Gelukkig loopt het met een sisser af. Dat neemt niet weg dat de situatie voor Han en Gerard penibel was. In de jaren zeventig zijn de mogelijkheden tot redding in dit soort grote Alpenwanden nog beperkt. Waarom dan toch telkens terugkeren naar dit soort extreem lastige en soms ronduit gevaarlijke wanden? Han legt het zo’n 50 jaar later uit:

“Het mooie van de spanning tijdens het klimmen is dat het een fase is van geweldige concentratie. Dat heb je maar met weinig dingen in het leven en dat is natuurlijke het aantrekkelijke eraan. De spanning is iets waar je aan verslaafd kan raken en wat ik soms miste als het er niet was. Het bergbeklimmen gebeurt in een arena waar dingen kunnen gebeuren die je niet in de hand hebt. Voor mij was risico echt met de essentie van het leven verbonden. Ik had de drive om telkens weer opnieuw terug te gaan naar de bergen. Ik voelde me daar op mijn plek. Klimmen was een vonk, een fantastisch gevoel.”

Foto: Han op de Torre Venezia in de jaren zeventig. © Han Timmers