De routebouwers in Bussum waren Roman van der Werf voor de heren en Bernard Klok voor de dames. De finaleroutes werden beide gebouwd door de recent afgebouwde stalagtieten, nu drie stuks in totaal. Waar de ruimte tussen de twee bestaande stalagtieten en de hoofdwand eerst erg groot was, loopt het nu vloeiend in elkaar over. De wand wordt er echt interessanter door en de bouwers en klimmers kunnen zich creatief uitleven!

Het deelnemersveld mist jammer genoeg een aantal toppers. Dirk Mol is ziek, Jorg Verhoeven heeft een zware blaasontsteking opgelopen en Peter Horning was met onbekende reden afwezig. En natuurlijk Roman (routebouwer) die normaliter altijd goed is voor een plek bij de eerste drie. Bij de dames is Monica Zeilemaker op vakantie. Toch wordt het, vooral bij de heren, een spannende wedstrijd. Dit komt mede door een wat vreemd verloop in de eerste kwalificatie route. Als toeschouwer vind ik de route er al erg zwaar uit zien. De grepen lijken erg aflopend en de bewegingen ver. Weinig treden die als ze er al zitten sterk aflopend zijn. Veel lichaamspanning vereist dus en dynamisch kunnen klimmen. Als eerste mag Niels van Duyn zijn kunsten vertonen. En na zijn goede prestaties bij het WJK vorige week zijn de verwachtingen gespannen. Maar Niels heeft het moeilijk in deze route. Op de helft zit een verre pas van een afloper naar een knijper. De tredes staan uit balans en het is duidelijk dat dit een "alles of niets" pas is. Niels zoekt naar een andere oplossing, maar als die er niet is, lijkt hij het op te geven. Boos afzettend tegen de wand komt hij eruit.

De volgende klimmer Sascha van Gemmert laat echter zien dat het inderdaad een hele moeilijke pas is. Ook Sascha komt hier niet doorheen, wel weet hij de volgende greep te pakken, maar een instabiel lichaam zorgt ervoor dat hij eruit komt.

Alleen Casper ten Sijthoff en Ingmar Cramer weten de pas te stabiliseren. Casper klimt naar behoren goed, maar het is vooral Ingmar die het publiek weet te verbazen door een overtuigende klimstijl. Beiden eindigen ze op de zelfde greep en gaan als eerste door naar de finale.

De scheiding van wel of niet gekwalificeerd ligt dan ook voornamelijk tussen greep 16 en 17. Diegene die in staat waren om de volgende afloper enigszins te pakken mogen door en de rest mag naar huis, voor 7 euro heb je dan 16 grepen aangeraakt... Roman loopt wat grimmig rond. Helaas zijn de routes niet getest door een onafhankelijk iemand en het blijkt eens te meer dat het voor een routebouwer in zijn eentje heel moeilijk is om een kwalificatie route goed in te schatten.

De finale bij de heren wordt gehouden tussen Pim Cattenstart, Jeroen de Winter, Enzo Nahumury, André Norel, Sascha van Gemmert, Ingmar Cramer en Casper ten Sijthoff. De rode route begint rechts onderaan in de hoofdwand en loopt helemaal naar links om boven in de verste stalagtiet te eindigen. De route ziet er mooi uit, de grepen zijn duidelijk beter dan in de eerste route, maar de route is lang. Hier kan in gevochten worden! Dat blijkt ook doordat de klimmers er allemaal op een andere plek uitkomen. De jeugd klimmers, sterk in het veld aanwezig, komen in de finale route toch net iets te kort om mee te doen met de eerste vier plaatsen. Hoewel Ingmar eigenlijk net jeugdklimmer af is klimt hij zeer geroutineerd in deze routes. Hij laat in het lichte overhangende deel, weer een overtuigende stijl zien. Ogenschijnlijk zonder al te veel moeite klimt hij door naar de stalagtiet. Daar maakt hij een voetfout. Door zijn voeten heel hoog weg te zetten valt hij er ongelukkig uit. Een vreemde en wat onverwachte fout.

André heeft de laatste weken getraind op een rustiger klimstijl en dit is duidelijk te zien. Nog voor Ingmar klimmend is hij de eerste die de route lijkt te controleren. en zoals we inmiddels al bijna van hem verwachten heeft hij weer een creatieve no-hands rest gevonden. Het publiek is meteen weer alert en enthousiast. En na enig uitwisselingen tussen de speaker en André over de tijd, probeert hij de overstap te maken. Het overzwaaien van de voeten lukt niet goed waardoor het greepje in de stalagtiet onhoudbaar wordt. Helaas, na een mooie rust, is het snel afgelopen.

Sascha loopt iets meer te rommelen in het eerste deel van de route. Het ziet er niet zo soepel uit en de no-hands rest slaat hij ook over. Dan lijkt hij in zijn kracht te komen. De overstap ziet er zeer sterk en gecontroleerd uit. Maar de passen daarna zijn meteen zo zwaar dat Sascha snel door moet klimmen en geen overmacht en rust heeft om goed te blijven kijken. Vechtend weet hij nog zeker vier bewegingen te maken en hij valt zo'n zes bewegingen onder de top eruit.

