Tekst en beeld: Sytske Maaijen

Wandelroute naar Laghi di Corvo

• Afstand: circa 12 km en bijna 1.000 hoogtemeters.
• Looptijd: 5-6 uur.
• Wandelkaart: Tabacco 048 Val di Peio - Val di Rabbi - Val di Sole
• Kompas: N. 95 Peio, Rabbi, Val di Sole

De start

Deze ochtend heb ik vroeg afgesproken met een vriendin aan het begin van Val di Rabbi, een zijdal van Val di Sole. Zij kent de streek op haar duimpje en het plan om samen een wandeling te maken stond al lang op de planning. Een andere vriendin, woonachtig in Padova, is bij mij op bezoek en komt ook mee en zo gaan we met z’n drieën en Lykke op pad. We rijden iets verder Val di Rabbi in omhoog. De bar in het dorpje San Bernardo is erg druk dus stoppen we bij het ouderlijk huis van Sandra. Na een kop koffie met stuk gebak vervolgen we de rit nog een klein stukje tot parkeerplaats Cavallar (1.450 m) nabij het kleine gehucht Piazzola di Rabbi. Op naar naar de hut Stella Alpina al Lago Corvo.

Nationaal Park Stelvio

We wandelen vandaag het wandelpad SAT 108 door het Nationaal Park Stelvio. Dit is een van de oudste en grootste beschermde gebieden in Europa en al sinds 1936 beschermd. Het is beroemd vanwege de Stelviopas, een spectaculaire bergpas met haarspeldbochten die op 2.758 meter hoogte ligt een een paradijs voor wandelliefhebbers.

Het pad is onverbiddelijk en zorgt dat we ons ritme aanpassen om niet steeds buiten adem te raken terwijl we bijpraten over de afgelopen maanden. Lykke sleept met stokken en trekt mij tijdens het filmen en fotograferen uit mijn evenwicht. Het vele mos, het water dat langs het pad over stenen en door greppels omlaag kabbelt, geeft dit bos een feeërieke sfeer.

Na ongeveer drie kwartier lopen, komen we op een bospad waaraan de Malga Samocleva (1.892 m) ligt. Hier stopt tevens de Stelvio shuttlebus die vanaf de parkeerplaats tot deze bergboerderij rijdt, waardoor je je het eerste deel van de route kunt besparen. We kletsen even met de eigenaresse, vullen een drinkfles en gaan door. Achter de Malga lopen de koeien van deze bergboerderij en ze grazen het welige groene gras met de lange tong of kijken ons nieuwsgierig na. Al snel volgt de keuze, bij een klein bruggetje, om links het steilere pad omhoog te nemen of het bospad. Wij kiezen voor de eerste optie om de afdaling via het bredere pad te doen.

Zigzaggend lopen we omhoog en we houden het kletsen voor gezien. Ik voel dat mijn gezicht het effect ‘zontomaat’ krijgt en stop af en toe om op adem te komen maar ook om van het uitzicht te genieten. We lopen hier in het natuurpark Stelvio en het gebergte is zoveel anders dan mijn zo geliefde Dolomieten. De steile hellingen lijken meerdere kleuren te hebben, schakerend van groen, naar rood en bruin. De hellingen staan bovendien vol met rododendron. Hoe mooi moet dat wel niet zijn als ze begin juli in bloei staan en ik neem mij voor dan een keer terug te keren. Het gefluit van een marmot haalt mij uit mijn gedachten en ik tuur tussen de grote rotsblokken. Ineens zie ik hem fier overeind staan gefixeerd op Lykke die als indringer wordt beschouwd. Zij heeft echter geen jachtinstinct en haar ontgaat de drukte van de marmot.

We wandelen langs de aankomst van de kleine goederenlift en beseffen dat we bijna boven zijn. Nog een klein stukje en zien ineens de fraaie houten hut Stella Alpina al Lago Corvo (2.425 m).

Op de grens

We bevinden ons hier tevens op de grens van twee provincies; Trentino en Alto-Adige (Zuid-Tirol). Dat is te zien aan de bewegwijzering die tweetalig is (Duits en Italiaans) en ook aan de architectuur van de hut. De meren liggen iets verderop en we beslissen deze eerst te bezoeken waarna we bij de hut iets zullen eten.

Grote rotsblokken, beekjes links en rechts en plots staan we voor één van de vijf Corvo meren. De wolken weerspiegelen in het water en ik ontdek kikkervisjes die langs de oever verstoppertje spelen. Sandra roept dat het grootste meer vlakbij ligt en op een grote rots genieten we van deze parel op 2.461 meter hoogte. Ik laat de drone opstijgen en krijg zo een nog beter beeld van deze meren en de omgeving. Sandra vertelt de mogelijkheden als je hier verder wandelt richting Val di Pejo of Val d’Ultimo (Ultendal).

Goudgeel bier en wapperend wasgoed

Helaas is het vandaag slechts een dagtocht maar de omgeving is inderdaad schitterend en zou zeker de moeite waard zijn om een aantal dagen in rond te trekken. Onze knorrende magen roepen ons tot de orde en we lopen terug naar de hut. Het schone wasgoed wappert aan de waslijn terwijl gezinnen picknicken op het grasveld eronder. Een geelgouden Radler smaakt goddelijk en de stevige maaltijd doet de rest, we komen weer op krachten. Immers, de afdaling wacht op ons, en gezien de gemaakte 1.000 hoogtemeters, staan mijn knieën niet direct te springen. Omdat ik foto’s en video’s wilde maken, heb ik geen stokken meegenomen waar ik nu toch wel spijt van heb. Zigzaggend over het brede pad omlaag met de zon op onze bol is de vermoeidheid steeds meer voelbaar. Ook de koeien laten merken dat de dag lang was en liggen herkauwend onder de bomen en ons geen blik waardig gunnend. Ik opper om bij de Malga de shuttlebus te nemen, maar daar aangekomen blijkt deze pas over een half uur te komen. We beslissen wel wat frisdrank te nemen alvorens het laatste stuk aan te gaan. Er wordt weinig meer gezegd; we concentreren ons op losliggende stenen en boomwortels en slaken alle drie een zachte zucht van verlichting als de parkeerplaats in zicht komt. Schoenen uit en slippers aan waarna we nagenietend van al het natuurschoon Val di Rabbi en Val di Sole achter ons laten.

Bekijk de wandeling