Niet de snelheid van het lopen lijkt me belangrijk maar de inspiratie van het zien. De helft van mijn totale bagage (circa 8,5 kg) bestaat dan ook uit foto- en filmuitrusting - dat klinkt misschien idioot maar ik denk aan Albert Einstein's woorden. “If at first an idea does not sound absurd, then there is no hope for it.”

De bergen zijn oneindig fascinerend, altijd anders, ronduit vijandig soms maar dan ineens weer lieflijk, betoverend. Het idee van een persoonlijke odyssee van berglicht, dag in dag uit omgeven door dat licht, ondergedompeld in alle highkey en lowlight momenten, het heeft me niet losgelaten sinds ik in september 2016 een klein stukje van de GR10 liep voor een reportage. Ik bivakkeerde daarbij onder waanzinnige sterrenhemels en zag de Melkweg mooier dan ooit. En bovendien waren daar steeds die verleidelijk hoge passen waar de GR10 netjes aan voorbij liep. Wat moest de HRP een gave route zijn!

Het idee van de HRP heeft een jaar of twee gerijpt. Ik kwam erachter dat het geen gemarkeerde langeafstandsroute is zoals de GR10 of de GR11 maar een veelal hoogblijvende doorsteek van de Pyreneeën via een ratjetoe aan bestaande trails gecombineerd met soms helemaal geen trails. Sinds dit idee door Georges Véron is uitgevoerd en met name door Ton Joosten in een handzame gids (met vele variant-routes) is vastgelegd, zijn velen mij voorgegaan. Een record boeit mij niet (dat heeft overigens Kilian Jornet in handen, met ruim 8 dagen) maar toch vind ik het een machtige uitdaging om ultralopend onderweg te zijn. Rennen in de bergen is ultieme vrijheidsbeleving. Lichtvoetig en langdurig. Het berggeitengevoel. Ik word daar blij van. Dát maakt dat ik de uitdaging aanga. Ondanks alles wat me ongetwijfeld te wachten staat. Het afzien. De honger. De frustratie. De tegenvallers. Ze zullen er vast zijn en ik kijk er niet naar uit, maar ik bereid me al maanden nauwgezet voor en oh, wat is het mooi om aan een project te werken dat zoveel energie geeft.

Natuurlijk is het tegenstrijdig: rennen én toch stil staan. Maar is niet de bergwereld (en het hele leven) één grote tegenstrijdigheid? Een plan bedenken als de HRP maar niet van huis weg willen gaan. Onderweg zweren 'dit nooit weer' maar evengoed nog vóór het eind een nieuw plan bedenken. Pieken en dalen. Licht en donker. Het een kan niet bestaan zonder het ander - met tegenstellingen omgaan lijkt me de ultieme kunst. 

Ik ben vooral bezig met het hoe - qua materiaal en qua fotofilmmomenten. Niet zozeer met het hoelang. Ik heb een basisplanning* maar die is niet heilig. 'Als ik marmotten zie spelen, vraag ik of ik mee mag doen.' Met die mindset en zo licht mogelijk wil ik lopen.

Beperken is daarvoor de sleutel. Aanvankelijk zocht ik de beperking vooral bij de kampeerspullen, die met 4,5 kilo totaal (inclusief rugzakje) dan ook aardig geminimaliseerd zijn. Maar aan de fotofilmkant wilde ik geen consessies doen met als gevolg dat die 2x zwaarder woog (bijna 8 kg). Na lang puzzelen en een korte testtraining in het Zwitserse Berner Oberland, heb ik mijn paklijst verder gefine-tuned. Daarbij vielen enkele keiharde beslissingen. De les van Zwitserland was helder. 12,5 kilo is teveel om pakweg 3000 hoogtemeters per dag af te leggen plus ook nog eens een ruime marathon. 80 Leistungkilometers per dag vragen een extreem lichte rugzak.

Een aantal logistieke keuzes zijn: (koud) eten voor 1 dag mee en onderweg bij-eten/kopen - geen brander - 1 set reservekleding voor op bivak - na 6 lange loopdagen een hele rustdag nemen - zonnepaneel - navigeren op kaartprints - 3 keer een postpakketje vooruitsturen met nieuwe kaartprints.

Dat levert iets meer dan 8 kg op om mee te lopen, exclusief water. Dat nog altijd de helft van mijn bagage uit cameraspul bestaat, geeft exact aan waar de prioriteit ligt. Zoals de Indianen met hun 'vision quest'. Op weg gaan om te leren zien. Met niet teveel focus op de eindbestemming. Want daarmee raak ik het zicht kwijt op die spelende marmotten…

-* globale planning: 800 km + 45.000 hm = 1250 Leistung-km (Lkm). 80 Lkm p dg = 15-16 loopdgn.

Download de paklijst