Door: Saskia Emmen

Ontmoeting in Durnal

Onze ontmoeting vond plaats op een schitterende maandagochtend in Durnal. Daar kwam een diverse groep gepensioneerde avonturiers, samen met mijzelf, bijeen. Ondanks mijn jeugdige leeftijd, voelde ik me met open armen ontvangen. Hier bleek leeftijd slechts een getal te zijn, terwijl onze gedeelde passie voor klimmen en bergen ons verbond. De sfeer was ontspannen en nieuwsgierigheid naar elkaar was overal voelbaar.

Tijd om te klimmen

Ondanks de beperkingen van mijn herstellende lichaam na anderhalf jaar long covid, klommen we rustig enkele 4’tjes en 5’jes. Tussen de klimsessies door fungeerde mijn hangmat als een toevluchtsoord van rust. Dit idee wekte nieuwsgierige blikken op van de Masters, die het innovatieve aspect ervan waardeerden. Terwijl ik geleidelijk mijn eigen grenzen verlegde, keek ik met bewondering naar de andere deelnemers van de Masters. Ze bedachten creatieve strategieën om hun passie levend te houden, ondanks de uitdagingen van het ouder worden. Een simpel krukje om ’s ochtends vroeg uit de tent te komen en bewust kiezen voor vriendelijke routes onder het eigen niveau waren enkele van de slimme methoden die ik opmerkte. De avonden waren gevuld met verhalen uit vroegere tijden, gelach en het delen van een klein biertje, terwijl we plannen smeedden voor de volgende dag. Het luisteren naar avonturen over alpiene tochten, het legendarische café bij Freyr en de gekke capriolen van de groep in hun jongere jaren voelde als het luisteren naar het beste bedtijdverhaal ooit.

Binnen je eigen grenzen blijven

In een wereld waarin we vaak worden aangemoedigd om grenzen te overschrijden en de hoogst mogelijke toppen te bereiken, was het een verademing om te ontdekken dat de NKBV-Sectie Masters een oase van kalmte en acceptatie was. Hier werd het niet alleen gewaardeerd, maar zelfs aangemoedigd om binnen je eigen grenzen te blijven en te genieten van wat wel mogelijk is binnen die grenzen. Gedurende de week groeide mijn bewondering voor de Masters. Hun kracht om mogelijkheden te zien, eigenzinnigheid en levenswijsheid maakten diepe indruk op me. De belangrijkste les die ik van hen heb geleerd, is: leef alsof het je laatste dag is, leer en plan alsof je leven oneindig is. De Masters zijn veel meer dan alleen een groep klimmers van dezelfde leeftijd. Sommigen herkenden zich niet in de vernieuwde naam 'Masters', maar ik wel; ze zijn werkelijk meesters in het omarmen van het leven. Hun optimisme, enthousiasme en acceptatie van het moment (met al zijn beperkingen) zijn een bron van inspiratie.