In de herfst van 1985 kreeg een Nederlands team een “special permit” om in Nepal vlak bij de Tibetaanse grens door het Dolpogebied te trekken en de Kagmara te beklimmen. Deze keten ligt in de regenschaduw en ten noordwesten van de Dhaulagiri.

De toppen Kagmara I ( 5961), II en III werden eenmaal eerder beklommen in 1966 door het Engelse (vrouwen) team o.l.v. Josephine Scarr. Door omstandigheden en tijdgebrek moesten de Nederlanders zich beperken tot een niet eerder beklommen voortop van iets minder dan 5700 meter, die door de sirdar en de liason officer Rana gedoopt werd tot Kagmara X. Deze top ligt in de Kagmaraketen aan de noordkant van de Kagmarapas, terwijl de eerder genoemde toppen aan de zuidkant van de pas liggen.

Het team bestond uit de initiatiefnemers en leiders Piet de Visser, Dick Kortekaas en Sjoerd Ybema plus de tochtgenoten Hans Oostindiën, René de Bruin, Milo Appel en Frans Hobbelink. Deze laatste moest al na enkele dagen de groep verlaten i.v.m. ziekte.

De eerste week was er tegenslag door uitzonderlijk slecht moessonweer, waarbij het transport van materiaal en mensen richting Surketh aanzienlijke vertraging opliep door sandslides en waarbij ook het lopen op de doorweekte paden erg moeilijk was. Na Jumla en de oversteek over de Barbaria Lagna (4270 m) vestigden ze het Basiskamp aan de rivier de Garpung Khola. Het Hoogtekamp werd door enkelen ingericht op 4850 meter vlak onder de pas (Kagmara La 5115 m); de meesten daalden weer af naar BK om daar te slapen.

Op 22 oktober bij gunstig weer gaan alleen Hans Oostindiën en Dick Kortekaas en een sherpa door diepe sneeuw omhoog naar de pas en klimmen dan nog ruim anderhalf uur noordwaarts richting Twin Peak, over een scherpe graad met overhangende sneeuw naar de beoogde top van bijna 5700 meter.