Omdenken

Voordat het een probleem kon worden dat we alletwee veel op pad zijn voor onze reizen, en elkaar niet veel kunnen zien, hebben we hier al een oplossing voor gevonden: we gaan regelmatig met elkaars reizen mee. Supertof!

Herfst Trektocht Silvretta

En zo stond in oktober de trekking in herfstkleuren op de grens van Zwitserland en Oostenrijk in mijn agenda. De ochtend voor vertrek krijgen we een appje van Allard dat we ergens anders naartoe gaan. Hu? We gaan naar Italië! He? Er komt een grote weersverandering aan met regen en er is grote kans op sneeuw in Zwitserland. Ah!

De avontuurlijke genen dansen vrolijk in mijn buik. Het is echt iets voor Allard om te gaan voor de állerbeste reis ookal moet hij nu flink aan de bak om alles op tijd geregeld te krijgen. Alle vertrouwen, want als iemand dat kan …

Van Zwitserland naar Italië

We gaan naar Combe de By dat in de Italiaanse provincie Valle d'Aosta ligt. Lees mee met mijn dag-tot-dag-verslag.

Zaterdag 

Onze nieuwe reisbestemming blijkt niet ver van mijn Zuid-FranseThuis, de Ecrins, te liggen waar ik samen met Anja ben. Zo hebben wij onverwacht een relaxt reisdagje. We worden enorm welkom geheten in de knusse Locanda delle Miniere.

Zondag

In het stille Ollomont treffen we een enthousiaste Italiaan met pretoogjes die Allard de kaart, hutten en ‘must see’ plekken in een half uurtje uit de doeken doet. Daarmee krijgen we een aardig beeld van onze trektocht voor komende week. Ik kan niet wachten om te vertrekken!

We staan nu op 1393 meter en zullen vannacht slapen in de onbemande Bivacco Maria Cristina Rosazza al Savoie op 2650 meter hoogte. Ons herfst avontuur is begonnen!

Alles wat we deze week denken nodig te hebben aan kleding, eten, warmte en brandstof zit in onze rugzakken. Iedereen heeft goede moed en het zalige zonnetje laat de herfstkleuren nog meer oplichten.

Verliefd op Combe de By!

In een afwisselende en kleurrijke omgeving stappen we de hoogtemeters weg. Een breed pad stelt onze achillespezen danig op de proef, maar we maken daardoor ook snel hoogte en worden vervolgens beloond met een lange traverse met zicht op een grote gletsjer. Combe de By wat ben je mooi, ik ga je zien deze week!

Dankbaar

Een vrolijke Italiaanse dame is de laatste persoon van deze week die we tegenkomen. Waar ik vroeger na een ontmoeting met bergmensen met een knoop in mijn maag en een hoofd vol verwarring verder liep, voel ik nu ontspanning en rust. Ik heb nu BergenThuis in Zuid Frankrijk en een BosThuis in Nederland. Het is een heel fijn (berg)leven waar ik lang naar heb gezocht en nu gevonden. Een opgeluchte constatering na deze korte ontmoeting met deze dame.

We stampen de laatste hoogtemeters weg. De omgeving dendert binnen. Het is hier ruig en verlaten. Daar waar ik het liefste ben. Uitgelaten komen Anja en ik we als eerste aan. Het deurtje is open we roepen veel ‘ohhhs en ahhhhs’. Alles is er!

Maandag 

Allard heeft iets moois bedacht en dat gaan we doen! Met een lichte rugzak start de dag met een heen&weertje naar Col de Valsorey op 3106 meter hoogte. Een technische beklimming met een waanzinnig uitzicht aan beide kanten van de vallei.

Op de terugweg vullen we onze waterzakken bij het stromende beekje en genieten we van een picknick bij de bivak. We luieren en dutten wat, zodat na een tijdje de terechte vraag wordt gesteld of we hier vannacht weer gaan slapen óf toch doorgaan naar de andere hut! Mijn nieuwsgierigheid is gewekt naar het nog hoger gelegen hutje dat we vanaf hier zien liggen. Gelukkig willen de anderen daar ook naar toe.

We lopen langs stille bergmeertjes, springen over wildstromende beken, zien sneeuwveldjes, Gemzen en na een stevig klimmend pad komen we na een paar uur lopen in de ondergaande bij de Refuge Amianthé (Chiarella) op 2979 meter hoogte aan.

Anja en ik staan tegelijk stil. We mogen genieten van een grote groep Gemzen dat geen haast maakt om weg te gaan. Wauw, dat moment was voor ons!

Dinsdag

Dit Herfst Avontuur wordt elke dag groter, met het nodige zoek en speurwerk in een puinhelling vindt Anja een klein stroompje water zodat we gisteren goed konden eten en vanmorgen een lekker ontbijt hadden.

Licht bepakt maken Martine, Anja, Allard en ik een uitstapje naar naar Tête Blanche (By) 3413m. Een stoere tocht voor tredzekere benen met als beloning een waanzinnig uitzicht op een gletsjer en we zien ook de Matterhorn. Het is er ook bere koud dus ik ben eerst vooral bezig met ALLES aantrekken dat ik mee heb en schiet daarna bibberend een paar foto’s.

