Foto: Pik Sindre, ca. 5380m hoog.

Piramideberg bedwongen

Na een eerder gestaakte poging op de ca. 5380m hoge piramideberg bleef het team geloven dat een beklimming mogelijk moest zijn. Ze staken de koppen bij elkaar en dachten een nieuwe strategie uit. Daarmee ging een zeskoppig team op pad voor een nieuwe poging op deze (voor zover bekend) nog onbeklommen top. Ze besloten dezelfde route als tijdens de eerste poging te volgen, maar de kampen dit keer hoger in te richten. Na drie dagen, waarin twee teamleden omdraaiden, bereikten Martin Platteschor, Regien Winnubst, Sjoerd Boersma en Court Haegens de top via een noordwestelijk georiënteerde ijswand en rotsgraat. Deze markante piramideberg werd vol trots Pik Sindre gedoopt, vernoemd naar Sjoerds overleden klimvriend Sindre.

Slechte conditie

De Kara-Turgletsjer is een van de vele gletsjers die Kirgizië rijk is. Aan deze gletsjer ligt de markante berg Pik Elephant (ca. 5350m). Hier was het oog van enkele teamleden op gevallen. Dennis Hendrikx, Anniek Verschuur en Bas Visscher gingen samen op pad om een zelf uitgestippelde lijn te klimmen die via een 600 meter lange ijswand naar een kleine col liep. Van daaruit was het plan om via de noordgraat naar de top te klimmen. Eenmaal bij de col aangekomen bleek de graat echter in slechte conditie te zijn en uit te veel losse rots te bestaan om veilig verder te kunnen klimmen. Omdraaien was dan ook de enige juiste beslissing.

Hit-and-Run

Nadat Robert Löwensteyn en Noor van der Veen tijdens de poging op Pik Sindre waren omgedraaid kregen zij een nieuw klimdoel in het oog. De Muhz Teke. Vanuit het basiskamp (3050m) besloten zij deze 4950 meter hoge berg te beklimmen. Ze klommen in één keer naar de top zonder een uitgebreid basiskamp in te richten. Een strategie die ook wel ‘Hit-and-Run’ wordt genoemd. De beklimming van de 500m lange oostgraat was niet ingewikkeld, maar ook hier trof het team veel brakke rots aan. Dat zorgde ervoor dat de hele onderneming, inclusief het teruglopen naar het basiskamp, zeker 15 uur duurde.

Klimfanaten aan zet

Een onbeklommen berg met een noordwestwand die lijkt op de Frendo-pijler op Aiguille du Midi in Chamonix, daar hielden klimfanaten Jeffrey Meesters en Michiel Telkamp zich mee bezig. Zij beten zich vast in een lange rots- en ijsroute op deze ca. 5010 meter hoge berg. Na een aanloop van een dag en een bivak op de gletsjer stapten ze vol vertrouwen de rots in. De eerste dag kwamen ze minder hoog dan ze in eerste instantie gedacht hadden. De rots was brokkelig en niet optimaal. Toch besloten ze een nacht in de rots te bivakkeren, hopend op betere omstandigheden voor de volgende dag. Dat bleek een goede keuze. De rots werd steiler en vaster, waardoor Jeffrey en Michiel mooie touwlengtes over consistent terrein (6a obl., 6c max) konden klimmen. Op het sneeuwplateau bovenaan de rotspijler sloegen zij hun derde bivak op. Van daaruit klommen de mannen de volgende dag de laatste 400 meter over ijs naar de top (70°). Moe maar voldaan daalden zij, deels via rots en Abalakovs, af via de westgraat. Deze berg zonder naam werd gedoopt tot Pik Luis (ca. 5010m), vernoemd naar de overleden Hans Wisselink (bijnaam Luis), een vriend en voorbeeld van Michiel.

Onbeklommen bergen

Voor zover we weten en na kunnen gaan is een aantal bergen in dit gebied nog niet beklommen. Volgens onderzoek van de Expeditie Academie is in Westerse bronnen niets terug te vinden over eerdere beklimmingen. Wel weet het team dat hier in de Sovjettijd wel degelijk werd geklommen. Het is dus nooit helemaal zeker of zij hier eerstbeklimmingen doen. De schaarse informatie zorgt er wel voor dat de Expeditie Academie hoe dan ook zelf de routes en lijnen moet verkennen.

Update 1 lees je hier

Ben je benieuwd naar wat ze nog meer gaan beleven? Volg ze op de sociale media of houd de Expeditie Academie pagina in de gaten.

Expeditie Academie