Door: Anniek Verschuur

Zelfs na een periode van föhn (warme Alpenwind) blijkt Boris gelijk te hebben: in de Taschachschlucht zijn bevroren watervallen te vinden. Deze kloof bevindt zich aan het eind van het Pitztal, vlak naast de parkeerplaats van het liftstation. Hier worden ’s winters speciaal voor ijsklimmers watervallen gemaakt door water over de rotswanden te laten lopen, maar er is ook natuurlijk watervalijs te vinden.

Van Boris leren we dat bevroren watervallen van buiten naar binnen ontstaan: het water aan de buitenkant van de waterval bevriest als eerste. Vervolgens wordt het ijs naar de achterkant dikker totdat het aan de rots vastvriest. Daarvoor is toch echt meer kou nodig. Tijdens het klimmen horen we overal om ons heen water stromen. Ook de rivier die door de schlucht stroomt is nog niet volledig met sneeuw en ijs bedekt. Aangezien we onze zwembroek niet mee hebben, lopen we bovenlangs om via een abseil bij de eerste watervallen te komen.

Tip 1: de juiste swing rolt over je pink

‘Alle begin is moeilijk’ denk ik als mij bijl voor de zoveelste keer van het ijs ketst en ik hem niet meerdere keren achter elkaar op dezelfde plek weet te slaan. Om over ijs omhoog te klimmen worden ijsbijlen en stijgijzers gebruikt. Boris legt uit dat je je bijl met een mooie swing in het ijs slaat door hem op het laatst over je pink te laten rollen. Bij voorkeur in één keer raak. Dat vraagt oefening, en net als met sportklimmen beginnen we aan een toprope. Een goede swing vereist kracht en coördinatie. Als rechtshandige ontbreekt het me daar vooral in mijn linkerarm aan. ‘Niet lief zijn voor het ijs, dat is het ook niet voor jou’ roept Boris als er te weinig kracht achter mijn slag zit.

Tip 2: voeten breed, hakken laag

Zijn je bijlen goed in het ijs geslagen, dan is het de beurt aan je stijgijzers. Hangend aan één ijsbijl omdat mijn voeten weggleden besef ik me hoe belangrijk je voetplaatsing is bij het ijsklimmen, net als bij vrijwel alle takken van de klimsport. Voor een mooie schop buig je je knie en laat je je voet naar beneden vallen, waarbij je vlak voor je punten het ijs raken je tenen licht omhoogtrekt. Als je voeten goed staan – bij voorkeur goed breed en met je hakken naar beneden – strek je je uit en zorg je dat je knieën en heupen dichtbij het ijs brengt, om daarna je bijlen weer in het ijs te rammen. Om onze voetplaatsingen te verbeteren krijgen we de opdracht om op en neer te klimmen. Boris daagt ons daarna uit om met één of zelfs helemaal zonder bijlen omhoog te klimmen. Dan móét je je voeten wel goed neer zetten.

Tip 3: lichaamswarmte en doorbloeding op peil houden

Gaandeweg de dagen krijgen we te maken met veel sneeuwval. Vanwege het toegenomen lawinegevaar blijven we bij de watervallen in de schlucht, die steeds meer in een winter wonderland verandert. Het kledingpakket dat we van Rab kregen houdt ons warm en droog. Naast dat het belangrijk is om goed warm te blijven, is het ook nodig de doorbloeding in handen en voeten goed op gang te houden. Door het krampachtig vasthouden van de bijlen heb ik na het klimmen af en toe flink koude en stijve vingers. Het kan helpen om af en toe je grip iets los te laten. Noor leert de pijnlijke les dat je tenen niet blij worden van hard schoppen met te krappe schoenen. Het resultaat is een blauwe teennagel en daaromheen een rode, opgezwollen teen waar in het ziekenhuis gaatjes in worden geprikt om de druk te verminderen. Daar zijn de welbekende screaming barfies (extreme pijn in je handen door de kou) niks bij.

Tip 4: buikspieren aan bij het indraaien van boren

Onze volgende stap is het draaien van ijsboren in het ijs. IJsboren worden gebruikt om tussenzekeringen te plaatsen en standplaatsen te bouwen. Voordat je de boor in het ijs draait is het belangrijk de kwaliteit van het ijs te beoordelen. Breekt het niet zomaar af, is het niet poreus door sneeuw in het ijs en is niet te dun, waardoor je boor op de rotsen belandt? Als dat allemaal in orde is, dan is het de kunst met één hand de boor in het ijs te draaien terwijl je met je andere hand aan een bijl hangt. Om goed kracht te kunnen zetten span je je buikspieren aan. Aangezien je behoorlijk kunt verzuren is het belangrijk dat allebei je bijlen goed in het ijs zitten: dan heb je iets om op terug te vallen.

Het is best zwaar en gelukkig kunnen we ook dit toprope oefenen. Als de boren op deze manier al in het ijs zitten en ik de afgelopen dagen meer vertrouwen hebben gekregen in het slaan van mijn bijlen en schoppen van mijn stijgijzers, durf ik het de laatste dag aan mijn eerste route in ijs voor te klimmen. Zo waren het met dank aan Boris enorm leerzame dagen. Het smaakt naar meer en gelukkig komt dat er ook snel aan: eind februari gaan we met het hele Expeditie Academieteam een week ijsklimmen. En tot die tijd kunnen we onze armspieren trainen op de drytoolwand van Kalymnos in Utrecht en onze slag oefenen in een blok hout in de woonkamer.