Krachtplekken

Krachtplekken zijn onzichtbare verschijnselen in de natuur. Het gaat over geloof en bijgeloof, over ongezonde spanning in het dagelijks bestaan en over ontspanning in de bergen. Voorafgaand aan de reis bezoekt Peter wichelroedeloper Kees van Spijk in Nederland. Hij vertelt; "er zijn in de natuur meer dingen die je niet kunt zien maar die er wel zijn. Kun jij wind zien? Nee, maar die is er wel degelijk. Veel van die winden komen juist in bergachtige streken voor. Zware hoofdpijn is daarbij een bekend verschijnsel. Straling kan je ook niet zien, maar wel meten. Ook daarvan hebben sommige mensen last. Als je het over krachtplekken hebt, is dat vaak in de buurt van water en wateraders in de bodem of het gesteente.”

De natuur als krachtplek

Peter is samen met fotograaf Renate bij de Fürenalp. “Kijkend naar het machtige massief vanaf de Fürenalp komen we tot een eerste voorlopige conclusie dat we vooral van bergen houden en dat alleen al het in de bergen zijn daarbij een belangrijk element is.” Voor hem zijn de bergen iets magisch, een prachtplek waar hij zich goed voelt. Maar betekent dit dat de bergen meteen een krachtplek zijn?

Een dag later staat Peter bij de Stäuberwaterval waar een grote hoeveelheid water met donderend geraas onophoudelijk naar beneden stort. “Wat een geweld, wat een geluid, wat een kracht.” Ook watervallen zijn krachtplekken, omdat het gebulder van het water en de constante stroom zorgen dat er een enorme energie vrijkomt.

Serieuze studie

In Zwitserland is er een serieuze studie naar Kraftorte. Dr. Andrea Fischbacher is de leider van het Zwitserse onderzoeksinstituut naar Kraft- en Kulturorte. Zij is godsdienstwetenschapper en biografe van Blanche Merz, de pionier op het gebied van Kraftorte. Blanche vat het kernachtig samen: "Krachtplekken zijn gebieden met verhoogde natuurlijke energie. Die energie, die je niet alleen kunt ervaren, maar ook meten, heeft zich sinds jaar en dag bruikbaar getoond voor de mensheid." Ze geeft aan dat met name watervallen en oude bomen vaak krachtplekken zijn.

Japans bosbaden

Peter gaat met Karin Bittel uit Bettmeralp mee bosbaden op een bekende krachtplek, een 1000-jarige bos met arven (alpendennen). De bedoeling is dat je heel langzaam en vooral bewust gaat lopen, bewust gaat kijken naar wat je ziet: kleuren, vormen, steentjes, een mier. Dan luisteren: een vogel, een maaimachine, koeienbellen, een brekend takje. Ruiken: het vochtige bos, de verse schapenkeutels. Voelen: de boomschors, een plantje. En proeven. Volgens aanhangers verlaagt bosbaden de bloeddruk en de hartslag. En ook Peter merkt dat: “Het is inderdaad ontspannend, rustgevend”.

In Japan hebben ze zelfs speciale bossen aangelegd voor shinrin-yoku. Een therapie die je helpt te ontspannen door wandelingen te maken in speciaal daarvoor aangewezen bossen. “Een dag later sta ik zelf aan de bast van een boom te voelen”, vertelt Peter. “Ik voel de kleverige hars, de ruwe buitenkant, het zachtgroene harige mos dat aan de boom hangt.

En dan is het tijd om naar huis te gaan en de bergen te verlaten. Na zijn ervaring met krachtplekken vertelt Peter; “probeer te ontspannen, neem niet de stress van alledag mee de bergen in, laat je telefoon uit, praat met mensen in een berghut, hoor, ruik en kijk als je in de bergen loopt en wees bewust van je stappen. Het gaat niet om de afstand maar om de weg die je loopt of klimt.”

Lees meer in Hoogtelijn