Omdat ik het leuk en heel zinvol vind. Alpien klimmen is bij uitstek een ervaringssport. Het geeft mij veel voldoening om met jonge gemotiveerde mensen onze passie te beleven en ervaringen te delen. Centraal staan daarin plezier en veiligheid, vooral omdat we weten dat onze sport niet zonder risico's is.
Dat is vooral het vinden van de balans tussen coachen, het leren en monitoren van onze vaardigheden en het loslaten van de atleten om zelfstandig onderweg te gaan. Kortom de zoektocht naar strategische klimplannen die zijn afgestemd op de condities in de bergen en de vaardigheden van de klimmers om risico's in te schatten en te beperken. Bijzonder aan de Expeditie Academie is dat wij als coaches niet altijd zelf meeklimmen, maar de atleten uiteindelijk juist los moeten laten om zelfstandig onderweg te zijn. Het uit handen geven van die controle is het meest spannend, want het betekent niet dat ik me dan niet meer verantwoordelijk of betrokken voel. Sterker nog dat werkt eerder andersom.
Ik ben als kind door mijn ouders meegenomen naar de Alpen. Eerst huttentochten in Oostenrijk en
later alpien klimmen in de west Alpen. Ik was 6 jaar oud toen ik op de top van de Petzeck stond en
met zeven jaar stond ik op de Großvenediger.
Allereerst veel ervaring met lopen in de bergen. Daarnaast doorzettingsvermogen aan de ene kant en
aan de andere kant je eigen beperkingen goed kennen. Kortom het vermogen hebben om je te allen tijde aan te kunne passen aan de complexe wereld die de bergen ons bieden.
Misschien het grootse vooroordeel is wel dat wij alpinisten adrenaline junks zouden zijn? Voor mij is het tegendeel waar, wanneer het eng en gevaarlijk wordt is klimmen niet meer leuk. We proberen immers zoveel mogelijk risico’s te vermijden en toch die route of top te beklimmen. Geen berg is het leven van een klimmer waard.
Dat is een moeilijke vraag want ik kan niet ver in de toekomst kijken. Ik denk wel dat we als mensheid altijd blijven klimmen. Wel zie ik een aantal zaken die onze sport sterk veranderen en beïnvloeden.
Allereerst de grote bedreiging die de opwarming van de aarde is voor het alpien klimmen. De veranderingen van het alpiene landschap en het weer gaan zo snel. De gevaren van met name steenslag, instabiele rots en extreem weer zorgen ervoor dat risico’s inschatten steeds moeilijker wordt.
De maatschappelijke druk op jonge mensen tijdens de studie en daarna in een carrière is zo hoog dat er minder tijd en ruimte overblijft om genoeg “vlieguren te maken”. Na twee cursussen van een week ben je nog geen alpinist. Het is heel moeilijk om op jonge leeftijd bewust te kiezen voor onze sport en daar heel veel voor te moeten laten.
Ten slotte de prestatiedruk. Zelfs van alpien klimmen wordt bijna een wedstrijdsport gemaakt. Daarmee doel ik vooral op de trend van speedbeklimmingen en het zo snel mogelijk van bijvoorbeeld alle 7 Summits of 14 8000m bergen. Ook het ophemelen van soloklimmen reken ik daar toe. Al dan niet aangewakkerd door app’s als Strava en likes op Instagram. Ik vindt dit een zorgelijke ontwikkeling want we gaan weg van het beleven van de bergen en leggen zo de focus te veel op prestatie. Wellicht lijkt dat tegenstrijdig met een project als de Expeditie Academie, maar misschien is het juist het bewaken van de balans waarom ik dit werk zo belangrijk en boeiend
vindt.
Court Haegens is voorzitter van de NKBV CEAT. Daarnaast is hij meer dan 15 jaar hoofdinstructeur en heeft hij ruim 30 cursussen, Alpien+, de instructeursopleiding en de Expeditie Academie begeleid. Court is een alpinist in de brede zin van het woord. Naast zware alpiene beklimmingen, o.a. de Peuterey Integrale, de directe noordwanden van de Pic Sans Nom in Ailefroide en de eerst beklimming van de Grosshorn Noord-westwand, is hij ook actief in het toerskiën, watervalklimmen en expeditieklimmen. Als expeditieklimmer was Court o.a. succesvol met de eerste beklimming van de 6.412 meter hoge Kangmi Kangri in Tibet, de eerste Nederlandse integrale oversteek van de noordelijke Patagoonse ijskap met de beklimming van de Cerro San Valentin en de beklimming van de 8.035m hoge Gasherbrum II in de Karakoram. Met de teams van de Expeditie Academie beklom hij meerdere toppen in de Himachal Pradesh en Kyrgyzstan. In Kyrgyzstan beklom hij een 4 tal nog onbeklommen bergen waaronder de 5014m hoge Pic Ronald Naar.