Als we terugkomen zitten Ben en Jannie ultra relaxed voor de hut met een boekje. Heerlijk! We verdelen de laatste thee en gaan met z’n allen verder naar de volgende hut.

De tocht begint met een lange afdaling om tot slot nog zo’n 400 meter te klimmen naar de Bivacco Regondi-Gavazzi (2590 m). Dit wordt mijn favoriete plek van de week.

We hebben  geen zicht meer op het dal of andere vorm van beschaving en zien alleen maar de ruige natuur dat zich opmaakt voor de winter. Fantastisch!

Allard maakt een plankje met worsjes, blokjes kaas, tappenade en crackertjes en Anja tovert zelfs nog een mandarijn uit haar tas die ze verdeeld. Pure luxe waar we allemaal van smullen.

In de lager gelegen bergmeertjes vullen Martine, Anja en ik alle flessen en waterzakken met water. Ik vind het wel stoer zo met z’n drietjes in de harde wind, kou en invallende duisternis. In de hut kruipen snel onder de dekens om op te warmen na deze mooie dag.

Het gas dat we nodig hebben om te koken werkt beter als het blikje warm is. Ben neemt met liefde de taak op zich en stopt het blikje onder de dekens en gaat verder met zijn Sudoku. Na enige tijd horen we hem met een grinnik roepen ‘Ben ik het blikje nou aan het vullen of aan het opwarmen?'

Allard en Martine maken een smakelijke maaltijd van Globetrotter Buitensportvoeding voor ons klaar. Het hutje staat rock solid, gelukkig maar, want het staat op een rots en de wind giert indrukwekkend om ons heen. Ben sluit de klapperende luikjes voordat we onze eigen luikjes sluiten. Om 20 uur ligt iedereen onder een stapeltje dekens.

Woensdag

Het waait zo ontzettend hard dat het plan om naar een top te lopen nog niet in de buurt van ‘een optie’ is en veranderen de plannen. Met weemoed moet ik afscheid nemen van dit fijne plekje, maar ‘I’ll be back!’ 😉.

In één blik kijken we uit op de vergeelde Lariksen, gletsjers, ruige toppen met opwaaiende sneeuw, een groep vogels en verstillende bergmeertjes. Wauw! Dat we al dagen geen bereik hebben helpt ook mee in de beleving om hier nog meer te zijn. Ik vind het fijn!

Via een avontuurlijke Allard-style-route, komen we weer aan in onze eerste hut, de Bivacco Maria Cristina Rosazza al Savoie op 2650 meter. Het voelt als thuis en iedereen vindt al snel zijn plekje en taak voor wederom een fijn verblijf. Aan de overkant zien we het lampje branden van mijn fijne hutje.

Donderdag

We verlaten de inmiddels vertrouwde hut, dalen op ons gemakje af naar ongeveer 2100 meter met onderweg twee relaxte stops met uitzichten op de hutten waar we zijn geweest. Gaaf om te zien en met elkaar de toffe ervaringen te delen. Dik genieten!

Na zo’n 300 meter klimmen staan we met onze bergbenen in no-time bij Rifugio Adolphe Letey di Champillon op 2465 meter. De huttenwaard is zijn hut aan het schoonmaken voor de winter, maar we zijn van harte welkom in het winterraum en krijgen zelfgemaakte worsten. Ze moeten om ons lachen, want we eten ze op alsof we dagen niet gegeten hebben 😉. Het is lekker slapen in deze verwarmde ruimte, maar het einde van de reis nadert ook en dat vind ik altijd wel lastig. Ik heb het goed hier in de bergen met deze leuke groep mensen.

Vrijdag

Vandaag zien we de natuur veranderen van het hooggebergte, naar de boomgrens en alles dat daaronder ligt. We stappen regelrecht in de herfst, vallende blaadjes, eikels op de grond en fijne geuren die écht bij de herfst horen.

Martine Bakker (IML in opleiding) heeft een goede navigatietip waardoor we perfect bij ons vertrekpunt van deze week uitkomen, Locanda delle Miniere in Ollomont. De mensen zijn blij ons weer te zien, luisteren naar onze enthousiaste verhalen en verwennen ons met koffie, thee en de ongekend lekkere Italiaanse chocolademelk.

Ben en Jannie vinden de week meer dan mooi geweest zo. Allard, Martine, Anja en ik hebben nog wel zin in een toetje. In recordtijd beklimmen we een 1000 meter hoger gelegen col en dalen die aan de andere kant weer af.

We zijn stil. Onder de indruk van de omgeving. De herinneringen van deze week. We zien het weer omslaan, de winter komt eraan. Het is zichtbaar, voelbaar, terwijl wij nog volop in de herfst lopen. We genieten van hetzelfde, elk met onze eigen gedachten.

Ik vind het geweldig, we hebben maximaal gebruik gemaakt van deze week. Het is donker als we aankomen in Oyace voor een comfortabel verblijf met lekker eten, opgemaakte bedden en een warme douche. Een luxe die we bijna vergeten waren waar  Ben zo mooi zegt ‘Hoe minder comfort, hoe intenser de beleving’.

Ik heb een topweek gehad en kijk alweer uit naar de trektochten in de winter op sneeuwschoenen!

Zaterdag

Als we naar huis rijden ligt er verse sneeuw op de Sint Bernard pas! Tot ziens herfst. Hallo winter!