Casper alle ogen op hem gericht, begint snel in een razend tempo, snelle clips, dicht tegen de wand, heel erg zeker, gecontroleerd, de bewegingen goed afmakend. Een klasse apart, hoewel dit in de Nederlandse routes er toch niet goed uitkomt. Casper heeft dezelfde rustpositie als André. Hier is duidelijk overleg geweest tussen de leerling en de oude leerlaar. En zoals het een goede leerling betaamt, weet hij zijn meester uitzonderlijk te overtreffen. Casper houdt het vermogen om te zoeken naar creatieve oplossingen. Met prachtige teen-hoeken klimt hij Sascha gecontroleerd voorbij. Dan komen er twee heel kleine ondergrepen op rij en weinig voor de voeten. Vertwijfeld probeert Casper nog via de zijkant van de wand een andere oplossing te zoeken, maar dit lukt niet en ook hij moet een aantal grepen onder de top opgeven.

En zo is de einduitslag, Casper 1, Sascha 2, André 3.

Bij de dames is het een ander verhaal. De routes zijn gebouwd door Bernard Klok met gebruik van zijn eigen grepen. Bernard heeft een zeer continue kwalificatie gebouwd. Grote grepen, maar ook aflopers en hooguit 2 fysiek zware passen.. De eerste zit op de helft, waar de wand weer lichter overhangend is. Daar moet aan mono ondergreep ver doorgetrokken worden naar een redelijk goed bakje op een module. Omdat de mono gegoten is in een grote aflopende greep schept dit enige verwarring bij de klimmers. Is het nou een afloper of inderdaad een mono ondergreep...Dit is een pas waar een aantal dames moeite hebben en er ook uitkomen zetten. De 2e pas zit boven in de route. Daar moet van een grote, maar beetje aflopende greep een verre pas worden gemaakt naar een klein ondergreepje. Dit gaat nog wel, maar om nu door te kunnen moeten eerst de voeten hoog worden gezet. Fysiek zwaar en als daar al te veel verzuring in de armen zit houdt het op.

Omdat de heren en de dames tegelijkertijd klimmen is het moeilijk iedereen goed te volgen. En merk ik bij het schrijven hiervan dat ik toch de meeste heb gemist. Opvallend was wel dat Marguerite Verstraelen het bij de laatste zware pas heel spannend maakte. Een aantal keren terugklimmend weet ze haar hoofd koel te houden en uiteindelijk de goede oplossing te kiezen, waardoor ze als èèn van de zes klimsters de route weet te toppen. In de finale zitten Mirjam Verbeek, Evelien Zijlstra, Rachèl Nilwik, Jilske Hupkes, Maaike Waalkens en Marguerite Verstraelen. De finale route begint in het midden van de hoofdwand en loopt ook naar links om boven in de rechter stalagtiet te eindigen. De grepen zijn wat moeilijker in te lezen. Ze zijn groot maar van onderuit is het niet altijd te zien of ze aflopend zijn of niet. Vrij onderin zitten al een paar zware passen en Marguerite en Maaike vallen er beide snel uit. Jilske is in staat om met de handen op de eerste stalagtiet te komen. Maar dan komt een verre pas. Hangend aan een voet hoek en weinig ruimte om af te zetten met de andere voet is deze pas te zwaar. Rachèl en Evelien hebben beide een zwaar programma achter de rug. Twee weken terug een EYC in Niederwangen en het weekend voor deze wedstrijd de Wereld Jeugd Kampioenschappen in Bulgarije. Beide hebben zeer goed gepresteerd op WK. Maar een indrukwekkende reis en een gestolen tas van Evelien zijn vooral bij haar wel terug te zien. Rachèl begint echt lekker te klimmen. Zelfverzekerd ziet ze eruit en vrij gemakkelijk klimt ze door naar de stalagtieten. Daar komen echter een paar laatste verre passen en aflopers om de hoek die zwaar in verzuring toeslaan. Ze haalt de top net niet.

Evelien klimt vermoeider dan Rachèl. Haar lijf trilt bij de zware passen en ze klimt wat aarzelend naar de overstap toe. Dan is het net alsof ze vleugeltjes krijgt. De zware verre passen klimt ze snel, overtuigend en netjes. Het is duidelijk dat Evelien deze route topt.

Mirjam klimt goed. Na alle blessure leed, overtraindheid en een lichaam dat protesteert is ze er weer helemaal. Gedreven en geroutineerd controleert ze de route van begin tot aan het eind. Vol overtuiging klimt ze naar de top en het zal bij de dames een spannend en leuk NK gaan worden!

Mirjam en Evelien beide op de eerste plaats en Rachèl keurig op de 3e.

Na de wedstrijd nog even met Evelien gesproken om te horen wat het verschil is tussen de routes internationaal en nationaal. Evelien vindt het moeilijk te vergelijken. De routes internationaal vindt ze veel lastiger. Fysiek veel zwaarder en de onbekende grepen maken het moeilijk goed in te lezen. Daarnaast zegt ze zich bewust te zijn zelf veel meer spanning te hebben: "daardoor maak ik sneller fouten. Zo heb ik al eens een greep vergeten op een EYC, veel fouten met mijn voeten gemaakt en twee setjes in de verkeerde volgorde ingeclipt" En ja dan houdt het ook op...

In ieder geval hebben Niels, Rachèl en Evelien laten zien op het juiste moment (tijdens het WJK) goed in vorm te zijn geweest. Voor Niels is het jammer dat hij deze finale niet heeft gehaald, maar het was een vreemde kwalificatie. En Rachèl en Evelien laten beide zien dat ze ondanks de vermoeidheid in Nederland bij de dames top horen.

Yolanda Swierstra, coördinator topsport