Naar nieuwe hoogtes

In 2019 loop ik samen met mijn toen zwangere vriendin de Tour du Mont Blanc. Dat gevoel van vrijheid in de bergen laat me daarna niet meer los, ik wil dit vaker doen. Dus besluit ik elk jaar terug te keren naar de bergen. Even low tech, vrij van zorgen en het beste uitzicht. Omdat de avonturier in mij niet kan stilzitten, zoek ik een nieuwe uitdaging. Huttentochten zijn leuk, maar ik wil meer, naar nieuwe hoogtes. Zo vind ik de alpiene basiscursus C1 van de NKBV, in Oostenrijk, Vernagthutte. Ik verwacht dat deze cursus mij de vaardigheden en het vertrouwen geeft om meer te kunnen in de bergen. En vooral om veilig op pad te gaan. Ter voorbereiding hangt thuis een grote kaart van het gebied in mijn schuur en verzamel ik alle benodigde spullen. In Den Haag word ik vriendelijke geholpen door Erwin van Basecamp. Ik koop een setje karabiners, touwen en schoenen. En ik houd mijn basisconditie op peil door regelmatig te hardlopen en mountainbiken.

Dag Hollands landschap

Ik neem de slaaptrein vanaf Amsterdam Centraal naar Innsbruck. Mijn vriendin en zoon zwaaien me uit. Het avontuur is begonnen. Langzaam maakt het Hollandse platte landschap plaats voor meer reliëf en ander uitzicht. Het bed van de slaaptrein is hard, maar ik kom de volgende dag uitgerust aan in Innsbruck. Een tweede trein en twee bussen verder stap ik uit in Vent, in het Ötztal. Een klein sfeervol dorpje op 1900 meter, dat zo uit de reclame van Milka lijkt te komen.

Doorgroeien als bergsportfotograaf

Het valt me op hoe divers de groep is; iedereen heeft een andere motivatie om deze C1-cursus te volgen. De mijne is dat ik wil doorgroeien als bergsportfotograaf en daarvoor moet ik veilig in de bergen kunnen bewegen. Een van de cursisten geeft aan dat ze International Mountain Leader (IML) wil worden, waarvoor een C1 nodig is. Ze vertelt dat ze soms last van hoogtevrees heeft, net als ik. We zijn hier om onze grenzen te verleggen.

Twee kilo overbodige kleding

In de ochtend ontmoeten we gidsen Tomas en Roland. Beiden komen uit het Ötztal en zijn wat ouder dan ik had verwacht. Het valt me op dat ze een kleine rugtas hebben van ongeveer 30 liter. Tomas bekijkt onze rugtassen en legt uit dat we te veel spullen mee hebben. DJ, een van de deelnemers, haalt een kilo nootjes uit zijn rugtas en ik laat twee kilo overbodige kleding achter in Haus Eberhard.

De hut ruikt naar heerlijk eten en wandelschoenen

Na een eerste stukje met de lift en een stevige klim naar de Breslauer hutte, blijven we op ongeveer dezelfde hoogte en lopen we in rap tempo door het prachtige landschap richting de Vernagthutte. Deze 120 jaar oude hut staat bekend om zijn uitstekende keuken en dat komt goed uit, want na een paar uur lopen komen we hongerig aan. Het ruikt er naar heerlijk eten en vochtige wandelschoenen. Ik eet de beste omelet die ik ooit at. Alle ingrediënten komen uit de omgeving en dat proef je. Dat belooft wat voor de rest van de week!

Na de lunch doen we onze klimgordels om en gaan we oefenenen met onze karabiners, prusiktouwtjes en stijgijzers. Tomas kan goed vertellen en heeft veel gevoel voor humor. Roland is wat meer op de achtergrond en helpt geduldig met de knopen. Zo zijn de twee gidsen een goede combinatie. We oefenen de prusik- en achtknoop en doen onze stijgijzers onder onze D-schoenen, stevige bergschoenen met een zeer stijve zool.

Verborgen wereld onder het sneeuw en ijs

De volgende dag oriënteren we ons met de kaart en proberen we de route te vinden naar de Guslarspitze. Deze top ligt op 3128 meter en is de eerste die we deze week beklimmen. De beklimming is niet heel zwaar, maar het laatste stuk is wel erg steil. We hebben onze helmen op en houden afstand van elkaar om de risico’s van vallende stenen op ons hoofd te beperken. Op de top hebben we een mooi overzicht van de omgeving. We zien de Wildspitze (3774 m), de Hinterreisgletsjer en de Weisskugel (3739 m). Tomas vertelt dat Ötzi hier in de buurt is gevonden, de door ijs gemummificeerde jager uit de kopertijd. Hij is door een vuurstenen pijl in zijn borst gestorven, waarna het ijs hem voor 5300 jaar conserveerde.

Tijdens het afdalen komen we langs een sneeuwveld waar we met onze ijsbijlen het dodemansanker en remtechnieken oefenen.

Bij het doorspreken van de volgende dag, die we op de gletsjer doorbrengen, vertelt Tomas over gletsjerspleten van 70 meter diep en de wereld die onder de sneeuw en het ijs verborgen ligt. Hij zegt dat als ik dat wil, ik me morgen in een spleet mag laten zakken. “Mensen die in een gletsjerspleet zijn geweest, kijken vaak met veel meer respect naar de berg en haar gevaren.”

