Tekst in Hoogtelijn en blog door Mirte van Dijk

Emigreren is een ingrijpend proces

Iedereen die emigreert komt voor moeilijke keuzes, ingewikkelde sociale situaties en maatschappelijke problemen te staan. Of je nu wel of niet de taal spreekt, direct aan het werk kan of een dak boven je hoofd hebt, het gaat erom dat je uiteindelijk je doel bereikt. Wat dat betreft niet veel anders dan in Nederland. Het kan een jaar duren, of misschien wel twee voordat je alles op de rit hebt. En het kan gepaard gaan met veel lachen of juist huilen. Misschien is het motiverend of juist energievretend. Hoe je het ook bekijkt, emigreren is een ingrijpend proces maar voor velen een groot avontuur en de beste keuze die ze ooit gemaakt hebben.

Mirte van Dijk (36)

• Waar? Senz, Huesca, Spanje
• Wat? Strategisch tekstschrijver en redacteur Hoogtelijn
• Vertrokken in: 2014

Het is me nog steeds een raadsel hoe ik in Spanje terecht gekomen ben, maar dat het niet in Nederland is dat verraste niemand. Ik werkte altijd al op afstand, als nomade. Mijn laptop en wat internet is het enige dat ik nodig heb. Ik had geen plan, maar er waren wel heel veel dingen die ik graag wilde. En alles wat ik wilde lukte altijd: reizen en werken combineren, en ook werken op afstand. Een bepaalde levensstijl creëer je zelf. En als dat betekent dat het één plaats moet maken voor het ander, dan is het beter om dat te accepteren.

Vanuit ons huis bovenop de berg, in een dorpje met dertien inwoners inclusief wij drieën, zie ik de gieren de koeien opeten, de vossen de konijnen aanvallen en de zwijnen onze groentetuintjes platwalsen. Als het stormt komt hagel zo groot als pingpong ballen naar beneden en zonder stroom zitten omdat de bliksem inslaat op de centrale elektriciteitsmast is geen uitzondering. Iedereen vindt het een enorm avontuur, ons leven. Ze vergelijken het met hun eigen leven. Maar het heeft geen zin om levens te vergelijken. Ja, natuurlijk is het net vakantie zodra ik mijn laptop dicht klap en direct de bergen inloop maar er moet ook keihard gewerkt worden en zo’n wandeling is gewoon een soort sportschool waar ik mijn gedachten kan ordenen. Écht vakantie heb ik pas als ik mijn werk 100% los kan laten en ongestoord ijsjes kan eten.

Het leven in deze bergen, hier in dit kleine onbekende dal, is ontzettend ruig. Ik hou van wildkamperen, maar hier is dat vanwege alle wilde dieren en de onverwachte weersveranderingen een stuk gevaarlijker. De term ‘wildkamperen’ krijgt dan opeens een andere betekenis. Maar om die reden voel ik me hier goed. Het leven is hier simpeler, de buren zijn je familie, en ik kan dingen veel makkelijker loslaten of sta letterlijk verder van bepaalde maatschappelijke of sociale problemen af. En dat geeft rust.

Vergelijk je leven nu niet met het leven ergens anders, er is maar een manier om erachter te komen of je jezelf ergens anders ook of meer thuisvoelt en dat is er naartoe gaan. Met of zonder plan, met ups of downs: je vindt je weg vanzelf wel als je er uiteindelijk gelukkiger van wordt.

Anne Debeaune (38)

• Waar? La Berarde, Auvergne-Rhône-Alpes, Frankrijk
• Wat? Huttenwaard Refuge des Drayères en ski-gids
• Vertrokken in: 2006
• Web: www.annedebeaune.com

Op mijn veertiende gingen we voor de eerste keer als gezin op vakantie naar een wat hogergelegen gebergte, het 'Massif des Ecrins'. Ik had meteen het gevoel ‘dit is het’ en wilde er vanaf dat moment alles aan doen om in de Alpen te kunnen wonen. Maar ik moest nog in Nederland naar school en dat ging voor mij helemaal tegen mijn gevoel in. “Doe eerst een studie in Nederland, want dat is handig mocht het tegenvallen”, zei mijn moeder. Maar ik wilde eigenlijk meteen naar de bergen. Dat gevoel zeker te zijn van wat ik wilde doen in mijn leven, vergeet ik nooit meer. Nu ik zelf ook moeder ben, probeer ik goed naar mijn kinderen te luisteren. Sommige mensen weten al op jonge leeftijd, waar ze voor in de wieg gelegd zijn.

