De kwalificaties
De eerste Nederlandse klimmer die aan de beurt was, Ferdinand Schulte klom de eerste boulder redelijk moeiteloos, waarmee hij maar weer eens aantoonde een rasechte wedstrijdsporter te zijn. In boulder twee was hij net als vrijwel alle klimmers kansloos, en in boulder drie ging het voor hem mis. Vlak voor de top zipte Fredje onnodig weg, en daarmee was ook zijn concentratie verdwenen. Hij was behoorlijk boos op zichzelf, waardoor hij de boulder niet alsnog kon toppen, en ook de resterende boulders niet uitklom. Met alleen een top bij de eerste boulder, en vier keer zone, moest Ferdinand genoegen nemen met een 45e plaats.

Nederlands boulderkampioen Wouter Jongeneelen heeft al een paar keer een vierde plaats gehaald op een worldcup. De jonge vader topte redelijk moeiteloos boulder een, drie en vier, waarmee hij zich makkelijk nestelde in de middenmoot. Maar voor een plek in de halve finale moest er nóg een boulder getopt worden. Boulder twee, een licht overhangende plaat waarbij de crux de instap op een grote bol was, had hem redelijk moeten liggen. Wouter plaatste echter telkens zijn rechtervoet veel te ver naar links op de bol, waardoor hij niet goed met z'n lichaam uitkwam.

In boulder vijf lag voor Wouter de andere mogelijkheid om de halve finale te halen, maar ook daar faalde hij. De tweede crux in die boulder was een zwaai aan slechts enkele vingers van de rechterhand, iets waarbij zijn lengte in het nadeel is. Ondanks verwoede pogingen was hij niet in staat om deze boulder uit te klimmen, doordat hij telkens uit de zonegreep vloog. Omdat boulder zes niet echt aan Wouter besteed was, bereikte hij met een 23e plaats net niet een plekje bij de eerste 20 deelnemers, die door mochten naar de volgende ronde. Het is wrang voor Wouter dat de internationale top zo dicht op elkaar zit, want voor hetzelfde geld had hij ruim in de halve finale gezeten.

Beste Nederlander op deze wereldbeker boulderen was Jorg Verhoeven, die net als op het afgelopen WK de laagland boulderspecialisten achter zich liet. Je mag Jorg eigenlijk geen 'routeklimmer' meer noemen, aangezien hij ook al 8e graads boulders gedaan heeft, maar toch heeft hij als wedstrijdboulderaar nog niet zo heel veel ervaring. Boulder twee klom hij niet uit, omdat hij te hoog op de instapbol ging staan, en zo de vervolggrepen niet goed genoeg kon belasten. Boulder vijf klom hij niet uit, omdat routeklimmers als Jorg en wereldkampioen Tomás Mrázek heel veel moeite hadden met een balanspas van de achterwand naar een zijwand toe. De overige vier boulders topte Jorg echter zonder problemen, en met name zijn top in boulder zes zorgde er voor dat Jorg als tiende doorging naar de halve finales.

Pas om kwart over acht 's avonds was Remmelt Dirksen aan de beurt, en al vrij snel werd duidelijk dat hij geen potten zou gaan breken, omdat hij de eerste boulder al niet kon uitklimmen. Een week geleden deed hij nog mee aan een boulderevenement op de rotsblokken van het Italiaanse Val di Mello, waar meer dan 1.000 (!) klimmers aan deelnamen. Daarnaast heeft Dirksen het momenteel erg druk met zijn studie, waardoor hij niet verder kwam dan een 55e plaats op deze wereldbeker wedstrijd, van in totaal 58 deelnemers.

Als laatste Nederlander begon Roman van der Werf aan zijn wedstrijd. Dankzij de uitstekende 16e plaats bij zijn worldcup debuut in Puurs waren de verwachtingen hoog gespannen, maar het bleek dat een debuut op een worldcup boulderen toch een stuk lastiger is, omdat wedstrijdboulders veel meer 'getruukt' zijn dan wedstrijdroutes. Roman zag in eerste instantie de methode van de eerste kwalificatieboulder niet, waardoor hij enorm veel pogingen en energie nodig had om hem uit te klimmen. Uiteindelijk topte hij de boulder toch, en wist hij zich ook in de volgende boulders goed te herstellen, ook omdat boulder twee hopeloos was en geen energie kostte.

