Tekst: Ico Kloppenburg, Foto’s: archief Iris Straatsma

Iris belt me vanaf de camping waar ze ook vorige winter aan het werk was. “Normaal is dit de periode dat het heel druk is met klimmers uit allerlei landen, maar nu is het heel stil door Covid.” Dit is het derde seizoen dat ze door Spanje reist, het eerste seizoen alleen, daarna met haar vriend. De 1^e golf van het virus overviel hen in El Chorro. Ze kwamen de superstrenge lockdown door met veel yoga in de studio op de camping en boulderen op het inderhaast gebouwde wandje. Ze waren toen met 20 mensen en probeerden er samen het beste van te maken.

Naar het buitenland

In 2019 had ze in Nederland alles opgegeven en met haar vriend een bus omgebouwd tot huis. Ze was al gestopt met wedstrijdklimmen, omdat ze na haar studie de kans kreeg om meer buiten te klimmen. Het plan was simpel: een eenvoudig leven, veel de natuur in en veel, heel veel buiten klimmen. Dat moest lukken door in de winter te werken op de camping in El Chorro en verder te helpen bij het promoten van de app Toplogger. En de klimresultaten waren er ook snel: in 2019 klom ze Trango (8b) in El Chorro, waarmee ze de derde Nederlandse vrouw was die dat niveau bereikt.

Klimzomer

Die eerste lockdown overviel hen, net als iedereen, en zette alle plannen op zijn kop. Toch hadden ze daarna een mooie klimzomer: “We zijn eerst naar Asturië geweest waar het koeler was. Daarna naar Malos de Riglos en Rodellar. Rodellar is wel mijn favoriete gebied met veel atletische lijnen. Daarna via Albaraccin weer afgezakt naar het zuiden. En toen 6 weken Chulilla.” Dat klinkt als heel veel klimdagen. In de woorden van Iris: “Ik vind klimmen wel zo leuk dat ik er ook na een half jaar nog elke dag ervan geniet.”

Wat heeft zij onderweg voor doelen? “Onsight zo moeilijk mogelijk klimmen vind ik het mooist. Ik wilde in Chullilla dus graag 8a onsight klimmen en dat lukte. En toen volgde de 2^e en de 3^e 8a heel vlot. Misschien spreekt het me zo aan, omdat het wel lijkt op wedstrijdklimmen: je loopt naar de route en weet dat je maar één kans hebt. Ik vind die spanning toch wel leuk.” Als ik vraag of ze soms niet liever iets heel moeilijks zou projecten antwoordt Iris: “On sight klimmen vind ik echt leuker dan eindeloos projecten. Als ik heel erg veel tijd zou steken in projecten zou er misschien wel meer in zitten dan 8b, maar liever dan mezelf een doel stellen als ‘ik wil dit jaar 8b+ klimmen’ steek ik mijn energie in een lijn die me inspireert en die ik on sight kan klimmen.”

Offline

Wie nu meteen op Social Media gaat zoeken naar foto’s van Iris komt niet veel recents tegen. “Ik houd nog ouderwets in een papieren topo bij wat ik klim. En ik word ook niet gesponsord of zo, dus hoef ook niet heel actief op de socials te zijn. Daar komt bij dat als je met zijn tweeën aan het klimmen bent je niet vaak in de gelegenheid bent om mooie foto’s te maken.”

Iris voelt zich bevoorrecht dat ze bijna fulltime kan klimmen en van de natuur kan genieten. Natuurlijk: ze moet ook dingen opgeven. Vooral voor haar vriend Joram betekende dat dat hij veel achter zich moest laten, qua werk en woning. “En af en toe is het ook wel afzien: een beperkte buitendouche, geen goed toilet en weinig binnenruimte, maar ik zou het buitenleven niet willen missen. Zolang het mooi weer is maakt de ruimte in de bus ook niet uit.”

Nog lang niet uitgeklommen

Hoe zien de plannen er voor de nabije toekomst uit? “Plan is nu om komend voorjaar naar Nederland terug te rijden en daar een paar maanden te werken. En dan in de winter weer terug naar Spanje. El Chorro is een prachtig gebied voor iedereen en we zijn er nog lang niet uitgeklommen.”