Emigreren kost veel energie, het is emotioneel lastig om alles opnieuw op te bouwen en daarom kun je er maar beter zo vroeg mogelijk mee beginnen. En als je twijfelt, doe het dan niet. Die enorme mentale missie is zwaar en je moet er echt keihard in geloven. Ik ging naar het buitenland als student, met weinig geld op zak. Ik moest de benodigde diploma’s behalen om in Frankrijk te mogen werken als ski-gids en huttenwaard. Voordat ik volledig gediplomeerd was kreeg ik een kind. Een heftig ongeluk deed mijn ogen openen en ik realiseerde me dat het leven om meer draaide dan het behalen van diploma's, wat resulteerde in een kinderwens.

Sinds zeven jaar run ik met mijn man (heel cliché maar ik ben verliefd geworden op een berggids) de berghut 'Refuge des Drayères'. Als kind riep ik al dat ik een refuge wilde runnen. Ik ben opgegroeid op een zeilboot, als schippersdochter. Ik voelde een soort gelijkenis met de zeil en berg gemeenschap. Het zijn dezelfde typen mensen, de manier waarop ze met elkaar omgaan, hoe ze tegen het leven aankijken en respect hebben voor de natuur. Dat ik hier in de bergen me op mijn gemak voel, heeft veel te maken met hoe ik ben opgegroeid.

Ik zie mezelf niet meer in Nederland wonen, ik ben ‘verfranst’. Het feit dat ik in de bergen woon is een samenkomst van omstandigheden geweest. Het had ook anders kunnen lopen. Als ik in Nederland was gebleven was ik waarschijnlijk schipper geworden. Soms is het denk ik een ontmoeting met iemand die je op een bepaald pad brengt. Hoe ouder ik word, hoe minder ik er van overtuigd ben dat ik alleen maar in de bergen dit soort leven had kunnen leiden. Voor mij is het eigenlijk het belangrijkste dat ik deel uit maak van de natuur en de community.

In de winter moet ik regelmatig alleen met een sneeuwscooter omhoog naar de hut, diep de natuur in, geen pad maar 'off piste'. En dát gevoel is heel speciaal. Mijn concentratie is op zo'n moment heel hoog, ik heb een duidelijke missie, een doel en ik ben alleen. Er is niemand anders die een probleem voor me op gaat lossen. Je kan jezelf niet voordoen voor iemand anders, je kan niet net doen alsof je jezelf goed voelt als dat niet zo is. Dan komen zee en bergen bij elkaar: wij als mens zijn maar heel klein. We zijn een onderdeel van de natuur. In Nederland doen mensen vaak alsof ze alles in de hand hebben, alsof overal een oplossing voor is. Maar de bergen lezen je de les.

Je ergens op je plek te voelen en persoonlijke ontwikkeling vind ik belangrijker dan een titel dragen. Ik wil een gebied op mijn duimpje kennen, mijn kennis delen en nieuwe dingen onderzoeken. Zodra ik voor hete vuren sta, kan ik op mezelf vertrouwen. Een mens verandert, het idee en toekomstbeeld daardoor ook. Je kan nog steeds verliefd zijn op de Franse baguette, maar je moet ook alle nadelen volledig omarmen en dat kost tijd.

Janne Geurts (36)

• Waar? Le Touvet, Auvergne-Rhône-Alpes, Frankrijk
• Wat? Coach en International Mountain Leader
• Vertrokken in: 2017
• Web: www.sparkpepper.com

Ik wilde altijd al in de bergen wonen, al vanaf mijn 18e. In het begin leek het me vanwege de taal logisch om in een Duitstalig gebied terecht te komen, maar tijdens een vakantie in de Chartreuse werd ik op slag verliefd. ‘Hier wil ik wonen’, zei ik tegen mijn vriend Arjan. Dat is natuurlijk leuk en aardig, maar we wilden ook weer niet zomaar op de bonnefooi vertrekken, zonder in ieder geval één vaste baan te hebben. Voor Arjan is het niet gemakkelijk om een vaste baan te vinden. Hij is geoloog en banen komen misschien eens in de tien jaar en dat kan overal in de wereld zijn. We hadden dus besloten dat hij de eerste stap zou zetten. Maar met énorme portie geluk en heel hard werken vond Arjan een baan aan de universiteit van Grenoble. Uiteindelijk hebben we twee jaar geleden hier een huis gekocht, aan de voet van de Chartreuse. Precies waar ik destijds van droomde. Het huis is wel een enorm klus-project, want het is oud en heel karakteristiek. Het ligt aan de rand van het bos met uitzicht op de andere kant van het dal de verte in. Hier voel ik de vrijheid waar ik naar zocht. Het lijkt net alsof ik altijd op vakantie ben.

