Naam: Okke Gerritsen (met blauwe helm ben ik, met witte helm is Ewout Heuker, ook ATL4.2)

Leeftijd: 45

Licentie: ATL4.2 met KST (Klettersteig) en Sneeuwschoen (SWL)

Waar kom je vandaan? Ik kom oorspronkelijk uit Haarlem. Via Utrecht ben ik uiteindelijk in 2016 in Amerongen beland, een mooi oud dorp tegen de uiterwaarden van de Nederrijn en aan de voet van de Utrechtse Heuvelrug. Het hoogste punt, de Amerongse berg met zn 69m, ligt op ongeveer 1 km van mijn huis.

In welke gebieden ben je actief? Ik ben voor de NKBV tot nu toe vooral actief in de Alpen. In Zwitserland heb ik tochten begeleid in Fribourg, Berner Oberland en Wallis; en in Oostenrijk in de Wilder Kaiser en de Silvretta. Volgend jaar wil ik met de NKBV naar IJsland of naar Noorwegen, ik moet nog kiezen! Privé kom ik overal waar bergen te vinden zijn, zowel in Europa als in Azië en Amerika. Vorig jaar stond ik nog op de top van de Weißmies (4.017m).

In 2019 heb ik voor de NKBV samen met Ewout Heuker de gletschertour ‘Wallis van West naar Oost’ in Zwitserland begeleid. Als ‘inlooptocht’ hebben we de Weißmies overschreden: omhoog via de rotsgraat boven de Almageller hütte, omlaag via de route over de gletscher die kort daarvoor weer opengesteld was na een periode van sluiting na ‘Gletscher-Abbruch’. Een spannende, afwisselende en prachtige hochtour!

Hoe ziet een gemiddelde dag er voor jou uit als je een tocht leidt voor Bergsportreizen? Een gemiddelde dag begint vroeg. De gletscher is dan (meestal) nog lekker hard bevroren en de sneeuwbruggen dus ook. In de regel staan we rond een uur of 06:00 op en vertrekken om 07:00 uur. Maar als er een top of een langere dag op het programma staan kan dat nog veel vroeger zijn. Dan is het soms nodig om midden in de nacht op te staan. De opkomende zon is elke keer weer een fantastisch moment. Het kille blauw-zwart-wit van de nacht maakt plaats voor warmte en kleur. De dagen zijn soms lang en zeker als het warm wordt, erg intensief. Doordat we veelal aan touw lopen is het belangrijk een ritme te vinden dat iedereen lang kan volhouden. Pauzes zijn schaars en kort. Op de gletscher willen we niet langer dan strikt noodzakelijk onderweg zijn. Snelheid = veiligheid. Vroeg in de middag komen we aan op de hut waar ieder dan nog volop de tijd heeft om de verbrandde calorieën weer bij te eten, veel te drinken en natuurlijk uit te rusten en van het uitzicht te genieten. Het avondeten is in veel hutten ook een belevenis. Hoewel het best primitief kan zijn, vind ik het toch vooral bijzonder dat er op van die onherbergzame plekken hutten staan waar je een warm en veilig onderkomen hebt, met volop eten en drinken en andere mensen om je sterke verhalen mee te delen, heerlijk. Ik voel me dan vaak diep verbonden met de bergnatuur en de andere gasten en bevoorrecht om op die wonderbaarlijke plekken te mogen zijn.

Wat vind je leuk aan leiden van tochten? Op de eerste plaats vind ik het geweldig om met gelijkgestemden onderweg te zijn in de bergen. Die oer-natuur doet iets met mensen. Iets heel moois en fundamenteels. Alle opsmuk valt weg, het gaat om de essentie. Onze westerse welvaart heeft veel goeds teweeg gebracht maar heeft ons behoorlijk verwijderd van wie wij ten diepste zijn. Telkens weer ervaar ik hoe de ballast die mensen met zich meedragen van ze afvalt op t moment dat ze zich kunnen overgeven aan de oerkracht van de natuur. De ervaring hoe je tegelijk zó nietig en zó betekenisvol kunt zijn.

Welke reis/gebeurtenis in de bergen zal je nooit vergeten? Dat zijn er veel, maar de eerste die toch in me opkomt is de expeditie naar Mount Spantik (7.025m) in Pakistan. Na mijn C2 cursus in de Bernina (Zwitserland), heb ik contact gehouden met één van de twee gidsen die daar namens de NKBV leiding aan gaf. Met hem heb ik later een tweetal vierduizenders beklommen. Hij nodigde me uit om deel te nemen aan een internationale expeditie van het Zwitserse Kobler & Partner naar de Spantik in Pakistan. We waren de enige expeditie op de berg. Ik ben doodziek geweest. Een zonnesteek en een bacteriële infectie. De tocht naar het basiskamp alleen al was killing. Ik had een jaar lang getraind en was dat voor mn gevoel allemaal kwijt toen we daar eindelijk aankwamen. Ik stond op de top die ik puur op karakter heb weten te halen, fysiek was ik totaal opgebrand. Van de route omlaag ben ik grote delen kwijt. Ik weet nog wel dat we drie dagen vastzaten op 6200m omdat het maar bleef sneeuwen en we onze vaste touwen niet meer konden vinden. Dat was in 2009. Een geweldige ervaring.

Wat hoop je deelnemers tijdens een reis mee te geven? Oef, dat is een grote vraag. Ik denk toch vooral enthousiasme en respect voor de bergwereld en het onderweg zijn daarin. En als ik merk dat mensen daarvoor open staan wil ik nog wel eens een paar prikkelende vragen stellen, haha! Beroepsdeformatie! "Kijk, in feite zijn het vooral de bergen zélf die de deelnemers iets meegeven. Wat dat is, is voor iedereen anders maar zonder uitzondering van groot belang en een geschenk. Ik zie het vooral als mijn taak om het mogelijk te maken dat mensen dit geschenk aannemen."

Welke tip is volgens jou belangrijk in de bergen? Bereid je voor! De bergen zijn geen plek om onvoorbereid op pad te gaan. Als je de bergnatuur met de gepaste eerbied tegemoet treedt en ervoor zorgt dat je héél goed weet waar je mee bezig bent, dan kun je een maximale marge inbouwen om slecht weer, tegenslag en objectieve gevaren op een veilige manier het hoofd te bieden. En als je twijfelt, niet inhalen. De grens tussen veilig thuis en een ongeluk is in de bergen soms flinterdun. En hoe mooi ook, geen berg is dat waard.

Wat staat er nog op jouw verlanglijstje? Nou in ieder geval de Jungfrau (4.158m) in Zwitserland. Dat is de berg uit mijn jeugd. En de berg die het meest verbonden is met mijn familiegeschiedenis. In 2012 zou ik haar beklimmen maar lukte het niet vanwege slecht weer. Ik wacht op het juiste moment en het juiste gezelschap. Ik heb geen haast, ze loopt niet weg ;).