Route van Jefta en Niek ingetekend op de Fitz Roy

Er is nog geen goede verbinding voor foto's maar een kort verslag is al te lezen op de weblog van Niek:

"JAAAAAA!!!!! We hebben de Fitzroy beklommen!!! We zijn ontzettend voldaan en vooral heel erg blij dat we weer heelhuids in de bewoonde wereld zijn. Fysiek zijn we helemaal gesloopt want wat een avontuur was het!

Het mooie weer window dat werd voorspelt duurde twee dagen. Dit mooie weer bestond er vooral uit dat de wind ging liggen. Dinsdag omhoog gelopen naar de Passo Superior op 1950 m, een beklimmimg op zichzelf. Die dag stond er nog een vreselijke harde wind, echt bizar. Ook was de sneeuw vreselijk, bij elke stap zakte je net wel of net niet door de harde bovenlaag en dan tot je knieen in de sneeuw, slopend. Hierdoor besloten op de pas in de middag te rusten en te wachten tot de sneeuw was opgevroren. In de nacht om twee uur verder gegaan en omhoog via de Brechos de Italianos. Fantastisch ijsklimmen! Vanaf de Silla pas zijn we de Franco Argentina ingestapt. Omdat de condities er niet al te best uit zagen leek deze makkelijkere en kortere route een goede keus.

En de condities waren erg zwaar, alle spleten waren verijsd en de eerste dag zaten we de gehele dag in de wolken en zonder wind (zoals voorspeld). Het was dus extra zwaar en tijdrovend. Halverweg hebben we een bivak moeten maken. Niet echt comfortabel en erg koud. De volgende dag was het weer waar we voor gekomen waren, een heerlijk zonnetje en geen zuchtje wind! Vol goede moed doorgeklommen. Sommige lengtes waren een bizarre mix van vrij klimmen door verijsde schoorstenen en mooie stukken klimmen in de zon. Ongeveer 50 m onder de top zagen we vanuit het noorden vage schotelvormige wolken aankomen en begon de wind van de ene tot op de andere seconde aan te trekken. Snel zijn we doorgerend naar de top (18 hr 's avonds), een vluchtig fototje geschoten en toen snel de afdaling ingezet. Al snel waren we aan het abseilen door puur noodweer. Harde rukwinden zoals ik die in de alpen nog nooit heb meegemaakt, sneeuw en spindrift en nauwelijks zicht. Rond half elf begon het donker te worden en hebben we besloten in onze bivakzak te kruipen. De hele nacht bezig geweest met sneeuw buiten te houden en de ledematen warm te houden, het was bizar.

De volgende ochtend kwam voor 10 min de zon door, dit was het teken in te pakken en weer door te gaan. Wegwezen hier! De laatste abseils waren we verkeerd en in de spindrift konden we sneeuwvelden en lucht niet meer van elkaar onderscheiden. Op de Silla pas moesten we haast kruipen om niet omver geblazen te worden, gelukkig konden we de abseils goed vinden om van de Breche Italianos naar beneden te gaan. Ook hier zaten we in een constante spindrift van sneeuw.

Terug op de Passo Superior hebben we in een sneeuwhol eindelijk wat kunnen drinken en hadden we hier nog een reep verstopt. Rond 19 hr waren we beneden bij de Lago de Los Tres. Vanaf hier konden we met onze zware rugzakken nog 1500 m dalen over een afstand van 10 km ofzo. Wat een vreselijke lange wandeling was dat. Rond middernacht kwamen we in ons hostel. We zijn moe maar erg voldaan! En nu is het voorlopig klote weer dus kunnen we in alle rust herstellen."

Deze expeditie wordt ondersteund door de NKBV (CEAT).