Voordat we naar Frankrijk verhuisden woonden we zeven jaar in Engeland. Nadat ik mijn baan daar had opgezegd, had ik tijd om na te denken wat ik wilde doen met mijn leven. Ik wilde terug naar iets dat aansloot bij wat ik gestudeerd had: mensen helpen die precies in dit proces zitten: hoe kun je je met jezelf verbinden, bij je intuïtie komen, zelfvertrouwen krijgen en vanuit daar je dromen waar maken? Dat wilde ik combineren met veel in de bergen zijn en nu werk ik als zelfstandig coach en international mountain leader en begeleid ik coaching cliënten online, maar ook tijdens bergwandelingen en retraites met mijn bedrijf Spark & Pepper. Eerst had ik uitsluitend Nederlandse klanten, maar nu werk ik ook veel met expats en Franstaligen die hier in de buurt wonen.

Omdat we al een keer eerder geëmigreerd waren, wisten we wat ons te wachten stond. De emigratie naar Engeland was moeilijk, het was voor mij lastig een baan te vinden tijdens de economische crisis, de taal niet 100% vloeiend te spreken en nog geen sociaal leven te hebben. Ik was bovendien nooit verliefd op Engeland, dat voelde echt als tijdelijk tussenstation voordat we naar de Alpen zouden gaan. Door die eerdere ervaring zag ik in het begin erg op tegen het hele emigratieproces naar Frankrijk. Maar deze keer was het een compleet andere beleving: deze keer gingen we onze droom waarmaken. Het hielp dat ik al wist al wat me te wachten stond.

Omdat we zo goed voorbereid waren verliep alles soepeler. Niet dat het niet zwaar was, in het eerste half jaar bijvoorbeeld kenden we nog niemand en wisten we ook nog niet waar we alles konden vinden wat we nodig hadden. En precies in die eerste paar maanden had ik dat wel nodig. Ik brak mijn bovenbeen tijdens het WK trailrunnen, maar een goede fysiotherapeut was niet zo snel gevonden. Op zulke momenten is het erg lastig dat je je plek nog niet helemaal gevonden hebt. Maar wat was ik blij eindelijk in de bergen te kunnen wonen! Ik had heel sterk het gevoel van ‘hier hoor ik’. Elke keer als ik vanuit Engeland op vakantie ging naar Frankrijk realiseerde ik me dat ik ‘thuis' heimwee had naar de bergen. Nu ben ik thuis. Echt thuis. En ik hoef ik niet meer drie uur te rijden voordat ik kan gaan hardlopen in de bergen, maar ik kan gewoon vanuit mijn voordeur vertrekken. Wat een verademing!

Carlo (49) & Laura Liedgens (44)

• Waar? Rattendorf, Karinthië, Oostenrijk
• Wat? Runnen Ferienwohnung Zeber, klusjesman en pedicure
• Vertrokken in: 2015
• Web: www.ferienwohnung-zeber.at

Toen we nog geen kinderen hadden, dachten we niet na over emigreren. We kwamen voor werk en plezier veel in Tirol, daar stond het feesten centraal en wij deden er gezellig aan mee. Maar we vonden die plekken niet geschikt om als zelfstandige ondernemer iets op te zetten. Toen de jongste vier werd zijn we gaan skiën op rustigere plekken om de kinderen de ruimte geven. En toen ontdekten we Nassfeld, het grootste skigebied van Karinthië.

We hebben vanuit Nederland gezocht naar huizen en zijn dus heel wat keren op en neer gereden, met de kinderen op de achterbank. Maar omdat zoeken vanuit Nederland niet werkte, besloten we ons huis daar te koop te zetten en iets te huren in Oostenrijk. Vanuit ons werk als medewerker skiverhuuur en ski juf leerden we al snel veel mensen kennen. Het huis waar we nu in wonen konden we via via per toeval kopen. Eigenlijk stond het niet eens te koop. En zo begon het. Tot elf april 2016 waren we seizoenswerkers, maar op veertien april kregen we de sleutel van dit huis, Ferienwohnung Zeber. De timing was perfect, want onze dochter had net basisschool afgerond en tijdens haar zomervakantie zijn we definitief vertrokken.

