Han blikt terug:

“Eigenlijk ging mijn klimcarriere wel een beetje in fases. Eerst het rotsklimmen, daarna meer de wildernis in de VS en uiteindelijk veel grote skitochten in ruige gebieden in Canada en Alaska. Aan alles heb ik goede herinneringen. Uiteindelijk was het een natuurlijk verloop om steeds minder te gaan klimmen. Ik volgde gewoon mijn gevoel.”

“De bergen waren het spirituele thuis, het klimmen was meer de vorm. Er was geen bewust moment om te stoppen, het was ook niet zo dat ik het klimmen te gevaarlijk vond. Ik voelde gewoon minder de behoefte om nog te klimmen. Langzamerhand kwam ook de realisatie dat het kalmere leven begon te roepen. Ik heb toen geleidelijk ook weer mijn professionele leven opgepakt. Wat trouwens ook niet hielp was een crash met de mountainbike in 1989, waardoor mijn rechterschouder chronisch vast kwam te zitten.”

“Soms miste ik het klimmen wel. Toen ik in 2000 een keer onder de Eiger-noordwand was voor een trailrunwedsrijd, schoot de gedachte nog door mijn hoofd om een gids te huren en samen de wand te doen. Maar daar heb ik toch maar van afgezien...”

Foto: Han in een sneeuwhol in de jaren tachtig. © Han Timmers