn bij zonsopkomt bij het Defreggerhaus (2.962m), waar we voor het laatst water kunnen bijvullen. De klimgordels gaan om, zodat we aan een touwgroep verder kunnen lopen over de gletsjers. Op bijna 3000 meter hoogte gaat mijn ademhaling een stuk moeilijker. De rest van de groep begint ook de hoogte te voelen. Stapje voor stapje lopen we verder totdat we op een gigantische sneeuwvlakte uitkomen op 3400 meter hoogte. ‘Hier hoef je niet voor naar Nepal,’ zegt iemand uit de groep. Het uitzicht is waanzinnig.

Het is technisch geen moeilijke klim en uiteindelijk komen we om 09:30 uur al op de top aan. Het is prachtig weer en iedereen is enthousiast en in vorm, waardoor we besluiten nog twee bergen te beklimmen: de Hohes Aderl (3506m) en de Rainerhorn (3.559m). Uiteindelijk hebben we een prachtige, uitdagende tocht gemaakt van elf uur. Op het moment dat we terug bij de hut komen, horen we de eerste onweersklap. ‘Perfect getimed’, zegt Paul, onze instructeur.

tochtenwiki dag 4

Regen en ijs

De nasleep van het slechte weer zet zich deze ochtend voort. We beginnen vandaag in de stromende regen, maar dat mag de pret niet drukken. Kaart en kompas lezen en lopen met slecht zicht staat op de planning. Het slechte weer komt dus eigenlijk goed van pas. We hebben een eigen route uitgestippeld en iedereen in de groep krijgt een keer de beurt om de groep te leiden. We komen uiteindelijk op een gletsjer uit. Hier oefenen we verschillende technieken met stijgijzers en ijsbijlen. Tot slot oefenen we nog een keer de reddingstechniek door een groepslid nu echt uit een gletsjerspleet te redden.

tochtenwiki dag 5

Tijd voor afscheid

Het is helaas de laatste dag van de cursus. Rondom de Johannishütte bevindt zich een waar paradijs voor de buitensport liefhebber. De hut ligt in een prachtig dal met tochten voor elk niveau. Er zijn grote rotsblokken waar je kunt boulderen of oefenen met klimmen. Ik weet zeker dat ik nog een keer naar deze plek terug wil om zelf op avontuur te gaan. We nemen al het geleerde nog een keer door en oefenen de technieken een laatste keer. Na de lunch is het tijd om terug naar de auto te lopen en afscheid te nemen.

tochtenwiki dag 6

Het antwoord

Het antwoord op de vraag: ‘Kan ik met hoogtevrees de basiscursus C1 doen?’ is duidelijk. Ja! Ik raad het iedereen aan met óf zonder hoogtevrees om deze cursus te doen. Het heeft mij zoveel vertrouwen gegeven in mijn eigen kunnen. Daarnaast heeft het mij geleerd angst om te zetten in enthousiasme, waardoor ik niet verstijf op grote hoogtes. Gek dat je door middel van één cursus al zo een groei doormaakt. Dit smaakt naar meer. Ik weet zeker dat ik door wil gaan naar de C2. Wellicht wel de C2 rots? Die hoogtevrees zit nu wel goed namelijk. Er gaat echt een wereld voor me open. Dus Paul, bedankt voor het vertrouwen en het geloof als instructeur.

Nog niet overtuigd? Kijk hieronder de video van mijn fantastische ervaring en bekijk hier de basiscursus Venediger Zuid.

alle alpiene basis cursussen

Terug naar overzicht