Het voordeel van hier wonen is dat het dal heel open is, wat vlakker. Een stukje van het skigebied is net te zien, daar beginnen de ‘echte’ bergen. De skibus stopt voor de deur, we zitten niet aan de drukke weg, hebben vrij uitzicht, kijken naar de koeien en wonen tegen Italiaanse grens. Daar gaan we af en toe goede koffiedrinken. We ondernemen veel activiteiten met onze gasten. Karinthië staat bekend om zijn meren, dus die bezoeken we wel eens. En de Alpen Adria Radweg, van Salzburg naar de Adriatische kust is fantastisch. We kennen de mooie plekjes van pootje baden en koffie te drinken tot aan skiën en mountainbiken.

Het is best lastig om echt te integreren, de Oostenrijkers zijn niet zo open. We worden wel geaccepteerd en we werken ook samen met de lokale bewoners maar de mensen met wie we echt een hechtere band hebben zijn toch Nederlanders. Dat is niet bewust. We hebben nooit zo zwaar getild aan de connecties met Nederland, op afstand groeien juist de vriendschappen. Vrienden en familie komen graag op vakantie en als ze voor een paar dagen blijven dan kun je echt van die tijd genieten.

Met ons gezin is het allemaal gelukt, maar dat is geen garantie voor succes. Als je wil emigreren dan heb je een goede voorbereiding nodig, ga de betreffende regio bezoeken, leer de omgeving kennen. Een baan hoef je niet per se meteen te hebben, seizoenswerk, contract of als zelfstandige: als je maar een doel hebt. Dat is het belangrijkste.

Gerdi Verwoert (56)

• Waar? Mittersill, Salzburgerland, Oostenrijk
• Wat? Life coach, bergwandelgids & ski instructeur
• Vertrokken in: 2010
• Web: www.daregreatlycoaching.com

Twintig jaar lang heb ik projectmanagement gedaan en met een masker rondgelopen. Ik kwam een keer thuis van het werk, helemaal opgedirkt in mantelpakje, om vervolgens een uur later met de hond te gaan wandelen in een compleet andere outfit. Mijn buurman zei toen dat het net leek alsof er twee verschillende personen door die deur kwamen. Dat was voor mij een eyeopener.

Nu woon ik op een plek waar ik helemaal mezelf kan zijn en kon stoppen met doen alsof ik iemand was die ik niet ben. Ik denk er wel over na of ik hier wil blijven, maar dat heeft meer te maken met wat ik nog meer wil in het leven, zoals de wereld zien en andere bergen bewandelen.

Voordat ik naar Oostenrijk verhuisde werkte ik in mijn vakanties een aantal jaren als wandelgids voor een reisbureau dat ook wandelreizen met honden organiseerde. Toen ik verhuisde naar Oostenrijk had ik echter meer en een stabieler inkomen nodig. Met mijn achtergrond in facility management kon dat. Ik heb tot vorig jaar november woningen beheerd en tevens een opleiding tot coach gevolgd. Ik combineer het met mijn werk als wandelgids: wandelend coachen. Maar die plannen zijn een beetje gestagneerd in verband met de pandemie.

Ik kwam toevallig in Mittersill terecht toen ik voor het eerst alleen op vakantie ging om te wandelen met de hond. Voorheen ging ik eigenlijk alleen de bergen in tijdens een wintersportvakantie. Toen ik hier kwam had ik meteen het gevoel thuis te komen. Mijn hele lichaam zei ‘hier ben je thuis’.

Ik kan me zo nietig voelen in de bergen, ze waren er al voordat ik er was en ze zullen er nog steeds zijn als ik er zelf niet meer ben. Vanaf een berg kijk je letterlijk op het leven neer; je wordt je jezelf bewust van de kracht van de natuur en het feit dat we haar niet kunnen beheersen. Ze is veel sterker dan wij.

Na vier jaar vakantie in de regio besloot ik er te gaan wonen. Het is hier prachtig. Het is er ook niet zo druk, maar grote steden, andere landen en verschillende bergdalen zijn heel gemakkelijk te bereiken. De toeristen zitten in Kaprun en Zell am See, daar kom ik niet zo vaak. Ik vermijd het liefste alle skiliften tijdens het wandelen en dat kan prima in deze omgeving.

De inwoners zijn nogal op zichzelf en familiegericht, het is dan ook moeilijk om vriendschappen te sluiten in een gemeenschap van mensen die al een heel leven met elkaar omgaan. Uitgenodigd worden voor de koffie bleek dan ook vaak niet bij iemand thuis, maar in een café. Ik kan gelukkig heel goed alleen zijn. Enigszins een sociaal netwerk creëren begon en kon pas echt toen ik als wandelgids voor de gemeente en als skilerares aan de slag ging.