Boulder drie topte Roman netjes, maar vanaf de vierde kwalificatieboulder begon het aantal pogingen toch zijn tol te eisen. Boulder vier had hij eigenlijk gewoon moeten toppen, en boulder zes was een probleem dat op zijn lijf was geschreven. Door alle vorige boulders was hij echter voor die laatste boulders al te moe, en de dag na de wedstrijd liep hij dan ook met flinke spierpijn rond van alle inspanningen. Door dit alles kwam Roman met twee tops niet verder dan een voor hem tegenvallende 42e plaats, maar was het in ieder geval wel een zeer leerzaam debuut.

De halve finales
Omdat er tegenwoordig slechts zes deelnemers doorgaan naar de finales, was het duidelijk dat Jorg Verhoeven het niet makkelijk zou krijgen om de laatste ronde te halen. Van alle halve finale boulders werd de eerste boulder het meest getopt, maar Jorg kon de een-na-laatste greep maar niet fixeren. Overigens had de leider in de permanente wereldranglijst, Kilian Fischhuber, ook meerdere pogingen nodig om hem te houden. Boulder twee klom Jorg wel verbazingwekkend makkelijk, en sowieso was hij de enige klimmer, die in de halve finale alle zonegrepen in de eerste poging te pakken had.

Die goede zonepogingen zouden Jorg echter niet verder helpen, want voor een finaleplaats moesten twee van de vier boulders in de halve finale getopt worden. De derde boulder op een kant was geen boulder voor Jorg, en dus kwam het er voor hem op aan de vierde en laatste boulder te toppen. Ondanks ontzagwekkende pogingen (hij gebruikte een ondergreep van een module niet, maar gebruikte z'n spanwijdte om verder te komen) kwam hij niet ver genoeg in de grote 'maan' om die goed te kunnen belasten. Uiteindelijk zou Jorg zijn tiende plaats uit de kwalificaties vasthouden. Een prima resultaat natuurlijk, dus de boulderverwachtingen voor de toekomst zijn hoog gespannen!

Bij de dames presteerde onze zuiderbuur Chloé Graftiaux opvallend goed, door alle vier boulders uit te klimmen. Die vier tops werden bereikt door heel hard werken, want ze had er wel tien pogingen voor nodig. De enige die haar dat nadeed was Juliette Danion, en dus haalde Chloé met gemak de finales. Net als bij de mannen, in de persoon van wereldkampioen sportklimmen Tomás Mrázek, haalde één 'routeklimmer' de finale bij de vrouwen, namelijk wereldkampioene sportklimmen Angela Eiter. Zij haalde dat echter met de hakken over de sloot, door in voldoende pogingen drie boulders uit te klimmen.

De finales
In de finales zou Chloé Graftiaux er echter niet meer aan te pas komen, omdat ze al haar kruit verschoten had in de halve finales. Chloé kon geen enkele boulder toppen, zodat het wachten blijft op haar eerste podiumplek. De damesfinale eindigde een beetje in een anticlimax, omdat de laatste boulder veel te makkelijk was. Juliette Danion kon daardoor redelijk eenvoudig de winst naar zich toe trekken, door alle boulders in de eerste poging te klimmen. Bij de heren was de finale een stuk spannender, hoewel de eerste finaleboulder door de meesten in één of twee pogingen getopt werd. De licht overhangende derde finaleboulder leverde wat verrassende resultaten op waardoor het aankwam op de laatste boulder. Het lukte Jérôme Meyer en Kilian Fischhuber echter niet meer om de leider in de tussenstand, Gérome Pouvreau, te achterhalen. Daarmee won deze, redelijk verrassend, voor de tweede keer in zijn carrière een wereldbeker boulderen.

Tekst en foto's: Adwin Timmer, climbing.nl