Het vallende water overstijgt mijn roep

De groep wordt opgesplitst in twee touwgroepen. We gebruiken een touw van 7 meter en houden onze ijsbijlen bij de hand. Wanneer we bij een gletsjerspleet komen, vraagt Tomas of iemand in de spleet wil kijken. Ik wil wel en laat me zaken in de spleet. Ik word omgeven door blauw licht en kleine watervalletjes. Terwijl mijn touwgroep me langzaam laat zakken, wordt het steeds donkerder. Ik probeer de punten van mijn stijgijzers in de randen van de gletsjer te schoppen. Ik zak verder en voel en hoor stromend water om me heen. Ik word nat en roep dat ik eruit wil. Geen reactie. Nog een keer roep ik dat ik eruit wil. Het geluid van het vallende water overstijgt mijn roep. Ik roep harder en dit keer zie ik het gezicht van Roland over de rand. Hij gebaart naar mijn team dat ze me eruit moeten halen, want ik begin nu serieus nat en koud te worden. Opgelucht klim ik uit de gletsjer.

Ik heb niet eens een minuut in de gletsjerspleet gehangen en nu al heeft deze ervaring een diepe impact op me gemaakt. Ik koelde in korte tijd flink af en ik realiseer me nu hoe gevaarlijk het is om hierin te vallen. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om hier uren of dagen in te zitten, wachtend op hulp van de bergredding.

Diversiteit in de groep

“Wat we vandaag gaan doen, is ongeveer 50% van de zwaarte van de beklimming van de Wildspitze”, waarschuwt Tomas. We beklimmen zonder veel moeite de Fluchtkogel (3500 m.) en hebben prachtig uitzicht over de Kesselwandgletsjer en het Brandenburgerhaus. Aangekomen bij het Brandburgerhaus worden we verwelkomd door een speelse hond en vieren we de overwinning van de piek met een klein glaasje schnaps.

Na een paar dagen leer je je teamgenoten beter kennen en het valt me op hoe divers de groep is. Iedereen heeft zijn sterke en zwakke kanten. Over het algemeen heerst er een gezonde dosis kameraadschap: we houden elkaar in de gaten en helpen elkaar. Sommigen hebben al wat klimervaring en leggen trucjes uit aan de anderen. Zo laat Tamara mij zien hoe je de achtknoop legt. “First you make the ghost, then you choke the ghost and then you poke him in the eye!”.

Na deze dag hebben de meeste cursisten het vertrouwen om de Wildspitze te gaan beklimmen. Na het avondeten komen Tomas en Roland met het goede nieuws dat er een window van 15 uur goed weer aankomt. We gaan dus vroeg naar bed, morgen de Wildspitze!

Wildspitze

Het is 04.45 uur als de wekker gaat. Ik zie een heldere hemel, dat belooft wat. De zon komt langzaam op en geeft een oranje gloed op de omringende bergen. We lopen over bevroren beekjes en bruggen en na een uurtje bereiken we de Vernagtgletsjer, waar we onze gordels en stijgijzers aandoen. Ik probeer wat foto’s te maken en realiseer me plotseling dat mijn zonnebril niet meer zit waar ik hem heb gelaten. Dat is dom. We zijn net twee uur onderweg. Ik zeg Tomas dat ik een probleem heb. Hij reageert teleurgesteld, omdat je zonder zonnebril de gletsjer niet kunt oversteken. Ik voel me schuldig omdat ik de groep ophoud, maar gelukkig heeft een van de deelnemers een reservebril! Zo kan de tocht toch gewoon doorgaan. Oskar is mijn held.

Bij het Brochkogeljoch, een steil stuk van losliggende rotsen, verkorten we ons touw, maar houden we de stijgijzers aan. Dit maakt het klimmen erg lastig, maar gelukkig bereiken we de Brochkogel vlotjes. Vanaf hier hebben we prachtig uitzicht op de noordkant van de Wildspitze die helemaal besneeuwd is. Aan de voet van de Wildspitze zien we gletsjerspleten die steeds breder en dieper lijken te worden. Tijd voor een pauze.

Paniekaanval en knikkende knieën

Een van de deelnemers krijgt 300 meter onder de Wildspitze een paniekaanval en het lijkt erop dat onze touwgroep niet verder kan. Stiekem baal ik ontzettend, ik heb hier zo lang naartoe geleefd. Ik laat het natuurlijk niet blijken en we geven ons teamlid de tijd om zichzelf te herpakken. We doen het als team, geen schaamte als we omkeren. Gelukkig kunnen we na enige tijd toch onze weg vervolgen. We stappen over de gletsjerspleten omhoog. Het laatste gedeelte van de beklimming is aanzienlijk steil, er is veel wind en de route gaat over losliggende stenen. Soms ligt er sneeuw op de stenen en moet je goed je balans houden om de volgende stap te kunnen zetten. Nog 10 meter. Het wordt nu serieus smal. We laten onze ijsbijlen achter en maken plaats voor een groep die naar beneden komt. Werkelijk elke centimeter wordt benut.

Touwgroep 1 heeft een plekje gevonden, net onder het kruis. We zijn weer herenigd op de top van 3774 meter! Hier en daar een traantje van geluk met wat knikkende knieën, maar we hebben het gehaald: alle tien teamleden staan trots boven op de top! Het uitzicht is fenomenaal en in de verte zien we de spitse pieken van de Dolomieten, de Koningspitze en de Ortler.

Volgend jaar ga ik mij inschrijven voor C2!

In het dal sluiten we ons C1-avontuur af met apfelstrudel en schnitzel. We wisselen telefoonnummers uit en maken plannen om samen te klimmen in Nederland. Met een bitterzoet gevoel zit ik in de trein naar Innsbruck. Ik ben trots op het resultaat dat we als team hebben behaald en vind het jammer dat het erop zit. Ik heb nu een beter beeld van wat ik in de bergen kan verwachten en wat ik kan. Ik weet nu dat ik verder wil groeien in het alpinisme: volgend jaar ga ik me inschrijven voor de C2-cursus!

Website: fotograaf Freek van der Weijden