Als je in het buitenland wil gaan wonen verdiep je dan in de cultuur en ga er vanuit dat je jezelf aan hen aan moet passen en niet andersom. Houd er rekening mee dat je jezelf in een gevormde samenleving plaatst, als je vrienden wil maken dan moet jij die moeite doen. En je moet goed met jezelf, je partner en gezin overweg kunnen. Wonen in het buitenland is niet altijd gemakkelijk, maar het meer dan waard.

Berend Wolffenbuttel (48)

• Waar? Vamos, Kreta, Griekenland
• Wat? Wandelgids
• Vertrokken in: 2005
• Web: www.discoveronfoot.com

Tijdens een vakantie in Griekenland (in 1995) leerde ik mijn huidige vrouw Gina (die Grieks is) kennen. Na veel heen en weer reizen en schrijven (dat bestond toen nog) heeft zij vervolgens eerst in Nederland gewoond en gestudeerd en zijn we daarna samen naar Griekenland verhuisd. Eerst naar Kefalonia en een jaar later zijn we op Kreta in het bergdorpje Vamos beland. Mijn vrouw vond een baan als lerares Engels en ik - als voormalig milieukundige en tennisleraar - stond de eerste maanden auto’s te poetsen bij een autoverhuurbedrijf.

Ik was Nederland niet beu, maar mijn kantoorbaan wel. Toch ben ik nooit weggegaan uit Nederland met het gevoel dat ik het daar slecht had. Om die reden emigreren is niet goed. Ergens anders heb je ook een moeilijk leven, het is geen vakantie. Na een paar maanden auto’s wassen heb ik een busje gekocht en ben ik een paar wandeltochten gaan organiseren. Langzaam maar zeker heb ik mij er zo ingewerkt en een groter netwerk opgebouwd. Momenteel werk ik in het zomerseizoen fulltime als wandelgids en gids ik hoofdzakelijk Duitse groepen van onder andere de Duitse Alpen vereniging (DAV) en Wikinger Reisen. Daarnaast ben ik tien jaar geleden ook begonnen met het schrijven van wandelgidsen, voor mij de beste een manier om nieuwe stukjes van Kreta te ontdekken.

Vanuit huis rijd ik een kwartiertje om de bergen in te kunnen. Meestal ben ik in de Witte Bergen te vinden, maar er zijn er nog veel meer prachtige gebieden zoals het Ida-gebergte met de hoogste berg Psiloritis (2.456 m) of in het oosten het rauwe en eenzame Dikti gebergte met de Spathie (2.148 m). Dan heb je in het verre oosten nog het Thripti-gebergte, niet zo hoog (1.476 m) maar daar bevindt zich wel de meest spectaculaire kloof van Kreta. Alleen zeer ervaren klimmers (canyoning) kunnen hier doorheen! Dan heb je in het zuiden nog het Asterousia-gebergte. Ook niet zo hoog (1.231 m) maar steil aflopende kliffen naar de kust en bekend als een van de weinige echte klimgebieden van Kreta.

De combinatie van bergen met zee is unieke. Soms loop je in de sneeuw en dan ga je daarna zwemmen in de zee. Het is een te gekke combinatie. Wij wonen op 200 meter hoogte en in de winter moet ik wel eens de ramen krabben. Boven ligt er wel eens vier meter sneeuw en blijft de sneeuw vaak tot in augustus liggen! Twee jaar geleden was er nog een enorme lawine losgekomen en dat zijn beelden die je niet associeert met Kreta. En dit jaar hadden we door de sterke zuid-wind een zandstorm, dan moet je met lichten aan rijden om iets te kunnen zien.

Het is daarboven heerlijk rustig of zelfs eenzaam kun je wel zeggen. Hier op Kreta heb ik voor het eerst de absolute stilte gehoord. Ondanks dat Kreta bekend staat als populair eiland is het hier doodstil. In de Allpen hoor je nog wel eens een autootje rijden, maar hier is dat niet zo. En vanwege het weinige licht kun je op heldere nachten het melkwegstelsel bewonderen. Ik ga ook in de winter vaak op pad, maar dan alleen. Het is de rust, het uitzicht dat er voor zorgt dat ik mijn hoofd helemaal kan leegmaken. Als ik een moeilijke beslissing moet maken, dan ga ik eerst een stevige tocht maken.

