Oranje strikje

'In een donker slaapvertrek of in een overvol schoenen- en natte klerenhok lijken rugzakken nogal eens op elkaar. Omdat je niet iemands rugzak wilt meenemen, maar ook zeker de jouwe niet wilt kwijtraken, besloot ik er iets aan te hangen. Geen beertje of vlaggetje. Het hoeft ook niet zichtbaar te zijn tijdens het lopen. Voor het WK van 2010 waar Oranje tweede werd en waarvan ik de finale met pijn en moeite kon zien op een Noorse hoogvlakte, had ik wat oranje spullen meegenomen. Waaronder een miniem lintje. Dat hangt sindsdien aan de rugzak. Een paar jaar later kwamen we onderweg een stellage met lintjes tegen, als vriendschapssouvenir. Daar viel mijn oog op het lintje met de Zwitserse vlaggetjes. Dat besloot ik ook aan de rugzak te knopen. Het weegt niet veel meer dan een paar gram. Want dat is wel de voorwaarde: geen extra gewicht mee op een tocht. Ook aan mijn dagrugzak en aan een kleine wandelrugzak hangt een lintje. Geen gewicht, wel herkenbaar', aldus Peter.

Mes van mijn broer

'In 2010 gingen mijn broer en ik naar Canada. Daar toverde hij een stevig mes uit zijn tas. Zo’n mes dat ‘survival’ schreeuwt. Dat hout doorklieft en kippennekjes, als het moet. Een paar jaar later vroeg ik of ik het mocht lenen, voor een wildkampeertrektocht in Georgië. Het leek me handig. Het bleek ook handig. Ik kon er razend goed tondels mee maken voor het kampvuur, touwen mee doorsnijden, maar net zo goed pindakaas mee smeren. Sindsdien werd dit ‘mes van mijn broertje’ onderdeel van mijn standaarduitrusting', vertelt Rinske. 'Ook als het een beetje overkill was voor de betreffende trip. Ik vond het wel een gezellig idee, het mes van mijn broertje mee. Afgelopen zomer kwam er een abrupt einde aan deze gezelligheid. Broerlief ging wildkamperen in Noorwegen en kon zijn mes nergens vinden. Had hij dat niet jaren geleden aan mij uitgeleend, maar nooit teruggekregen? Met pijn in mijn hart retourneerde ik het mes. Ik miste het meteen. Dus kocht ik eenzelfde exemplaar. Maar het voelt toch niet hetzelfde… ‘

Draagbare nachtrust

'Wat werkelijk altijd in mijn rugzak gaat, en meestal zelfs ook nog een reservepaar, zijn mijn oordopjes', vertelt Frank. 'Of het nu gaat om een overnachting op een standaard rumoerig lager, een nacht in een tent naast een lawaaiig beekje of een oerwoud vol dierengeluiden: ik wil ’s nachts rust aan mijn hoofd. Het resultaat is natuurlijk wel dat ik, als ik er vroeg uit moet, keer op keer ’s nachts op de klok kijk, omdat ik bang ben de wekker niet te horen.'

Wasknijpers

Tip van Marieke: ’Wat absoluut niet mag ontbreken in mijn rugzak? Wasknijpers! Ik heb er altijd minstens twee bij me, zeker wanneer ik een langere trektocht maak. Misschien niet de meest voor de hand liggende ‘outdoor gear’, maar wasknijpers komen gewoon altijd van pas. Uiteraard om je schoongespoelde sokken aan de buitenkant van je rugzak te bevestigen, zodat ze kunnen drogen. Maar ook om een aangebroken verpakking goed af te sluiten, zodat niet in een mum van tijd je hele rugzak vol zit met couscous of macaroni. Je kunt er een lepel mee knijpen, zodat die niet in je pannetje havermoutpap glijdt. Of een flapperend tentdoek extra goed vastzetten. Of… nou ja, verzin het zelf maar. Een houten wasknijper weegt amper 5 gram, dus voor het gewicht hoef je ze in elk geval niet thuis te laten.’

#tapehack

Ico: ‘Als ik echt licht op pad wil in de bergen neem ik deze pickel van Camp mee. Nog geen 250 gram weegt hij. Hij doet zijn werk prima, zolang het niet te technisch wordt. En dan niet vergeten om een flink stuk duct tape om de steel te wikkelen. Want je weet nooit wanneer er een gat in een donsjas, pootje van een bril, een losse schoenzool, een stuk tentdoek of… vul zelf maar in gerepareerd moet worden. Tape kan trouwens ook prima rond ski- of wandelstokken gewikkeld worden. Bijvangst: het isoleert het koude metaal als je het met blote handen aanraakt.’

Plasdoek

Tip van Manon: “Don’t touch it!” waarschuwde mijn Franse wandelmaatje Camille toen ze zag dat ik naar het lieflijk bungelende doekje aan haar rugtas reikte. “That’s my pee-cloth”, lacht ze met een grijns. “Met antimicrobiële binnenkant en uitwasbaar.” Plasdoek? Nooit van gehoord. Ik ken alleen de plastuit voor vrouwen, maar dat ziet er toch ook niet uit. Zo’n tuit uit je gulp. Maar geen druppels in je onderbroek of rondzwervend toiletpapier in de bergen meer, daar heb ik wel oren naar. Dus mag mijn volgende wandelbezoek het meteen bestellen en voor me meenemen. En het gaat voortaan altijd mee. Er is over alles nagedacht. Een mooie prent, lichtgewicht en een lichtgevend touwtje voor als je ’s nachts hoognodig moet plassen (altijd, want je wacht tot het laatste moment dat je de slaapzak uit moet) en je zaklamp zich tussen je spullen heeft verstopt. De morning after even uitwassen in de beek en lopen maar!