Wel hebben Martin en Niels een rotsroute op de Mocho (+/-1900m) beklommen en heeft Niels samen met de 3 Nederlandse klimmers van de Fitzroy expeditie de Poincenot (3000m) beklommen. Martin was helaas uitgeschakeld vanwege een blessure, maar heeft zich uiteindelijk ingezet bij een reddingsoperatie van een gewonde klimmer.

De hele maand januari was kouder dan normaal met relatief veel neerslag, waardoor zich erg veel ijs heeft gevormd op de hogere toppen zoals Cerro Torre, Fitz Roy en Poincenot. Door deze condities was het klimmen en zekeren in steiler terrein bijna onmogelijk doordat alle rotsspleten gevuld waren met ijs. Daarnaast kon er bij de Cerro Torre ook nog ijsslag gevaar onstaan als het eenmaal warmer zou worden. Tijdens de klimperiode van Martin en Niels is het dan ook niemand gelukt om de Cerro Torre of de Fitz Roy te beklimmen. 

In de beschikbare klimtijd van vier weken is er eenmaal een goed weer periode geweest van anderhalve dag. Op deze dag hebben Martin en Niels de route "Salvatore" (6c 400m) op de Mocho (+/- 1900m) beklommen. Aan het begin van de maand februari kwam de tweede goedweer periode die veel langer stand hield. Op het moment dat de wolken voor het eerst sinds lange tijd optrokken kwam een spierwitte Cerro Torre tevoorschijn, wat mooie beelden opleverde, of een mooie uitdaging voor extreem skiërs, maar zeker geen mogelijkheden voor een beklimming (zie foto). Op dat moment besloten Martin en Niels dat met de huidige omstandigheden de beklimming van de 3000m hoge Poincenot via de Whillans/Cochrane route (650m TD / 5 / M5), het enige realistische plan was om een hoge top te kunnen beklimmen.  Dit vooral ook omdat de tot dan toe zeer betrouwbare weersvoorspelling aangaf dat het window na 3 dagen weer in zou zakken.

De beoogde route op de Poincenot lag in een ander dal, waardoor Martin en Niels eerst hun vooruit geplaatste kamp af moesten breken om vervolgens vijfentwintig km om te lopen om de Poincenot via de goede kant te kunnen benaderen. Doordat de rugzakken ver boven de 30 kilo wogen had dit behoorlijke gevolgen voor het lichaamsgestel van beide klimmers die zich op dat moment begonnen te realiseren dat ze met 32 jaar ook al wat ouder beginnen te worden. In de avond werd het basiskamp "Rio Blanco" bereikt. De volgende dag was nodig om het uitgangspunt voor de beklimming, de Passo Superior (1900m) te bereiken. Helaas bleek Martin zo veel last van zijn overbelaste rug te hebben dat hij geen mogelijkheden zag om nog iets te kunnen klimmen of te dragen. Op een stralende dag daalden de twee klimmers af wat na bijna een maand op goed weer wachten weinig positieve energie opleverde.

Eenmaal terug in Chalten ontmoeten Martin en Niels de drie klimmers van de Fitz Roy expeditie (Gijs, Bart en Harry). Waarna Niels zich bij deze klimmers aansloot voor een nieuwe poging op de Poincenot. Het weerwindow bleek inmiddels nog zeker enkele dagen aan te houden. 

Het team van vier Nederlandse klimmers heeft op woensdag 4 februari de Poincenot beklommen waarbij de condities zo lastig bleken, dat Niels het tweede deel van de route alleen heeft voorgeklommen en de rest van de klimmers in rupsverband gevolgd heeft. Door de gecompliceerde touwhandelingen die volgden was het lastig snel te klimmen. De klimmers bereikten daardoor om 17.30 u de topgraat van de Poincenot, waarbij ze nog vijf hoogtemeters van het allerhoogste punt verwijderd waren. Een 4e a 5e graad spleet leidde naar de echte top die tien meter verderop lag. Geïnspireerd door Maestri (zeer omstreden eerstbeklimmer van de Cerro Torre) besloot het team het Patagonisch gebruik in stand te houden en besloten deze laatste 5 meter niet te beklimmen. Dit zou nog een extra vertraging in de lastige afdaling opleveren die grotendeels in het donker zou plaatsvinden. Om 0.30 uur stond het hele team weer op de gletsjer en bereikte om 2.30 uur de passo superior, waar ze 24 uur eerder vertrokken waren.

Terwijl Niels met Gijs, Bart en Harry omhoog ging kreeg Martin te horen dat er zich vlak onder de Cerro Torre een ongeluk had voorgedaan, waarbij een onervaren Argentijnse klimmer zijn been had gebroken. Tegen de verwachting in zou er geen helikopter beschikbaar komen, waardoor de gewonde klimmer 25 km over gletsjerterrein en morene naar beneden gedragen moest worden. Dit was voor Martin een reden om zich de volgende ochtend om 6 uur bij een reddingsteam aan te sluiten om de gewonde klimmer klimmer naar beneden te transporteren. De laatste 12 km heeft Martin meegeholpen met het dragen van het brandcard, dat in het lastige terrein slechts door twee personen tegelijk gedragen kan worden. Het spreekt voor zich dat Martin's rugklachten nog niet geheel verdwenen zijn. De inzet voor het redden van de gewonde klimmer zorgde er wel voor dat Martin uiteindelijk toch nog met een tevreden gevoel naar huis kan.