Wichart Drost (43)

• Waar? Oberstdorf, Bayern, Duitsland
• Wat? Chiropractor
• Vertrokken in: 2013
• Web: www.drost-chiropraktik.de

Toen ik klaar was met mijn studie fysiotherapie stond de wereld voor mij open. Ik ben meteen naar het buitenland gegaan, zonder eerst in Nederland te werken. In Oostenrijk heb ik toen mijn huidige vrouw ontmoet (die ook fysiotherapeute is). Fysiotherapeut zijn is heel leuk, maar ik verdwaalde een beetje in de mogelijkheden qua therapie, dus ik wilde me specialiseren in het behandelen van ruggen en nekken. We zijn toen naar Engeland vertrokken waar ik Chiropraxie gestudeerd heb aan de AECC (Angleo European Collage of Chiropractic). Na vier jaar studeren en bijna zes jaar werken, kregen we een aanbod om ons in een praktijk in te kopen. Ondertussen hadden we ook en dochter gekregen die op dat moment tweeëneenhalf jaar was. Dat was zo’n enorme stap dat we toen op een keerpunt aankwamen: wilden we hier wel blijven? ‘Nee’ was het antwoord. We wilden in de bergen wonen, in Oostenrijk of Duitsland. In 2013 zijn we naar Oberstdorf verhuisd, waar ik eerst weer als fysiotherapeut gewerkt heb voordat ik mijn ‘Heilpraktiker’ examen haalde, waarmee je in Duitsland zelfstandig als chiropractor kan werken. In 2015 kon ik mijn droom verwezenlijken en heb een eigen praktijk in het hart van Obersdorf opgestart.

Het buitenland trok me omdat je een soort anonimiteit had, je kon met een schone lei beginnen. Dat komt denk ik omdat ik uit een klein christelijk dorp kom, waar je snel op je vingers gekeken werd. Het is een stukje vrijheid dat ik kreeg. Het voelt alsof ik nergens aan gebonden ben. Ik heb een situatie gecreëerd waarin ik mijn beroep overal kan uitoefenen. Ik kan morgen mijn praktijk sluiten en ergens anders opnieuw beginnen. In principe kan ik zo naar Spanje om daar te werken, ik spreek geen Spaans maar ‘au’ is ‘au’. Natuurlijk zijn wilde ideeën leuk, maar als je op je veertigste denkt ‘ik ga worsten verkopen op Mallorca’, dan werkt dat niet. Als je werkt omdat het overeenkomt met je levensstijl dan werkt dat. Als ik een rotbaantje heb, maar in de bergen ben, dan is dat toch niet voldoende. Ik ben niet zo verliefd op de bergen om dat rotbaantje te moeten doen. Sommige dingen kunnen als je jong bent: je verdient weinig maar je ziet veel. Later kan dat niet meer. De basis moet goed zijn, ga niet zomaar naar het buitenland als je geen baan hebt waar je jezelf goed bij voelt.

Ik zie hier elke dag kapotte ruggen en scheve nekken, maar ik hou van mijn werk en hoop dit lang te mogen doen en daarvoor gezond te blijven. Gezondheid is zeer belangrijk om van je vrije tijd te kunnen genieten. Vanuit mijn eigen praktijk kan ik doen wat ik wil, zoals de eerste patiënt later inplannen en dan in de ochtend even gaan skiën. Mensen denken vaak dat je altijd alleen maar dingen aan het doen bent, dat ik de Nebelhorn onderhand wel beklommen zou hebben, maar er moet ook gewerkt worden! Het voordeel is alleen dat ik niet ver hoef te reizen om te kunnen doen wat ik leuk vind als ik vrij heb.

Waar ik nu zit, zit ik voorlopig goed. Ik kan klimmen mountainbiken en paragliden. Ik kan zo in het weekend een huttentochtje doen en in de winter lekker toerskiën. Skiën is niet saai geworden, maar vroeger ging ik de bus in voor een weekendje. Tegenwoordig ga ik zelfs veel langlaufen, dat had ik nooit gedacht. Ik kijk nu anders tegen de wintersport aan, ik zie het namelijk meer als een natuurlijke manier om fit te blijven. Vroeger was het echt vakantie. Werk en vrije tijd moet wel gebalanceerd blijven, zodat je die vrije tijd met plezier doorbrengt.

Nog meer mooie verhalen?

Lees hier verder voor Geëmigreerd naar de bergen, deel 2.

Deel 2