Het oudste gebergte ter wereld, een van de meest afgelegen regio’s ter wereld, bewoond door adelaarjagende nomaden. Waar de mensen er een leefstijl op nahouden die nog vrijwel onveranderd is sinds de hoogtijdagen van Chinghis Kahn. Het gebied staat op de UNESCO-werelderfgoedijst en toerisme en industrie is er amper. Mongolië is  het meest onbevolkte land ter wereld en het land van de ‘clear blue skies’ vanwege het enorm aantal zonnige dagen. Boeddhistische, islamitische en sjamanistische invloeden zijn er volop aanwezig. Door gebrek aan infrastructuur is het paard nog altijd het meest gebruikte vervoersmiddel. Daar wilde ik heen. En ik wilde er reizen op traditionele wijze. Ik zou een paard berijden en mijn kameel tilde vier maanden aan eten met zich mee. Mijn hondje beschermde me en hield me warm toen de korte zomer rap plaatsmaakte voor de lange koude winter.

Op 20 augustus werd ik al wakker in een dik pak sneeuw. Ik reisde er van juni tot oktober. Ik had amper paardrij-ervaring, laat staan ervaring met kamelen. Sterker nog, ik heb als kind slechts een kat als huisdier gehad en ik groeide op in de stad. Nu bestuurde ik mijn paard met mijn linkerhand en balanceerde ik zes kilo adelaar op mijn rechterarm, terwijl we honderden kilometers weer en wind trotseerden en ondertussen steile bergen op en af galoppeerden op zoek naar vossen, marmotten, konijnen, soms wolven. Bergen zo oud, dat de valleien al op 2000 meter hoogte lagen. Hoewel het grootste deel van Mongolië gortdroog is, is in de Altai-bergen geen gebrek aan water.

Mijn dieren brachten me op plekken waar ik lopend, op de fiets of motor niet had kunnen komen: door wilde rivieren, moerassen, over 3600 meter hoge bergpassen, waar het uitzicht over Rusland, Kazakstan en China waanzinnig was. Groene valleien vol wilde bloemen en melkachtige rivieren. Ik droomde. Maar deze droom was ook werkelijkheid. Hoe was ik hier nu weer in verzeild geraakt?

Nou, heel simpel: stapje voor stapje. Ik wilde een avontuur en las mij in, nam paardrijlessen, legde contacten. Ik trainde bij de nomaden tot ik eigenwijs dacht dat ik het nu wel alleen wilde proberen. Ik leerde dat je een yurt met de rechtervoet binnenstapt, over de drempel, dat je linksom naar binnen gaat, je hoed niet afzet, niet wijst, niet fluit, en de zoute melkthee met je rechterhand aanneemt, terwijl je met de linker je elleboog ondersteunt. Ik legde 1600 kilometer af en werd warm ontvangen door de nomadenfamilies die ik sporadisch tegenkwam. Ik hielp mee de schapen te melken, te scheren en zelfs te slachten. Een geweldig avontuur met een geweldige combinatie van een unieke cultuur, religie, historie en natuur, inclusief een liefde voor dieren die ik nooit eerder had ervaren. Ik bracht mijn dieren terug naar de familie van wie ik ze kocht en ga nu elk jaar terug om meer tochten met ze te maken. ik nodig je van harte uit met me mee te reizen.