Zoals ik eerder heb beschreven, ben ik sinds een paar jaar bezig met een groot sportklimproject: de zoektocht naar mijn bovengrens. De moeilijkheidsgraad 9b leek me daarvoor een goede keus, en na twee seizoenen intensieve voorbereiding zit ik op het randje van succes.

Dit jaar ben ik pas in december met mijn training begonnen, maar ik heb me dan ook echt 100% gefocust, en voelde me begin maart topfit. Nou ja, misschien is 100% ietwat overdreven, aangezien er toch wel wat ‘gewoon leven’ en de daarmee verbondene verplichtingen bijkwamen.

Een punt achter mijn wedstrijdcarrière

2018 was het dan zover. Na de wereldkampioenschappen in mijn thuisstad Innsbruck besloot ik een punt te zetten achter de wedstrijden. Meer dan 15 jaar internationaal wedstrijdsport, vol met ups en downs, is een mooie tijd geweest en heeft me veel geleerd. Ik heb tot het einde plezier gehad in het wedstrijdklimmen. Toch was ik blij toen het zover was en ik me op andere dingen kon gaan richten. Je zou nu kunnen denken: 40-urige baan, kinderen, of gewoon direct met pensioen, maar zover is het toch nog niet, en de topsport brandt zowel nog bij mij als bij mijn vrouw Katha. Dat betekent dat we de keus hebben gemaakt om de komende jaren professionele sporters te blijven, ondanks het feit dat we beide met een nieuwe studie bezig zijn, deeltijds werken, aardig wat vrijwilligerswerk doen, en het dus drukker hebben dan ooit tevoren.

Foto: Michele Vibram

Trip naar Catalonië

Omdat ik ervoor heb gekozen om me op de route ‘Fight or Flight’ in het Catalaanse klimgebied Oliana te focussen, stonden er na mijn winterse training twee trips naar Catalonië op het programma. Na mijn eerste trip in maart was de motivatie hoog om in april nog een keer terug te komen. Ik had al een duidelijke verbetering gezien ten opzichte van vorig jaar, en het zag ernaar uit alsof er niet meer veel miste om de route te klimmen. Ik was al een paar keer tot vier passen voor de top gekomen, ondanks dat onderin de route een aantal dingen niet perfect gingen, dus ik zag nog een goede kans op verbetering.

Katha had besloten om me deze trip te vergezellen, waar ik behoorlijk blij mee was, omdat we elkaar ondersteunen. Het belangrijkste bij dit soort projecten is en blijft alles wat met het koppie te maken heeft: vertrouwen, motivatie, positieve instelling etc., en een partner kan je daar altijd goed bij helpen.

De eerste paar dagen zijn altijd wat moeilijk, omdat je je aan moet passen aan de rots (het grootste deel van mijn training is toch nog steeds in de hal), de bewegingen er weer in moeten slijten, en ik altijd even nodig heb om het vertrouwen op te bouwen. Na een paar middelmatige pogingen sleutelde ik nog wat aan de bèta (volgorde van bewegingen), en voor ik het wist was ik weer op dezelfde hoogte als in maart. Dit keer kwam ik zelfs tot de rust halverwege, zonder echt verzuurd te zijn. Andere klimmers, die deze route hebben gedaan (Adam Ondra, Chris Sharma) blijven volhouden dat de eerste helft verreweg het moeilijkst is, en dat ze bovenin bijna nooit zijn gevallen. Voor mij is het nu andersom. Poging na poging val ik er helemaal bovenin uit, telkens bij dezelfde pas. Ik besef dat het nu niet meer aan de fitness ligt, maar dat ik een blokkade heb waar ik doorheen moet. Klinkt makkelijk. In de praktijk is dat kap lastig...

Een sombere wending

Nog voordat we een week in Catalonië zijn, neemt onze trip plotseling een andere wending. Ik krijg een berichtje dat twee vrienden van ons in de Canadese Rocky Mountains vermist zijn, en vermoedelijk in een lawine begraven zijn. Na een paar dagen van ongerust zijn, contact met familie en vrienden, en schaarse informatie blijkt dan dat onze angst verwezenlijkt is, en dat David Lama en Hansjörg Auer, gezamenlijk met de Amerikaanse klimmer Josh Roskelley om het leven zijn gekomen. Het is moeilijk te beschrijven hoe het is om goede vrienden te verliezen, vooral als het zo jonge mensen zijn, die nog een heel leven voor zich hadden. Ik kende beiden al sinds dat ik 15 jaar terug naar Innsbruck ben gekomen, en ze behoorden tot een kern van een vriendenkring, die zich bijna als familie aanvoelde. Ze hebben voortdurend mijn leven als klimmer, maar ook als persoon beïnvloed, en het is drie maanden later nog steeds moeilijk te accepteren, dat ze er niet meer zijn.

Foto's: David Lama (links, fotograaf Jorg Verhoeven) en Hansjörg Auer (rechts, fotograaf Heiko Wilhelm)

Sinds dat ene bericht is een hoop tot stilstand gekomen, de meeste dingen voelen opeens compleet zinloos, en zo ook Project9b. Ik heb geprobeerd om me van het verdriet af te leiden, en gewoon door te klimmen, maar op mijn max presteren en die 100% focus te hebben waren natuurlijk al lang geen thema meer.

Hoe gaat het dit keer verder?

Het leven gaat natuurlijk gewoon door, en met de tijd komt langzaam het accepteren van gebeurtenissen. Het verdriet wisselt in vreugde aan de mooie herinneringen van alle belevenissen die we samen hebben gemaakt. Toch duurt het nog wel een tijdje voordat de focus er weer is. Daar maak ik me echter het minste zorgen over; ik heb de tijd, de 9b’s lopen niet weg!