Windpaard

De Cavalls del Vent ontstond in de jaren 90 toen de beheerders van de verschillende hutten op de route besloten om hun refugi te verbinden met een rondwandeling. De beheerders kwam al jaren regelmatig bij elkaar om met elkaar te praten over het reilen en zeilen in de hut, het laatste nieuws en ieders avonturen. Het waren klimmers, avonturiers; mensen die van de bergen hielden en ook wel in de Himalaya waren geweest. Toen zij met elkaar een naam bedachten voor de verbindende rondwandeling, kozen ze voor de naam van de Tibetaanse gebedsvlaggen, Lung-Ta, wat Windpaard betekent: Cavalls del Vent in het Catalaans.

Coulissenlandschap

Ik heb helaas maar één dag om een stukje van de rondtocht te wandelen. Morgen rennen hier honderden marathonrenners en ultrarunners; deze laatste groep renners moet 100 kilometer en 6000 hoogtemeters overbruggen. Ik start gemoedelijk, met uitzicht op het prachtige coulissenberglandschap, luisterend naar het burlen van herten in de verte. Onderweg zie ik een grote groep bokjes, een flink aantal dikke marmotten, een arend, een enorme groep gieren zo groot als peuters en wat snelle valkjes. En als ik stop voor lunch in de berghut Rebost, liggen er al snel twee pluizige puppy’s aan mijn voeten. Mijn dag kan niet meer stuk.

Monstertocht

Op het hoogste punt van mijn wandeling hebben de renners morgen 16 kilometer en 2000 hoogtemeters in de kuiten. Ik kijk naar de bergrug waar ze morgen hun route vervolgen: 1, 2, 3, 4, 5 toppen tot het groene veldje, daar rechts naar beneden, achter de berg langs en dan weer omhoog naar de beroemde Pedra Forca, de vork van steen. Vanaf daar gaat het weer naar beneden en dan het laatste, lange stuk terug naar het startpunt in Bagà. Wat een monstertocht!

Gezellig

Als ik na de race de Nederlandse Ragna Debats vraag naar deze tocht in haar ‘achtertuin’, spreekt ze vol liefde over het landschap en de mensen langs het parcours. “De route is zo mooi en er stonden zo veel mensen langs de kant! Niet alleen in de dorpen, maar ook op de meest ondenkbare plaatsen.” De gezelligheid en het enthousiasme van haar dorps- en regiogenoten doen haar verder rennen. “Bij de hutten en verzorgingsplaatsen onderweg zie je hoe iedereen zijn best heeft gedaan om er iets gezelligs van te maken. Als ik amateur was, zou ik bij Gresolet een half uurtje in een van de strandstoelen gaan zitten. Je ruikt er de geur van gebraden worst, er is muziek: super leuk!”

Buffet

Als ik op de dag van de race bij Refugi Vents del Cadi sta, komen de renners voorbij. Op een smal paadje, downhill voor de marathonrenners en uphill op ongeveer 65 kilometer voor de ultrarenners, staat een verzorgingspost met nootjes, chocola, droge worst, perziksnoep, wit brood met Nutella, broodjes ham, stukken banaan, sinaasappel en meloen. Het pad wordt nog nauwer door de enthousiaste toejuichers langs de kant. Het is er inderdaad enorm gezellig. De verzorgers zijn vrolijk, de renners ook. Slippend op het grind komen ze tot stilstand, vullen hun flessen bij en proppen wat eten in hun mond.

Met een lach

Dan komt Kilian Jornet omhoog. Hij is de eerste van de ultrarenners, vult zijn bidons bij, lacht naar iedereen en schudt wat handjes. Uiteindelijk komt hij na 10 uur en 24 minuten als eerste over de streep in Bagà. Nog voor de finish neemt hij de tijd voor het publiek achter de dranghekken. Handjes, selfies en dan de streep over. Na een paar woorden van de speaker gaat hij nog even terug naar de hoofdstraat, voor nog meer handjes en selfies. En dit typeert de streek, de race en het karakter van de renners. Ragna: “Je bent in de bergen, dat is een risicovolle sport. Iedereen kent de gevaren; er is sociale controle. We houden allemaal van de natuur, van buiten zijn. We hebben dezelfde hobby, daardoor is er saamhorigheid. Ja, er is competitie tijdens de race, maar we zijn geen rivalen. Na de wedstrijd drink je met elkaar een biertje en proost je op de race, het landschap, de natuur.”

En de Cavalls del Vent? “Die wil ik zeker ook eens met mijn man en dochter gaan wandelen”, antwoordt Ragna. “In dit gebied kun je alles – afzien én makkelijk wandelen. Het heeft van alles wat, een fijn klimaat en sneeuw in de winter.”

Lees meer over de Catalaanse Pyreneeën.

Lees meer over de wandeling Cavalls del Vent.

Lees meer over de Salomon Ultra Pirineu.