MENU

Naar de Zuckerhütl met Pluk

De familie Koopman liep een mooie gletsjertocht door de Stubaier Alpen met hun bijzondere tochtgenoot Pluk, een borderterrier. In Hoogtelijn 2-2019 vertelt Roos Koopman hoe het is om te bergsporten met je hond.

Benauwde nacht

Soms levert bergsport met een hond onverwachte problemen op: “Door het Oostenrijkse hondenvoer is Pluk erg winderig”, vertelt Roos. De enigen die er last van hebben is de familie. Ze slapen op een kamer in het Brunnenkogelhaus. Van de huttenwaard hebben ze voor Pluk een speciale hondendeken gekregen. “Mooi, dan hoeft Pluk dit keer niet op onze jassen te slapen”. Vanwege de paklijst hebben ze de hondendeken van Pluk thuis gelaten; "te zwaar in de rugzakken", vertelt Roos. Na een nacht vol scheten vertrekt de familie de volgende dag naar de Hildesheimer Hütte.

Hoogtemeters

“Het is warm vandaag en de hond slurpt zo’n beetje elk plasje water leeg dat hij tegenkomt. Ook wij zweten ons een ongeluk met onze zware gletsjerbepakking.” Na een tussenstop bij Fiegl’s Hütte gaat de tocht verder naar de Hildesheimer Hütte. De tocht is gemeen: “Als je het laatste heuveltje voor de hut overkomt, sta je ongeveer even hoog als de hut, maar dan moet je eerst nog een stuk afdalen en dan weer een stuk stijgen.” Uitgeput komen ze aan bij de hut. In deze hut slaapt Pluk niet in de Stube, maar hij slaapt wel op een oude deken die voor hem tevoorschijn wordt gehaald. “Na een bakje brokken gaat hij braaf op zijn deken liggen en valt in een diepe slaap.”

Gletsjeruitrusting

De volgende ochtend om 07.10 uur begint de route naar de Zuckerhütl (3.507 meter). “Op het eerste stukje komen we een klettersteig tegen, wij klikken onze zelfzekering in en ook voor Pluk hebben we aan zijn gordel met een bandslinge en een karabiner een zelfzekering gemaakt.” Bij elk overklikpunt wacht Pluk geduldig om te worden ingeklikt.

Bij de instap van de gletsjer helpt de familie elkaar met het aandoen van gordels en stijgijzers. “Ook voor Pluk is het tijd voor zijn gletsjeruitrusting.” Hij krijgt zijn gletsjerbril op en schoentjes om zijn voetzoelen te beschermen. Een leuk gezicht voor voorbijkomende bergsporters die wel een foto willen maken van Pluk in zijn knullige uitrusting. “Schau mal! Er hat eine Gletscherbrille! Darf ich ein Photo machen?” Ja hoor, geen probleem, maak maar een foto.”

Pluk loopt achteraan in de touwgroep, met zijn bandslinge en karabiner zit hij vast aan de gordel van de laatste in de touwgroep. Dit is voor hem veiliger, want het verkleint de kans dat hij in een gletsjerspleet kukelt.

Het eerste stukje gaat over een verijsde gletsjer. “We springen over een aantal spleten die niet te omzeilen zijn.” Pluk kent de commando’s “Wachten” en “Toe maar”, die ze veel gebruiken in de bergen. Boven bij het Pfaffenjoch heeft iedereen prachtig uitzicht over het Stubaital. Het tweede stuk lopen ze over de Sulzenauferner, waar een duidelijk spoor door een laag verse sneeuw loopt. “We passeren voorzichtig een paar sneeuwbruggen.”

Op het Pfaffensattl (3.332 meter) laten ze de rugzakken achter en beginnen ze aan het laatste stukje naar de top. Als ze boven komen is het tijd voor een stempel en de topfoto.

Schapen

De laatste etappe loopt naar de Siegerlandhütte. Pluk moet alleen in het Winterraum slapen. De tocht naar de hut is kort, dus houden ze onderweg een lange pauze. “We genieten van de zon, tot mijn vader geschrokken terugkomt van een ontdekkingstochtje. “Schapen!” roept hij uit, “Ze vielen Pluk aan.” Een goed moment om verder te gaan. Pluk loopt los en krijgt het commando “Volgen”. Zo kan hij in geval van nood snel wegkomen.

Lees ook Bergwandelen met de hond in het Kenniscentrum.